Afscheid nemen. Ja weer! Wat zal het raar zijn om pa Broekema niet meer tegen te komen bij Harry en Hinriette. Wat zal het moeilijk zijn voor zijn vrouw om te wennen om alleen te zijn na meer dan 60 jaar getrouwd te zijn geweest. Wat ging het snel. Wat kwam de dood onverwachts. Moeten we blij zijn dat pa Broekema geen lange lijdensweg gehad heeft - of moeten we het betreuren dat hij geen afscheid van al zijn geliefde heeft kunnen nemen? Hoe dan ook, we mogen blij zijn dat pa Broekema nu het eeuwig leven heeft. Dat hij zijn plek in heeft mogen nemen bij zijn God. Want daar geloofde pa Broekema wel in. Nu het afscheid zelf nog - van deze aarde, van zijn aardse lichaam. Daarna zal ook voor de familie het daadwerkelijke gemis meer voelbaar zijn. Hadden ze nog wat willen vragen? Weten ze alles wat er te weten viel?
Ik kom nu nog, na het overlijden van mijn vader op 4 nov 1999, nog steeds kleine dingetjes tegen waarvan ik denk - ach had ik maar..... of, kon ik maar! Hoe komt het dat we achteraf zien hoeveel wijsheid en liefde 'in' zo'n vader zit! Ik hield ontzettend veel van mijn vader- doe ik nog. Mijn gedachten en herinneringen aan hem zijn vol liefde, troost, vrolijkheid en een ongelooflijk trots dat hij, Jan Schoffelmeer, mijn vader was.
Pa Broekema, ik voel me bevoorrecht u te heb mogen leren kennen, met u heb mogen lachen, kletsen en gewoon samenzijn in dezelfde ruimte. Ik zal uw naam blijven noemen - u leeft voort in uw zonen en kleinkinderen. U mag daar trots op zijn. Ook zij, zullen u ENORM missen maar ik weet zeker, dat ze terug kunnen kijken op een mooi en liefdevolle relatie met u. Pa Broekema, rust zacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten