Ik begin maar meteen met iets waar ik elke dag mee geconfronteerd word.
Ik lees de krant - en ik heb een mening
Ik luister naar het nieuws- en ik vorm een mening
Ik rijd in mijn auto, ik analyseer mijn mede weggebruikers - en heb daar een mening over
Ik loop door de stad, observeer - en ik vorm een mening
Toch doe ik mijn uiterste best om iemand niet te beoordelen. Wanneer wordt een mening een beoordeling over iemand of iets? Daar denk ik vaak over na.
Het is de gewoonste zaak van de wereld dat individuen hun leven en de gebeurtenissen eromheen op hun eigen manier ervaren, verwerken en over beslissen. Ook is het logisch dat allen dit ook op hun eigen manier doen - daarom zijn we allemaal EIGEN AARDIG gemaakt. Wel in Zijn gelijkenis maar wel elk ieder, anders.
Toch hoor ik mezelf opmerkingen plaatsen, of ik ervaar een gedachten met meteen daarop volgend het gevoel - oh dat had ik niet mogen zeggen/denken, of wel??
Ik vind het een lastig iets, om het maar zachtjes uit te drukken. Ik ga nog sterker proberen mijn 'meningen' een draai te geven- en mijn focus richten op de positieve dingen die ik uit berichtgevingen, observaties, gebeurtenissen en ervaringen kan halen. Dus geen beoordelingen meer maar complimenten.
Maar ja, is dat ook niet beoordelen?? Ik gooi het onderwerp in de groep!
1Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. 2Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden. 3Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt? 4Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter uit je oog verwijderen,” zolang je nog een balk in je eigen oog hebt? 5Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten