Afgelopen maand werden de restricties bijna allemaal verwijderd door de regering. Er kon weer van alles. We konden 'helemaal los'! Zijn mijn dagen nu weer helemaal gevuld met uitstapjes, bezigheden buitenshuis en een drukke agenda? Daar lijkt het wel op. Want terwijl de wereld op slot ging, had ik meer tijd voor dit soort dingen. Ben ik anders bezig? Ben ik 'los' geslagen en aan het inhalen?
Nou nee hoor. Wel begeef ik mij vaker 'in de buiten wereld". Ik ben weer gespot in de supermarkt. Wel op hele rustige periodes. Tussen de middag is het minder druk als menig een 'aan de boterham' zit. Ook net rond 9 uur. Door mijn echtgenoot zijn afwezigheid, was ik genoodzaakt de boodschappen weer te gaan doen. En het begint weer te wennen.
Ook ben ik met een vriendin in de trein geweest, naar Den Bosch. Het was daar niet druk. Ook in de trein hadden we alle ruimte. Heerlijk. We hebben gewinkeld. Kleding gekocht. Allebei een beetje uitgekeken op wat in onze kast hing. Doordat ik best veel foto's neem en filmpjes maak kan ik zien hoeveel jaar ik bepaalde kleding al draag. Niet dat dit erg is, want sommige dingen wil je nooit weg doen, maar het ging om de stukken die afgedankt op een hangertje achter in de kast terecht waren gekomen.
Onlangs ook uit eten geweest. Jawel. In een heuse restaurant. Het personeel droeg nog mondkapjes wat ik erg kon waarderen. En we hadden en digitaal menu pad. We konden zelf alles bestellen. Inclusief de drankjes.
Ik heb een stadswandeling gemaakt. Een Street Art wandeling die al een tijdje op mijn lijstje stond. En, niet onbelangrijk, we hebben onze eerste eet gasten thuis ontvangen. Dat was zo geweldig. Een verademing.
Mijn gebrek aan schrijven was meer een wennen aan 'normaal' en ook wat interestante ervaringen op doen. Kijken hoe ik mij daarin kon hervinden. Armen om iemand heen slaan of een kus op de wang is er nog niet van gekomen. Afstand houden, doe ik nog steeds. Handen wassen, voorzichtig zijn. Thuis de boel schoonhouden en alert blijven. Ik denk dat dit er wel behoorlijk in zit nu.
De afgelopen 18+ maanden zijn moeilijk geweest. Moeilijk in de zin van ons leven overhoop gegooid. Nee, niet door velen in onze kring corona gehad te hebben. De opgelegde maar zeer verstandig en onontkoombare maatregelen hadden impact op mijn mentale weerbaarheid. Een uitdagende situatie die nog eventjes voort dendert vanwege de restricties en het niet naar mijn kinderen kunnen. Dat hakt er in. Best wel hard eigenlijk. Nog even volhouden. Het zijn niet alleen de jeugd die beperkt geweest zijn in hun doen en laten. Alle groepen hebben op hun manier last gehad en nog. Geduld, dat moeten we nog even hebben. Geduld om te ontdekken hoe onze wereld er uit gaat zien. Geduld om te gevolgen van de afgelopen maanden te verwerken. Geduld om ons veilig te voelen wanneer we ons weer onder de mensen begeven. Groepen, groot en klein. Onwennig voor velen. Heb geduld! Iedereen, met elkaar!