Gaat u ook helemaal 'los'?

Het is maar hoe je het bekijkt

 WE MOGEN WEER! Ja, we mochten altijd al hoor. Met beperkingen weliswaar, maar we mochten wel, als men zich maar aanpaste aan de situatie. Dat doen we ook als het sneeuwt, regent of noodweer van andere orde is. 

De afgelopen 18 maanden zweefde er een virus rond, nou ja zweefde, is er nog hoor. Alleen is wat beperkt geworden. Die virus wil je niet krijgen. Ik niet in ieder geval, en ik wil het ook niet doorgeven aan een ander.

Blijkbaar, en als ik de berichten lees, en sites bekijk en verhalen hoor, is er toch wat ruimte om ons weer wat 'normaler' te kunnen gedragen. Geen mondkapjes in de winkels, we mogen weer in groepen bij-elkaar komen en veel, neen, bijna alle beperkingen worden afgelast. Er komen wel weer wat regels bij om dit 'nieuwe normaal' veilig te laten verlopen zodat we in de herfst niet weer in een lockdown terecht komen. Tenminste, dat is het plan.

Ik blijf voorlopig nog voorzichtig. Het hoeft niet allemaal zo snel en meteen helmaal 'los'. Zelf merk ik dat ik het prettiger vind als de straten minder vol lopen, de winkels minder klanten tegelijk hebben en de tafels wat uit elkaar staan. Niet omdat ik bang ben. Maar omdat de wereld om ons heen zo vol raakt dat een beetje ruimte toch een meer bevrijdend gevoel geeft. Wat meer lucht om mij heen.

Waar ik wel naar uitkijk is een vriendelijker samenleving. Dat vind ik persoonlijk belangrijker dan die mondkapjes, met of zonder. Dat wij wat toleranter naast elkaar staan ipv tegenover. Groet elkaar wat hartelijker. Een glimlach kost niks maar is goud waard. Vooral voor diegene die weinig te lachen hebben. Het staat niet op voorhoofden gegrift wat voor dag of leven iemand heeft. Dus wees vriendelijk. Laat uw ogen de handuitreiking zijn. De knuffel, de steun.

Ondanks het loslaten van de beperkingen, voel ik mij nog opgesloten. Ik mag en kan nog niet naar mijn kinderen en kleinkinderen. Al 18 maanden niet. Dat is benauwend en weegt zwaar. Ik probeer er 'luchtig' en 'logisch' mee om te gaan. Zo van, " jammer het is niet anders" maar zoals vandaag deed mijn kleinzoon zijn Eerste Heilige Communie en dan doet het weer zeer. Eind April 2019 heb ik ze voor het laatst gezien en geknuffeld. Dat is lang in een kinderleven. Voor een oma ook.

Dus, die virus moeten we hoe dan ook verslaan. Voor alle oma's opa's en kleinkinderen. Ik popel om ze in mijn armen te sluiten.

    Stay safe everyone.

           Live, love and laugh

        Lots