Gaat u ook helemaal 'los'?

Het is maar hoe je het bekijkt

 WE MOGEN WEER! Ja, we mochten altijd al hoor. Met beperkingen weliswaar, maar we mochten wel, als men zich maar aanpaste aan de situatie. Dat doen we ook als het sneeuwt, regent of noodweer van andere orde is. 

De afgelopen 18 maanden zweefde er een virus rond, nou ja zweefde, is er nog hoor. Alleen is wat beperkt geworden. Die virus wil je niet krijgen. Ik niet in ieder geval, en ik wil het ook niet doorgeven aan een ander.

Blijkbaar, en als ik de berichten lees, en sites bekijk en verhalen hoor, is er toch wat ruimte om ons weer wat 'normaler' te kunnen gedragen. Geen mondkapjes in de winkels, we mogen weer in groepen bij-elkaar komen en veel, neen, bijna alle beperkingen worden afgelast. Er komen wel weer wat regels bij om dit 'nieuwe normaal' veilig te laten verlopen zodat we in de herfst niet weer in een lockdown terecht komen. Tenminste, dat is het plan.

Ik blijf voorlopig nog voorzichtig. Het hoeft niet allemaal zo snel en meteen helmaal 'los'. Zelf merk ik dat ik het prettiger vind als de straten minder vol lopen, de winkels minder klanten tegelijk hebben en de tafels wat uit elkaar staan. Niet omdat ik bang ben. Maar omdat de wereld om ons heen zo vol raakt dat een beetje ruimte toch een meer bevrijdend gevoel geeft. Wat meer lucht om mij heen.

Waar ik wel naar uitkijk is een vriendelijker samenleving. Dat vind ik persoonlijk belangrijker dan die mondkapjes, met of zonder. Dat wij wat toleranter naast elkaar staan ipv tegenover. Groet elkaar wat hartelijker. Een glimlach kost niks maar is goud waard. Vooral voor diegene die weinig te lachen hebben. Het staat niet op voorhoofden gegrift wat voor dag of leven iemand heeft. Dus wees vriendelijk. Laat uw ogen de handuitreiking zijn. De knuffel, de steun.

Ondanks het loslaten van de beperkingen, voel ik mij nog opgesloten. Ik mag en kan nog niet naar mijn kinderen en kleinkinderen. Al 18 maanden niet. Dat is benauwend en weegt zwaar. Ik probeer er 'luchtig' en 'logisch' mee om te gaan. Zo van, " jammer het is niet anders" maar zoals vandaag deed mijn kleinzoon zijn Eerste Heilige Communie en dan doet het weer zeer. Eind April 2019 heb ik ze voor het laatst gezien en geknuffeld. Dat is lang in een kinderleven. Voor een oma ook.

Dus, die virus moeten we hoe dan ook verslaan. Voor alle oma's opa's en kleinkinderen. Ik popel om ze in mijn armen te sluiten.

    Stay safe everyone.

           Live, love and laugh

        Lots 

Het zal wennen worden- het nieuwe nu!

 

Het zal wel wennen worden, dacht ik, nu er zoveel meer mag, kan en wordt toegestaan. Nog wel regels blijven naleven. Mondkapjes, handen wassen, afstand houden. Niet iedereen zal dat belangrijk vinden en eerder loslaten dan iemand zoals ik die denkt, "voorkomen is beter dan genezen". Waarschijnlijk laat ik sommige dingen nooit meer los, of nog beter gezegd, sommige dingen zal ik niet meer oppakken. Zoals het willekeurige begroeten met zoenen, iedereen z'n hand schudden, knuffelen en begroeten en laten begroeten alsof het mijn geliefden zijn. Dat is wel een verademing.

Nou ben ik wel een knuffelaar hoor, vergis je niet. Toch weet ik dat er een aantal mensen zijn die blij zullen zijn dat ik minder 'intiem' begroeten zal. Juist omdat zij minder 'knuffelerig' zijn, zeg maar. Ook zullen de knuffel-zoeners genoegen moeten nemen met meer afstand van mij hierin. Iedereen blij toch?

Vandaag gaf ik mezelf de ruimte en tijd om eens eventjes de reacties te lezen op een bericht op Facebook. Gewoon omdat ik nieuwsgierig ben naar WAT men schrijft ivm oordelen over wel en niet vaccineren. De discussie over de voor- en nadelen. Het wel en niet 'mee mogen doen' in de maatschappij. De gevolgen van hun besluit om wel of niet te vaccineren en de gevolgen om wel of niet deel te mogen nemen ergens aan. Ohohoh! Normaal gesproken, en nu heb ik wel m'n buik er vol van gehad,  laat ik deze discussies aan mij voorbij gaan en kijk ik er niet naar. Of de eerste meningen staan open en bloot op zo'n bericht en geef ik het een snelle blik. Meer niet. Nu was ik erg nieuwsgierig en ik had alle tijd. Het kwam doordat ik vanochtend zelf een opmerkelijke gedachten door mijn hoofd kreeg, zomaar uit het niets, over het maken van beslissingen en de gevolgen hier van. Beslissingen in m'n leven. Dit stond totaal los van de Covid-discussie, of misschien ook weer niet.

Conclusie: Wat als alle gelijk gestemde, bv vóór vaccinatie, alleen op een vóór vaccinatie berichten reageerde, en alle tegenstanders op de tégen berichten. Dan zouden er minder ruzies, gescheld, maagzuur en irritaties in de samenleving zijn. Ik merkte ook, dat veel reacties geschreven waren die niets met het oorspronkelijk persbericht te maken hadden. Eigenlijk wisten velen niet eens waarop hij/zij antwoorden. Het waren ook geen directe antwoorden, maar meer een ventileren van eigen hete lucht ballonen. Grappig eigenlijk, maar ook zielig tegelijkertijd. En wat een vreselijke verwensingen! 

Dat we een land zijn van experts op gebied van gezondheid, virussen, vaccinaties en het immuunsysteem van ons menselijk lichaam is bijzonder. Zoveel kennis, zoveel inzichten, zoveel on+waarheden. Het is opmerkelijk dat wij als land zo hard zijn getroffen door deze pandemie gezien wij toch zo'n 'enlightend' volk zijn. Enfin, zoals mijn plaatje zegt: Het is maar hoe je het bekijkt.

Ik mijmerde vanochtend over de gevolgen van beslissingen die ik hebt genomen in mijn levensfase tot nu toe. Dat alles wat ik heb besloten niet alleen voor mij gevolgen had maar ook voor allen die op welke manier dan ook verbonden zijn/waren met mij. En dat doen wij mensen dagelijks. Beslissingen nemen. Goed of kwaad, juist of onjuist. Met de kennis van nu en niet achteraf. Meer kan je niet van een mens verwachten.