Een zon(nige)dag waar je blij van wordt

Hier zitten we dan, mijn man en ik. Op onze comfortabele picknickstoelen met uitzicht op een mooie plas water met op de achtergrond het Jachthuis Hubertus in het National Park De Hoge Veluwe.

De eenden zwemmen luie rondjes. Kinderstemmen klinken vrolijk, speels, blij en met veel gelach op de achtergrond. Het lange gras buigt zachtes in de lichte bries. Als ik zo om me heen kijk, zie ik een pallet aan najaarskleuren. Zo af en toe wandelt er iemand langs het pad waar wij dichtbij zitten. Een knik, groet en glimlach komt ons gratis toe. 

Verder op zie ik twee honden vrolijk rennen over het grasveld een stok achterna gaan die hun baasje net de lucht in gooide. Eentje springt zo hoog het lijkt wel alsof het vanaf een trampoline zich omhoog werpt. Mispoes ( hond). Het maatje loopt ermee terug naar baasje voor nog een poging.

Wij zijn niet de enige bezoekers hier vandaag. Wat een geschenk, zo'n mooie laat zomerse dag die we gratis en voor niets in ons landje cadeau hebben gekregen. Want volgens de berichten is het overal mooi weer. Nou ben ik niet zo van de berichten controleren of ik wel of niet van de dag wil gaan genieten. Dat doe ik ondanks het weer ook.

Vandaag hadden mijn man en ik als wens om met onze cabrio te rijden. Dakje eraf, wind door de haren, zon op onze bolletjes en rijden maar. Het doel was snel beklonken - wij hebben een jaarkaart ( met auto) voor dit prachtig stukje Nederland - Als beschermers van de Stichting Park Hoge Veluwe dragen wij een klein steentje bij en bezoeken de plek dan ook graag. Een oase van rust in de natuur; schoonheid op en top.

En daar zitten we dan. Even na genieten van onze picknick die we mee hadden genomen. Straks aan de wandel. Dat hoort zo als je een bezoek brengt aan zo'n prachtig gebied. De bospadden roepen om bewandeld te worden. Er zijn ook gratis fietsen beschikbaar, 7500 om precies te zijn. Als iemand iets meer specifieks wil dan kan dat gehuurd worden...vooral voor invalide en slecht ter been publiek zijn er oplossingen om toch op verschillende manieren te genieten van deze omgeving.

Ik zie dat manlief even van een dutje geniet. Dan nog maar even wachten voordat we gaan wandelen. Deze dag, die ons is gegeven en gegund wordt goed besteed.

We wandelen wat, we laten de zon ons aaien, we genieten van een lekker bakje koffie op het terras en we zitten een paar uurtjes uit het gezichtsveld van wandelaars en fietsers.

Het begint wat frisser te worden. Er zijn geen kinderstemmen meer - wel veel volwassene met grote plannen om mooie foto's te maken. Het is bronstijd in het park. Het wemelt van aspirante natuurfotografen en toeristen die graag dat ene mooie bijzondere kijkje vast wil leggen. De lenzen die op de camera's gemonteerd zijn zijn onbeschrijflijk grote kanonnen. Joekels van toeters. Daar MOET je toch een prachtig beeld mee vast kunnen leggen???

Wij rijden langzaam langs de wachtende menigte - en begeven ons huiswaarts. Onze dag kan niet
meer stuk.

We zijn thuis - het is net voor 20:00. Ik flans een lichte maaltijd in elkaar, we zijn net op tijd om naar jaja, Heel Holland Bakt te kijken.... en dan!

Dan komt het nieuwsbulletin. Wat voor ons een onvergetelijke mooie, gezegende en bijzondere dag was werd voor anderen in de gemeente Haaksbergen een NACHTMERRIE!

Mag ik nog over ons geluk schrijven en het plaatsen terwijl anderen zoveel verdriet hebben?

Ik worstel met deze tweestrijd!