De zomermaanden op ons nieuw 'stekkie'.

Het eerste wat ik doe als ik wakker ben en mijn bed uit kom - is de deur in de huiskamer opzetten. Dan kijk ik naar buiten, vaak loop ik meteen het balkon op en kijk ik uit op het water dat langs ons appartement vloeit.

Mijn ochtendgebed is altijd, ja elke dag, wat een zegen het is om hier te mogen wonen. Wat een geschenk het is om deel uit te maken van zo'n prachtige wereld. Ik dank voor mijn rust in de nacht en de mogelijkheid om zoveel mogelijk te kunnen en mogen bereiken in de dag die mij geschonken is - ook als het regent ;-)

Die routine heb ik nu al sinds onze intrek hier afgelopen kerstavond.

De zomermaanden zijn aangebroken. Het komt vaker voor dan niet - dat ik op het balkon de ochtend aan zie komen. Dat ik de frisheid van de ochtendlucht op mijn armen voel. Dat ik op mijn blote voeten op de koude vlonder van het balkon sta. Heerlijk vind ik dat. Die ervaring is een gebed op zich. Wat een cadeau elke dag weer.

Het water waar wij op uitkijken is een 'waterweg' richting een sluis- en ook een (nat) National Park. Er is genoeg bootverkeer om naar te kijken, bewonderen en mooi of niet mooi te vinden. De hele dag roeien er boten van de roeivereniging langs. Weer of geen weer. Zachtjes glijden deze sierlijke, slanke boten over het water. Als het spiegelglad is doordat de wind het nog even af laat weten - lijkt het wel of ze, op een tot glimmen toe gepoetste spiegel, glijden. Moeite- en geruisloos. Prachtig. De strakke blauwe luchten als achtergrond soms met luchtige wolkenpluisjes - die dan het plaatje compleet maken.

Dag in dag uit - veranderd het beeld voor me. Het is lastig om er geen aandacht aan te besteden. Terwijl ik nu zit te typen dwalen mijn ogen af iets naar rechts- righting het raam, waardoor ik het uitzicht kan zien die ik hier beschrijf. Het lokt, het roept en nodigt uit om naar te kijken, om van te genieten.

Het is een zegen dat wij, mijn man en ik, deze grote stap hebben gemaakt. Als eerste in onze 'vriendenkring' ons huis verlaten en kiezen voor een appartement. Gelijkvloers wonen. Dat is voor 'oudjes' en als je krakkemikkig wordt toch? Nou ik zou zeggen - wacht niet te lang. Je hebt al je energie, uithoudingsvermogen en kracht nodig om opnieuw te beginnen... en dat is deze stap ook geweest. Een overwinning en een nieuw begin. Wat een zegen.