Veranderingen #1: Op bezoek bij mijn tante

Een lichtblauwe lucht hangt boven de rijksweg. Een paar uitgestrekte flinterdunne wolkenlaagjes zorgen voor wat kleur. Rechts van mij zie ik kinderachtig getekende bomen. Je weet wel, rechte balk en rondje erop. Ze staan keurig recht in een lange rij, daar op de polder, als soldaten in de wacht. De velden zijn hier en daar kaal. Het rooien van aardappelen en, ik dacht uien, is nog in volle gang. Dit gaat vast snel gebeuren denk ik. Het zomer seizoen ligt achter ons, en de regen zal niet lang op zich laten wachten. Veranderingen van seizoenen - we gaan iets nieuws tegemoet.

Zoef, zoef. Ik rij een matige snelheid van 100-110 km. Je mag hier 130 rijden. Mag, hoeft niet! Toch scheuren er auto's voorbij die er nog een tandje bovenop zetten. Ze verdwijnen na bochten of voorbij de horizon voordat ik zelfs de kentekens kan aflezen. Sommige vrachtwagen chauffeurs hebben ook haast. De een wil de ander inhalen. Maakt niet uit dat er dan 20+ auto's op de remmen moeten gaan staan.

Ik baan mijn weg naar Leeuwarden. Al is er een schema en wil ik op tijd zijn, ik wil ook graag heelhuids aankomen. Risico's nemen wil ik niet. Er zijn genoeg die dat al vóór mij doen. Ik kijk goed uit en let op. Mijn gedachten houd ik zo goed als ik kan, bij mijn rijden en andere weggebruikers. Toch gaan mijn gedachten al naar mijn doel - m'n tante en oom en mijn broer. Daar ga ik heen. Het gaat niet goed met mijn tante haar gezondheid. Zelf heb ik het al 'zorgelijk' bestempeld. Eigenlijk weet ik diep in m'n hart dat haar tijd in ons midden zeer beperkt is. Dit bezoek aan haar zou mijn laatste kunnen zijn.

Ook al weet ik dat het einde nadert, dat het goed is, en dat de rust, vrede, pijnvrij zijn het meest belangrijke voor tante zal zijn. Zelf wil ik er nog niet aan. Zonder m'n tante verder te moeten. Voor haar man, kinderen en kleinkinderen uiteraard nog moeilijker. Toch is het ook voor mij erg pijnlijk en mag ik het ook best wel benoemen. Mijn verdriet zal diep gaan - ondanks dat ik weet, " het is goed zo"! Alleen het idee al zorgt voor traanogen. Ik druk ze weg. Veilig blijven rijden.

Net op het nippertje kom ik aan. Ik had beloofd de mis in het kapel bij te wonen samen met mijn oom en tante. Mijn stoel stond klaar. Met 3 minuten ruimte kon ik even op adem komen, kusjes geven, krijgen en een groet uitbrengen. De pastoor kwam binnen. De mis is begonnen. Wij zingen, bidden en zijn stil met onze gedachten. Wat fijn dat het gelukt is om hier te zijn.

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #5 . Het afscheid

Verandering #6. Een nieuwe dag