Ik ben niet zielig, maar wel ongeduldig!

Soms zit het leven mee, soms zit het tegen.

Iedereen heeft wel zulke momenten, daar ben ik zeker van. Zelfs de gelukkigste, meest succesvolle personen zullen minder leuke vrolijke en blije momenten ervaren in hun leven. De zon schijnt wel elke dag maar ook de wolken zijn in aanwezigheid, soms meer dan anders. De hemel is niet altijd blauw.

Ik denk ook dat ik de mindere momenten gebruik om de mooiere meer te waarderen. Dat werkt ook anders om. Momenteel klim ik uit een lastig parket van ongemak, pijn en frustratie. Ook teleurstelling en onzekerheid.

Na jaren lang opbouwende krachtvermindering en pijn in mijn twee duim-gewrichten, en na het constateren van 'zware' artrose koos ik voor een operatie. Ik wist wel dat het 3 maanden even hard werken zou zijn en geen pretje. Wat ik mezelf verwijt is dat ik weinig informatie had, wel wat de ingreep inhield- botje eruit, pees erin en revalideren. Verder heb ik mij er niet in verdiept. Had alle vertrouwen in de procedure en chirurg.

Door een vervroegde oproep was er ook geen tijd voor een voorgesprek met de behandelende fysio afdeling. Dat zou ietwat meer verhelderend zijn geweest. Misschien had het gesprek de niets vermoedende eventuele tegenslag aan het licht gebracht. De lymfevaten blijken beschadigd te zijn. De vochthuishouding is ontregeld. Mijn vingers, waar niets mee gedaan is, hebben roet in het herstelprogramma gegooid. BALEN!

Nu, 8 weken na de operatie kan ik nog steeds geen vuist maken, lijken mijn vingers gekke worsten en begin ik steeds meer trucjes te leren om enkel-handig een aantal klussen te klaren waar ik twee handen voor nodig heb. De extra druk op mijn 'slechte' duim-gewricht zorgt uiteraard voor wat meer ongemak.

Na weken zuchten, kreunen, tegensputteren en behoorlijk wat angsttranen, ben ik het 'patient zijn' zat! IK BEN NIET ZIELIG. Ja, het beperkt veel wat ik graag doe, wil doen en ook hoor te doen om het huishouden en privé leven leuk te houden. Koken is mijn passie, de resultaten zij nu 'gewoon' ok. Het huishouden draait wel maar de kwaliteit is voor mijn doen- prut! Ik voel me al een hele poos geen goed gezelschap en kies veel voor 'alleen' dingen doen. Meer omdat ik het niet over mijn situatie wil hebben. Mijn energie niveau is behoorlijk laag - en uithoudingsvermogen ook. Om het maar niet te hebben over het 'geen auto rijden' te hebben.


Wat ik ook onder ogen heb moeten zien is, dat mijn geduld, wat betreft het wachten op iets, erg tekort schiet. Er staan 12 weken voor deze ingreep. Ik heb er 8 op zitten. Mijn 'worstjes' zullen zich snel moeten omtoveren tot chipolata formaat ( veel dunner dan een worst) zodat ik verder kan met mijn oefeningen om mijn hand weer in gebruik te kunnen nemen.

Ik praat tegen mijn hand. Ik bid voor mijn hand. Ik heb mijn nagels laten verzorgen en lakken door lieve Natasha, ik streel, masseer en liefkoos mijn hand. De rest moet echt vanuit de hand zelf komen.  En oh, wat mist mijn Rechterhand haar maatje Links. Wat een samenwerking is dat zonder dat ik er erg in had. Dat ze zoveel samen deden. Daar stond ik nooit zo bij stil. Dat 'doe' je gewoon.

Morgen weer naar de fysio. Ik blijf optimistisch dat het goed komt, en meer realistisch dat ik er rustiger onder moet zijn. Het is wat het is. Vandaag weer veel geoefend...morgen kijken 'hoe verder'. Wat een zegen dat dit ongemak voor mij tijdelijk al zijn.... hoewel de tijd zelf onbekend is.

Er zijn inderdaad ergere dingen in het leven, maar voor mij, nu op dit moment, is het allerbelangrijkste dat mijn hand zich volledig hersteld. En of ik straks de moed heb voor nog een ingreep aan de rechterhand????? Moet er even niet aan denken.