Even stilstaan

Het is maandag. Mooi weer zelfs, niet verwacht- toch gekregen! Wat een cadeau. Dank u God voor het zonnetje wat schijnt, voor de blauwe plekken in de lucht en de vrolijke stemming die hiermee gepaard gaat.

Wat zit mijn leven toch vol familie, vrienden, gebeurtenissen, leuke dingen, activiteiten, verrassingen en ook verplichtingen. Echt niet erg en vast en zeker voor miljoenen mensen precies hetzelfde. Ik zal niet de enige zijn met een druk en soms (te) volle agenda.
Een gezegend mens ben ik.

Er zijn klusjes die NU moeten, er zijn klusjes die AF moeten en zijn klusjes die mogen en er zijn klusjes die ik zou willen doen! Hoe zit dat met prioriteiten stellen? Doe ik dat wel zorgvuldig genoeg?

Jaren geleden had ik voorgenomen om niet verder dan twee weken van te voren afspraken in te
plannen. Het gevoel van geleefd te worden was erg aanwezig en ik wilde de regie weer in eigen handen hebben. Dat was wel even wennen, aanpassen en soms ook erg lastig- met als gevolg, ik kreeg ruimte om van alles wat op mijn pad kwam extra te genieten. Ik heb het ook een jaar volgehouden. Daarna gewoon losgelaten.... en waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat ik het in mijn hoofd had gehaald het een jaartje te proberen.

Tijd voor reflectie is belangrijk, tijd om na te genieten is ook van belang. Om even in het moment te zitten en de emoties en van het gevoel te kunnen genieten. Ook in de zwaardere dingen van het leven zitten leer momenten verborgen en als we de tijd niet nemen- dan zijn wij de verliezers. Want elke ervaring, gebeurtenis of activiteit waardoor wij het leven ervaren- zijn leer momenten. Tenminste zo zie ik dat. En zo heeft vooral mijn vader, met wie ik een speciale band had vooral op het gebied van geloof en levensgesprekken, mij dat zo uitgelegd.

Er zijn taken die momenteel van belang zijn om op tijd af te krijgen. Er is ook een bezoek aan de kinderen en kleinkinderen om voor te bereiden. Voordat we weggaan wil ik de tuin opgeruimd hebben- zomer overblijfselen opruimen enzo. Graag zou ik alle kinderfoto's gescand hebben dat ik de foto's zelf mee kan nemen en uitdelen aan de kinderen. Dat zal opruimen zeg- een hele grote mand vol in mijn kantoortje leeg, weg! Zo'n klus vergt veel tijd en concentratie. Het zijn ook klusjes waarvan ik kan en wil genieten. Tuinieren is een genot en oude foto's bekijken neemt me terug in de tijd toen de kinderen klein waren en mijn leven er HEEL anders uitzag.

Enfin, ik ga weer die afspraak met mezelf maken- niet te ver vooruit inplannen, tijd vrijhouden ipv vrij maken. Tijd om even bij te komen, tot bezinning en de mogelijkheid om nog meer te genieten van mijn prachtig leven. Want als een moment voorbij gaat zonder er echt ingestaan te hebben - dan heb ik dat moment niet verdient.