Een heel dun maar sterk draadje

Vanochtend werd ik wakker met een zwaar hoofd. 'Te diep geslapen' dacht ik ' kan er nog bij. Heup doet ook al zo zeer'. Dus nou niet echt zo'n Wow moment en - van Goedemorgen en dankjewel God voor mijn rust en dat ik weer een nieuwe dag beleven mag!

Ik bid al een paar weken voor mijn heup/knie en been wat dan ook wat mij veel last bezorgt en eerlijk is eerlijk, dat dit ongemak een beetje de glans van de dag eraf haalt. Dan denk ik ' hoe lang moet ik hiervoor blijven bidden? of ben ik nu aan het zeuren want kinderen die vragen worden overgeslagen!' En dan komt er nog bij dat in mijn directe vriendenkring ergere dingen aan de hand zijn- dus ja waar heb je het over Anita?

Op zulke momenten merk ik wel dat ik sneller de moed laat zakken dan dat ik optimistisch bent- maar ook een soort 'ach dit ( ik dus) is onbelangrijk' gevoel over me heen krijg, en vanochtend was dat even zo.

Nadat ik de houten luiken open had gemaakt (die sluiten wij om de warmte binnen te houden en de kou buiten) zag ik een prachtig tafereel van witte daken en grasvelden, heldere lucht zo winters blauw, een groepje poetsende eenden en twee geiten die naar hun bevroren voedselvoorraad keken. Nou dat was een oppeppertje. Ik vergat even mijn zere heup/knie/been en mijn hoofd voelde minder zwaar.

Zoiets moois, voor mij te aanschouwen en van te genieten van mijn cadeau. Daar kan geen paracetamol tegenop toch? Na een poosje ging ik mijn mail nakijken en mijn blogs lezen- toen kwam ik een prachtig verhaal tegen van Jedidja, waarin een veertje centraal stond, en moest ik meteen aan mijn overbuurvrouw denken een een veertje die zij ook vastlegde met haar camera. Wat ben ik blij met deze samenloop van omstandigheden. Want toeval- bestaat niet!

Kijk - dit veertje 'lijkt' in de lucht te zweven, door een lichte bries gegrepen misschien. Maar niets is minder waar. Dit veertje wordt vastgehouden door een super dun maar oersterk zijden draadje- een draadje van een spinnenweb. Zo super dun dat het bijna niet te detecteren is maar sterk genoeg om dit veertje vast te houden en te behoeden van een val. Dat dit veertje omhoog wordt gehouden- net als ik omhoog wordt gehouden, niet in de steek gelaten word om te vallen.

Toen ik voor het eerst deze foto zag kreeg ik kippenvel- ik voelde meteen dat dit veertje een symbool was voor mij om me eraan te herinneren dat hoewel onzichtbaar- dat God mij nooit los zou laten, dat zijn liefde voor mij oersterk is en mij behoudt van neerdalen en verloren te zullen gaan. De foto heeft ook een tijdje aan mijn muur gehangen- op A4 formaat. Misschien is het tijd om het weer tevoorschijn te halen.

Mijn overbuurvrouw heeft een oog voor detail, ze ziet in de allerkleinste dingen iets moois, iets kwetsbaars of super prachtigs. Zelf beseft ze niet wat een gave ze heeft, wat een talent en rijkdom. Ze is erg terughoudend, bescheiden en privé over haar foto reeks die ik, gelukkig, mag bewonderen en soms ook ontvangen. Ik ga haar foto's weer bekijken. Te bewonderen en mezelf eraan te herinneren dat ook in de kleine dingen grote waarheden schuilen.

Dankjewel Jedidja en jouw veertje. De glans is weer terug en mijn dag vonkelt net als de druppels op het veertje. Mijn voetstappen zekerder geworden wetend dat ik vast word gehouden door een oersterk draadje van liefde- door God gegeven.

En aan mijn overbuurvrouw- dank, dank voor haar scherpe ogen en het vastleggen van mooie dingen.