De Ontmoeting: deel II

Maandag werd van een redelijke productieve en prettige ochtend, een nare en niet voor herhaling vatbare middag en avond. Ik ging zo snel bergafwaarts wat gezondheid betreft dat ik er misselijk van werd. Letterlijk. Zo had ik mijn dag, laat staan mijn week, niet bedacht. Ik ging, nadat ik anderhalf uur in bad had gelegen om van de pijntjes af te komen, toch maar weer naar bed. Slaap kwam makkelijk en de dag verdween voordat ik er bewust van was. Toen ik wakker werd was het schemerig en voelde ik de avond temperatuur al in de lucht hangen. Eigenlijk had ik, vanwege vorige ervaringen verwacht, dat ik me nu wat beter zou voelen. Dat, na het ongewenste ‘reinigen’ van mijn lichaam, het kwaad eruit was en ik aan de beterende hand zou zijn.

Ik zette mijn benen naast het bed, schoof mijn voeten in mijn sloffen, trok mijn kanariegele badjas aan en betrad de trap naar boven. Even een bijkomstigheid, wij wonen in een dijkhuis en hebben onze slaapkamer beneden- lekker koel in de zomer en in de winter horen wij de storm niet op de dakpannen boven ons hoofd. Heerlijk koel en lekker rustig dus. Het vergde al mijn energie alleen al om de trap de beklimmen. Voelde alsof ik een berg op was gegaan. Ik hijgde behoorlijk, trilde op mijn benen en volgens man lief zag ik er belabberd uit. Ja, dat helpt als je je echt al zo voelt! Na het voorbij schuiven langs een spiegel moest ik toegeven dat hij geen woord verkeerd had gezegd. Dat is even balen!

Het was mijn bedoeling om eten te koken, ja lach maar! Ik was het echt van plan. Mijn ochtend was dermate goed gevuld geweest dat ik het een en ander al had klaargezet. Nou, dat ging het echt niet worden. Ik trok een bak met een restmaaltijd uit de vriezer en ontdooide dat en probeerde er wat van te maken voor mijn man. Hij kan zelf koken hoor, daar niet van, toch wilde ik iets voor hem klaar maken temeer omdat ik dan mezelf voor de gek kon houden dat ik, na een middag dutje, weer aan de betere hand was.

Met het zweet langs mijn rug druipend, plofte ik op de bank neer. Ik had aan een marathon deelgenomen. Nou heb ik dat nooit gedaan, dus is het een slechte vergelijking maar zoiets stelde ik me daar van voor. Met mijn lievelingsplaid over mij heen lag ik languit op de bank. De tv ging aan en ik dacht de kookprogramma’s te bekijken. Mijn ogen dachten daar anders over. Het gevoel kan ik alleen maar beschrijven als ‘beurs’. Als twee beurse knikkers in mijn oogkassen die teer en beschadigd aanvoelde en moeite hadden om hun werk te doen- kijken!

“Dit wordt niks,” zei manlief, “ ga toch weer naar bed. Morgen zal je vast wat beter voelen”.

Naar beneden ging makkelijker dan naar boven en ik lag in een mum van tijd weer in mijn warm bed. Ik dacht nog ‘ ik ga nu eerst maar bidden want dit voelt toch anders dan anders. Voor een klein 24 uur ziekje bel ik geen dokter, maar voor DIT ga ik toch even de Heer raadplegen want ik heb Zijn hulp nodig”. Volgens mij heb ik het maar kort gehouden want slaap overmande mijn ziek lichaam weer. Ik werd tegen 3uur trillend van de kou wakker.