De Ontmoeting: deel I.

Het heeft even geduurd, hier ben ik weer: Wat mij de afgelopen week is overkomen ga ik in korte stukken plaatsen. Maar voordat ik daarmee begin wil ik even Jedidja hartelijk danken voor mijn boek! Een echt Godsgeschenk. Meer daarover later. Nu deel 1 van De Ontmoeting.

De ontmoeting- deel I

De dag begon goed. Beter dan goed zelfs. Ik was al vroeg aan de dagtaken begonnen die vandaag op mijn ‘to do lijstje’ stonden. Doordat ik mijn routine had aangepast, later ontbijten, dacht ik dat mijn maag en darmen daardoor wat rommelde.

Tegen een uur of 11 moest ik toegeven dat de misselijkheid en onrust in mijn lijf toch geen verzinsel was- ik begon me steeds meer en meer belabberd te voelen, ondanks mijn aanpak en activiteiten die ondanks alles goed lukten.

Om 11:30 ongeveer zoals afgesproken, kwam een vriendin langs. Ik was blij dat ik even kon zitten. Mijn lichaam begon wel erg raar tekeer te gaan. Nog voor 12-en verliet mijn vriendin het huis doordat ik plotsklaps heftig beroerd werd en ja, over moest geven. Ik had wel degelijk iets onder de leden en ze gaf me de ruimte om daarin mee te gaan en zichzelf in bescherming nam, geen kwade zaak zeg ik maar.

Hier had ik even niet op gerekend. Er was werk aan de winkel. Ik had een week hiervoor informatie gewonnen, was mijn plan verder aan het uitwerken en daar had ik mijn hoofd ( en rest van mijn lichaam) bij nodig. Op een stoel, in  mijn ‘kantoor’ voor mijn scherm. Het ging het niet worden. Ik lag dus in bed, in bad, op de bank of liep schoorvoetend door het huis mijn lijf geen plek wetend te geven vanwege het lichamelijk ongemak dat ik  moest ondergaan.

Moest? Nou ja- zo voelde dat. Ik dacht in de eerste instantie- 24 uur en je bent er vanaf. Zo erg zal het wel niet zijn. Een dag verloren, nou dat moet kunnen, ik zal wel rust nodig gehad hebben. Meestal voel ik niet dat ik geen grenzen hebt gesteld of gevoeld en krijg ik een klap om even stil te staan. Gedwongen word om pauze te houden. Dat is er zo ingekropen na mijn burn-out. Alsof het energiegrens alarmsysteem uit is geschakeld.

Maandag werd dinsdag, woensdag, donderdag. Naarmate de week verstreek, des te meer ik gefrustreerd en onrustig maar ook verdrietig werd ik. Bah, bah, bah. Dit was  niet de bedoeling. Maar dan wat was het wel? Er kwam nog een emotie opzetten. Ik werd BOOS.

Allerlei gedachten krioelde door mijn hoofd. Van onrechtvaardigheid, van ‘HOEZO’ waarom werd mij dit ‘aangedaan’? Ik bruiste van de verontwaardiging. Dit had ik niet ‘verdient’. Waar was mijn bescherming, waar was God mee bezig dat ik zieker werd ipv beter? Waarom was mijn ongemak niet na de eerste 24 uur verdwenen? Hoezo je gebed wordt verhoord!!?? Oh, mijn boosheid groeide en groeide als een griepje dat bezit nam van mijn lichaam en mijn geest.

Het zou wel eens een zware week kunnen worden!