Weer vol gas.......

Nou, dat was een iets langere 'stop' dan ik had gepland - en nu pak ik de draad weer op.

Ik merk dat zonder echte routine dat mijn dagen versnipperen en ik soms echt achter feiten aan loop. Terwijl ik eigenlijk ruimte genoeg hebt om een aantal taken elke dag te kunnen klaren. Erg vervelend en soms teleurstellend. Het is ook niet dat ik op mijn handen zit de hele dag. Op een terras in de zon of op de bank hang
( behalve 4 dagen vorige week dan, met een of andere virus!).

Toch presteer ik wel veel - en dat geeft toch wel een gevoel van voldoening en soms trots.

Hoe was dat voor mijn grootouders? Zouden die zich ook zo druk gemaakt hebben over wat wel of niet gedaan werd op een dag - of zaten ze ook zo in een routine dat ze elke dag wel wisten wat er op het programma stond? Op een of andere manier denk ik dat zo'n voorspelbare dagindeling misschien minder spannende momenten met zich mee bracht. Dat onverwachte gebeurtenissen eerder gezien werden als hinder dan als een mogelijkheid tot een onverwachte ontmoeting, nieuwe mogelijkheden of korte lol momenten die stilletjes hun intrede deden. Hmmmm.. nooit echt over nagedacht.

Als mijn dag totaal veranderd in activiteiten zoals ik die vooraf bedacht of gepland hebt ( het moet wel kunnen natuurlijk) dan wil ik wel eens mee gaan met volle overgave aan het onbekende, ongeplande. Als een onverwacht cadeau om uit te pakken en verrast te zijn. En ik weet wel dat dit niet voor iedereen mogelijk is.

Een veel en vaak gehoorde kreet is: " als ik meer tijd KRIJG." Hahahahahaha, alsof iemand meer dan 24 uur zou kunnen krijgen! Vandaag heb ik de hele dag zonder moeite vol gekregen en beloonde mezelf met het kijken naar het programma ' De vergeten kinderen.' En dan tel ik mijn zegeningen. Denk ik terug aan de volle dagen en piep korte nachten om 3 kinderen groot te brengen en er komt een glimlach als ik aan mijn prachtige kleinkinderen denk.

De vergeten kinderen - laten we aan hen denken
en als het kan - IETS DOEN!

Het is niet vanzelfsprekend dat kinderen de liefde en zorg krijgen die hun toekomt - dat is geen nieuwtje maar toch komt het hard aan - Dat zelfs in deze tijdperk, het HIER en NU, met zoveel mogelijkheden dat er toch ouders zijn die het niet voor elkaar krijgen om goed voor hun kinderen te zorgen, voor welke reden dan ook.

Nu zit ik een manier te bedenken - wat kan ik doen om op een of andere manier iets te betekenen voor deze organisatie die al 10 jaar lang strijden voor deze kinderen? Heb ik daar ruimte voor? Is het iets wat ik 'erbij' moet gaan doen? Voel ik me geroepen of schuldig?

Kijk, daar heb ik weer wat uurtjes voor nodig. Als ik nou eens........!

Luister naar het verhaal en mooi lied van Willeke Alberti en haar zoon Johnny de Mol.

De Glimlach van een Kind

Elk kind hoort te glimlachen