Jaren geleden - gedurende mijn studie periode, heb ik veel geleerd over het brein en onze manier van doen en laten.
Dit heeft mij enorm geholpen om mensen en hun reacties te begrijpen, mee om te gaan en zelfs daarop te kunnen reageren op passende wijze.
Het 'vecht vlucht en bevries systeem' ( zal ik het maar even noemen) zit stevig ingebakken. Het is het meest oud en bestaande deel van onze hersenen. Het overlevingsmechanisme - voordat 'wij' wat meer mogelijkheden tot denken en beramen hadden ontwikkeld.
Nou lopen er in Nederland geen leeuwen en tijgers rond- maar dit als voorbeeld hoe vroeger men blootgesteld was aan allerlei gevaren waar ze geen fysieke bescherming voor hadden - maar wel het Vlucht en Vecht 'systeem' inzetten.
Vandaag zijn er andere gevaren- en het gevolg zien wij nu dagelijks op tv en lezen wij over in de kranten.
De vluchtelingen - die mensen die het geweld van oorlog willen ontwijken, vanuit willen ontsnappen, willen overleven. In duizenden vluchten zij uit het gebeid en vanaf het gevaar dat voor hen dreigt
De Amygdala
De amygdala, in het oudste deel van onze hersenen, is verantwoordelijk voor ons oerinstinct van overleven: vechten, vluchten of bevriezen. Je kunt dit zien als een alarmsysteem, dat ons vertelt of het veilig is of niet. Van oorsprong was deze functie van de amygdala erg nuttig in geval van gevaar, bijvoorbeeld als er een tijger op de loer lag. Op zo’n moment van dreiging is het wel zo handig dat je direct reageert in plaats van er eerst over na te gaan denken wat je nu het beste kunt doen, want dan zou het wel eens te laat kunnen zijn. Zonder dit zeer belangrijke deel van onze hersenen zouden we in die tijd niet hebben kunnen overleven. Maar zelfs vandaag de dag ervaren heel veel mensen deze vecht, vlucht of bevries reacties nog zeer regelmatig en sommigen zelfs meerdere keren per dag. Maar zelden is dat in reactie op iets wat werkelijk een bedreiging is voor ons overleven. In de amygdala kunnen stress, angst en andere emoties in ons dagelijks leven worden opgeslagen en vastgehouden. Een belangrijke beperking van hoe onze hersenen werken is dat de reactie ook kan worden opgeroepen door een vervelende herinnering, die inclusief het gevoel dat je er toen bij had, in de hersenen is opgeslagen. We noemen dit ook wel een blokkade. En zonder het te beseffen wordt deze herinnering soms getriggerd door iets waar je tegen aan loopt, of door iets wat een overeenkomst kan hebben met een vervelende herinnering.
De amygdala, in het oudste deel van onze hersenen, is verantwoordelijk voor ons oerinstinct van overleven: vechten, vluchten of bevriezen. Je kunt dit zien als een alarmsysteem, dat ons vertelt of het veilig is of niet. Van oorsprong was deze functie van de amygdala erg nuttig in geval van gevaar, bijvoorbeeld als er een tijger op de loer lag. Op zo’n moment van dreiging is het wel zo handig dat je direct reageert in plaats van er eerst over na te gaan denken wat je nu het beste kunt doen, want dan zou het wel eens te laat kunnen zijn. Zonder dit zeer belangrijke deel van onze hersenen zouden we in die tijd niet hebben kunnen overleven. Maar zelfs vandaag de dag ervaren heel veel mensen deze vecht, vlucht of bevries reacties nog zeer regelmatig en sommigen zelfs meerdere keren per dag. Maar zelden is dat in reactie op iets wat werkelijk een bedreiging is voor ons overleven. In de amygdala kunnen stress, angst en andere emoties in ons dagelijks leven worden opgeslagen en vastgehouden. Een belangrijke beperking van hoe onze hersenen werken is dat de reactie ook kan worden opgeroepen door een vervelende herinnering, die inclusief het gevoel dat je er toen bij had, in de hersenen is opgeslagen. We noemen dit ook wel een blokkade. En zonder het te beseffen wordt deze herinnering soms getriggerd door iets waar je tegen aan loopt, of door iets wat een overeenkomst kan hebben met een vervelende herinnering.
En dan zijn er anderen die hun land verlaten - omdat zij geen waardig bestaan op kunnen bouwen door de aanwezige corruptie of voedsel en onderdak tekort. Dit kan je ook als levensbedreigend beschouwen. Sterven van honger, ziekte en te kort aan leven's bestendige omstandigheden.
Hoewel er gezegd wordt dat 'gelukzoekers' geen vluchtelingen zijn - is dat natuurlijk een kwestie van opvatting. Er is wel een andere oplossing maar het 'vluchten' is een van de eerste die in ons als mens, opkomt.
Het inzetten van plannen - doordenken en voor oplossingen zoeken wordt in sommige gevallen niet ingezet doordat men moedeloos is geworden - strijdmoe zeg maar. Het inzetten van een meer ontwikkeld onderdeel van de hersenen ( de prefrontale cortext genoemd) is een plekje met wat meer rust en ruimte, waar wij als mens de tijd nemen om even door te denken om mogelijke oplossingen te ontdekken. En vaak zijn de bedachte oplossingen tijdrovend, moeilijk haalbaar en ook niet altijd succesvol in het bereiken van een gewenst eindresultaat.
Ik ben steeds meer over dit onderwerp denken en informatie borrelt steeds meer naar 'boven' naarmate het massale en niet meer te overzien probleem van 'displaced persons' (Diaspora) zich steeds verder ontwikkeld.
Het is een zorgelijke situatie- dat zoveel mensen hun eigen leefomgeving 'moeten' verlaten om veilig te voelen. En eenmaal aangekomen 'ergens' zijn ze dat dan wel?
Want ze nemen niet alleen de nodige emoties mee maar ook de ervaringen en levensgewoontes die aangepast zijn aan hun voormalige woonsituatie en leefwereld. Ik moet er niet aan denken hoe moeilijk dat voor ze zal zijn. Om het maar niet te hebben over de bevolkingsgroepen die opeens overvallen worden door deze massale 'invasie'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten