Tijd voor een nieuw woord. Een nieuwe uitdaging. Nee, geen NJ's besluit. Maar echt iets waar ik mijn aandacht aan wil geven dit komend jaar om te groeien en verder als mens te ontplooien. De afgelopen 3 jaar ben ik hier mee bezig. Elk jaar wat anders. Mijn doelstelling is om zwakheden van mij wat meer aandacht te geven.
Nu heb ik gekozen voor - Doorzetten! Op een pagina ( Engels sprekende groep) waar ik lid van ben werd er al gevraagd, " wat wil jij aanpakken dit jaar? Waar wil je sterker in worden?" Ik heb voor "Perserverence" gekozen. Doorzetten, volhouden, gefocust blijven. Zo af en toe moet ik mezelf hierop weer aanspreken. En het komend jaar hoop ik met dit deel van mezelf, wat ik wat zwakjes vind, verandering in te brengen. Dat de plannetjes die ik smeed daadwerkelijk af komen. Dat ik me niet laat afleiden of de klus laat versloffen en op een achter pitje terecht komt.
Zo zijn er talloze klusjes die hiervoor in aanmerking zijn gekomen de afgelopen aren. Dingen uitzoeken zoals oude foto boeken, mijn leesplank, de ondernemingen zoals het schrijven hier of andere dingen. Het afmaken van taken zoals naaiklusjes, reparaties, verf klusjes, opknap taken. Als ik alles op een rijtje zet, dan heb ik de 12 maanden hard nodig om het lijstje af te werken- om het maar niet te hebben over dat er niks bij komt.
Van het ene moment op het andere kan dat voorbij zijn of in gevaar komen. Nergens staat er dat het MIJ of JOU niet zal overkomen. Dat je leven in een klap totaal veranderd. En juist die nuchterheid wil ik wat aandacht geven. Dat bij het uitstellen van zaken die anderen aangaan op orde moeten zijn. Dat ik niet nalaat om mijn kinderen en kleinkinderen de nodige aandacht, liefde en tijd geef. Dat ik met mijn naasten een goede relatie blijf onderhouden. Dat mijn vrienden weten dat ze op mij kunnen rekenen. Dat, waar nodig, ik er kan zijn voor mijn buur of verre vriend. Dat ik geen waslijst van 'nog te doen' taken laat liggen. Dat muurtje op balkon moet NOG geschilderd worden. Die bak met foto's moeten NOG uitgezocht worden. Dat fotoboekje voor mijn kleizoon moet NOG gemaakt worden. Al die recepten moeten NOG uitgezocht worden. Mijn kookboek van oma voor de kleinkinderen is NOG maar een droom en staat ook op die lijst. Ik wil van die lijst af.
Zo zijn er talloze klusjes die hiervoor in aanmerking zijn gekomen de afgelopen aren. Dingen uitzoeken zoals oude foto boeken, mijn leesplank, de ondernemingen zoals het schrijven hier of andere dingen. Het afmaken van taken zoals naaiklusjes, reparaties, verf klusjes, opknap taken. Als ik alles op een rijtje zet, dan heb ik de 12 maanden hard nodig om het lijstje af te werken- om het maar niet te hebben over dat er niks bij komt.
Van uitstel komt afstel. En niks is minder waar.
In mijn omgeving zijn er wel wat dingen gebeurt de afgelopen maanden waardoor ik wat wakkerder ben geschud. Niemand heeft het eeuwig leven, ook daar ben ik mijn van bewust. Soms heb je even een 'wake up call' nodig om weer bij de les te blijven. Dat bedoel ik niet negatief hoor. Dankbaar ben ik voor elke ochtend wanneer ik wakker word en de dag mag begroeten. Mijn vreugde dat ik berichten van mijn kinderen en lieve vrienden krijg die ver weg wonen. Dat ik ontbijt hebt om de dag mee te beginnen en een warm huis, dak boven mijn hoofd en comfortabel bed om in te slapen. Toch is dit allemaal niet vanzelfsprekend.
Enfin, dat is dus mijn woord voor 2018. Vol goede moed en energie ga ik aan mijn 'uitstel van executie' syndrome werken. Waar denk jij dat jij sterker in kan worden?