Even dit: Met alle respect

Respect voor elkaar!

Het kwam op mijn scherm van Facebook. Een post gedeeld door een nicht van mij. Door alle media aandacht en mijn persoonlijke verwarring trok dit artikel mijn aandacht.

Dit MOET even tussen alle 'gewone' berichten door.

Veel wat hier geschreven is kan ik mij in vinden. Vanuit een persoonlijk geloofsovertuiging, ik ben katholiek opgevoed en geloof onvoorwaardelijk in God, in de 3-eenheid en in het bestaan hierna op deze aarde. De ziel, het hiernamaals en hoe 'het' eruitziet is een mysterie en zal zo blijven totdat ik het persoonlijk mee zal maken.

Een van de vele aspecten die mij raakten was de vraag van de schrijfster, " waarom zijn wij zo bang om te sterven?" Ik vraag mij dan ook af, waarom gebruiken wij zoveel energie in het verijdelen van het onvermijdelijke?  Is het niet het enige in het leven waar wij zekerheid in hebben?

Los van alle emotionele reacties vind ik deze breed uitgemeten en inhoudelijk opengelegde blog nog de meest oprecht. Ook de reacties erop zijn verhelderend. Niet iedereen is het met de schrijfster eens, en dat hoeft ook niet. Zo mogen wij gelukkig allemaal voor onszelf bepalen waar wij voor kiezen.

Vanaf het begin van de discussie heb ik mij verzet tegen de wetgeving die voorgesteld werd. Niet omdat ik mensen het leven niet gun, maar omdat ik dit weer zo'n opgelegde regel is waar Nederland zo bekend om staat. Eigenlijk beroemd om is kan je wel zeggen.

Ik had mij, jaren geleden, opgegeven als donor. Niet uit medeleven van de medemens, maar uit schuldgevoel. Ach, doe het nou, je 'hoort' mensen te helpen. Na een periode begon ik me toch zeer ongemakkelijk bij te voelen. Dierbaren waren overleden. Ik stond bij hun bed. Ik had de ruimte en tijd om afscheid te nemen. Nog even te blijven zitten. Ze waren overleden. Geen hartslag, niet meer ademen. Niets. Niet hersendood, maar echt 'weg uit de wereld die wij kennen'. Nog een aai over de bol, nog een kus op de wang. Dit was NIET mogelijk geweest als die betreffende personen donoren waren geweest.

Diep in mijn hart ben ik overtuigd dat NEE, ik wil geen donor zijn, toch mijn beslissing is geworden. Ik zie al online allemaal reacties van 'mensen raken in paniek, geen reden voor'. En, "het zal je kind maar zijn aan de dialyse". Dat, is wat ik bedoel met schuldgevoel. Emotionele chantage. Je bent dankbaar dat jij een gezond kind hebt, maar je MOET ervoor zorgen dat het kind van een ander ook gezond blijft?? Bloed doneren heb ik jaren gedaan. Voelde alsof ik iemand erbij hielp beter te worden. Een niertransplantatie - dus doneren bij het in leven zijn, wel anders denk ik dan organen verwijderen net voor het laatste hartslag geslagen heeft. Ook daar zet ik mijn vraagtekens bij. Omdat ik die keus nooit hebt moeten maken.

Enfin, hier het artikel. Lees het en denk het het jouwe over. Ieder zijn keus. Nee, ik ben geen harteloos mens. Maar wel een met eigen gedachten en wensen. Ik zou dus ook geen orgaan willen ontvangen....! Dan hoor ik de stemmen al opgaan met, "wacht maar totdat...."!