Het is vrijdag vandaag- hier rust elders verdriet!

Vrijdagochtend 23 februari 2018. Buiten ijskoud. Het vriest dat het kraakt. Binnen, heerlijk warm en de kachel zorgt voor een aangenaam gevoel waar het heerlijk vertoeven is, naar buiten kijkend naar de zon en de witte daken rondom. Het weermannetje/vrouwtje zegt, " de wind zal erg koud aanvoelen. Het komt uit de Siberische hoek en zal de komende dagen voor veel lage temperaturen zorgen". Nou dat weten we dus alvast. Plannen maken de komende dagen die ervoor zorgen dat wij daar minst last van hebben.

Vanmiddag rond een uur of 3 ga ik naar het Bezoekerscentrum van Hollands Biesbosch in Dordrecht. Daar vindt een Beverzoektocht plaats. Ik ga mee als stagegids. Hoewel ik wel al gids in de vooraf genoemde Biesbosch, ga ik nu ook schoolgroepen begeleiden. Dan is het belangrijk dat ik mij op andere aspecten van gidsen concentreer. Mijn Cultuur Historisch verhaal moet meer een verhaal over sporen, plant eigenschappen en kinderverhalen worden. Kan ik wel hoor, maar er is veel wat ik zelf erbij leer van mijn collega schoolgidsen. Wat vandaag belangrijk is, is dat ik genoeg laagjes isolerende kleding aantrek. BBrrrr.....!

Verder vandaag, wat voorbereidingen voor maandag. Wij gaan een paar daagjes naar Zeeland. Zomaar, omdat het kan. Vrienden hebben ons uitgenodigd. Het zal ook daar Siberisch koud zijn, maar ik ben wel van plan om te wandelen en genieten van dit onverwachts tussendoortje. Heerlijk 2 dagen uitwaaien ( letterlijk) en alles los laten.

Het jaar is in volle gang. Januari vloog voorbij. Het is niet anders in februari. Wel veel gedaan. Misschien volle dagen dus geen tijd om te vervelen. Nog 40 dagen en dan komt mijn kleinzoon uit Australië 8 weken op bezoek. Hopelijk dan wel al wat warmere temperaturen.... het zal anders wel afzien zijn. Uit de Australische zomer naar de Nederlandse Siberië van nu.

Het zijn allemaal tuttebel dingetjes waar ik over schrijf. En dat doe ik vandaag in ieder geval bewust. Want de woede en onmacht die ik voel voor de studenten in America rijst bij mij de pan uit. Ik probeer op allerlei andere gedachten te blijven zodat ik mijn bloeddruk in de gaten hou. Wat een verschrikkelijke wereld waarin zij leven. Met een president die zijn "thoughts en prayers" stuurt. Laffe man toch. BAH! Kijk, het is niet gelukt. Toch weer boos. Ik treur van binnen. Ik stuur ook geen "denk aan jullie" omdat ik zoveel verdriet voel dat ik denk dat het ook niets gaat helpen. Zelfs het aansteken van een kaars voelt minder dan een druppel. Ik ben van de kaarsen en hoop gevende gedachten. Dit groot gevaar overtreft alles. Wat een vreselijke toestanden. Een gun lobby, die de zwakke president in de slappe was ( 30 miljoen dollar maar liefst) houd en geen stappen onderneemt om deze gekkigheid te ontkrachten.
Mijn held is vandaag toch Emma Gonzalez. 

Wat een krachtig persoon. Laat haar de woordvoerder zijn van duizenden. Geef haar de kracht om verder te knokken voor een vredevol en vooral veilig bestaan. Oh Heer sta hun bij! Voor haar en haar lotgenoten is de kaars wel wat waard!