Het leven is kostbaar

De dagen vliegen om. Sommige dagen vul ik met nuttige en belangrijke zaken- andere lijken voorbij voordat ik goed op gang kom.

Ik tob nog steeds met mijn hand. Post operatieve dystrofie is de gedachten nu. Door veel te bewegen, massage en allerlei oefeningen probeer ik mijn hand weer 'in gebruik' te nemen. Zelfs typen valt niet mee. Ik sla toetsen over of raak verkeerde aan. Het duurt veel langer om een stukje te schrijven. Ik houd vol.

Ik heb een schoonmoeder, eigenlijk niet eens maar een bijzondere relatie heeft ervoor gezorgd dat ik ma kan zeggen tegen de schoonmoeder van mijn man. Zijn eerste vrouw is overleden. Haar moeder is nu ook mijn schoonmoeder geworden. Regelmatig help ik haar met het een en ander, ze is inmiddels 88 jaar jong. Woont zelfstandig en is ook erg zelfredzaam. Ik bewonder haar energie en hoe zij in het leven staat. Toch is er zo af en toe wel een min moment. De trap heeft een paar keer voor een val gezorgd en ma is ook door een auto 'opzij' geschoven op een zebrapad en daardoor heel naar ten val gekomen. Omdat ik/wij dichtbij wonen zijn we er snel bij. Ma haar zoon woont in Amsterdam. Hij heeft dan even de tijd om ook aanwezig te kunnen zijn. Met alle liefde staan wij hem en ma bij in tijden van nood


Een maand of zo geleden was zo'n moment. Ma is met een hele nare bovenbeen botbreuk in het ziekenhuis terecht gekomen en is nu herstellend van een heup operatie. Dat is een deel van mijn weekinvulling geworden. Ik probeer 3-4 keer per week naar haar toe te gaan. Veelal met de bus vanwege die hand maar ook met de auto gelukkig. Het gaat naar omstandigheden goed met ma.



Een vriendin heeft net een zware knie operatie achter de rug. Ik kan weinig voor haar en haar invalide man betekenen. Dat stoort mij- toch weet ik dat als ik mijn 'hand-euvel' niet had dat het anders zou zijn. Iemand helpen- dat zit gewoon in mijn bloed. Als het leven een tegenslag geeft ben ik weer bewust van het brosse van het leven zoals wij het kennen. Er hoeft niet veel te gebeuren of alles staat stil of op z'n kop. Door dan wat hoop, kleur en ondersteuning te geven probeer ik de zorgen te verminderen en wat licht in een donkere plek te laten schijnen.

En dan, dat telefoontje die je niet krijgen wil. Afgelopen woensdagochtend 8:56. Ik zag de naam van mijn zwager op het scherm. Dus, antwoorden ik op mijn gebruikelijke manier. Alleen de stem die mij toesprak was niet die van mijn zwager maar een van zijn collega's. Dat ik niet moest schrikken ( ppfff doe je dan toch he) maar mijn zwager had een hartinfarct of iets gehad ( bleek toch een hartstilstand geweest te zijn) en dat de ambulance broeders in aanwezigheid waren en dat hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht moest worden. De collega zou mij ophalen. Zijn broer, mijn man was niet aanwezig- dus was ik de aangewezen persoon om hem te vergezellen. Probeer maar rustig te blijven. De eerste paar minuten waren rommelig in mijn lijf. Maar daarna kwam toch de rust. Door kordate optreden van die collega is alles goed gekomen.

Na een flitsende rit met loeiende sirens en meteen op de operatie tafel... hersteld mijn zwager nu geleidelijk aan en is langzaam aan het bekomen van de schrik. Wij ook.

En zo begint elke dag met 'iets' voor mij in petto. Leuke dingen ook hoor, zoals foto's van mijn kleinkinderen, een mooi uitzicht elke ochtend te aanschouwen, koffie met een vriendin om maar wat te noemen.

Het leven is kostbaar. Ik ga nog meer mijn uiterste doen om de dagen te laten tellen. De aantallen die ik nog te goed heb is onbekend. Ik wil ze niet verspillen.