Wat ik niet kan zien aan de buitenkant

Een Engelse spreuk, " Don't judge a book by it's cover". Nou zoek ik al jaren naar een vergelijkbare in het Nederlands maar ik kom er maar niet op. Dus, vrij vertaald, " kijk niet naar de kaft van een boek - omdat die niet bepalen is voor de inhoud"! Zoiets.

Ik moest er de laatste tijd vaak aan denken ivm een niet zo'n plezierige ervaring.

Begin dit jaar moest ik twee braces aan laten aanmeten in een ziekenhuis. De betreffende persoon die mij ging helpen was nogal abrupt. Zonder enig uitleg en introductie werd ik nogal ruw geholpen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik probeerde er nog wat van te maken met vriendelijke opmerkingen maar het lukte niet om dit een wat aangenamer moment te maken. Mijn gedachten was, 'ach misschien is er wat aan de hand, thuis of hier of zo.' Toen de braces eenmaal af waren merkten ik dat de pinnen die de klittenband banden die gebruikt werden zodat ik de braces vast kon maken, op de verkeerde ( voor mijn handen dan) plekken zaten maar werd ik op een niet echt vrolijke manier in het ongelijk gesteld en letterlijk weggestuurd...zo van ' u bent hier klaar.' Wel was ik blij om weg te mogen...! Bah.


De volgende ochtend was het duidelijk. Die pinnen moesten anders. Ik had twee rood opgezette plekken. Terug naar de afdeling. Een andere collega plakte er een zacht stukje stof op en stuurde mij weer weg. Niet onvriendelijk maar hoorde mij niet aan. Een stofje over een metalen 'dop' zeg maar, veranderd niets aan de zaak. De druk op mijn hand werd nu gewoon erger.

De volgende ochtend weer terug. Andere collega. Wat een vrolijk en behulpzaam mens. Ontving mij op een zeer verwelkomende manier, keek naar het probleem en zei meteen, " oh mevrouw ik zie dat. Natuurlijk doet dat pijn. Ik ga het oplossen voor u." En zo gezegd zo gedaan. De pinnetjes eruit... hand opnieuw opgemeten en op de juiste plek alles weer geplaatst. Wat en verademing.

Maanden later na een operatie en twee weken in het na-operatieve gips en verband, weer terug naar de afdeling. Nieuwe brace. Zeer goed geholpen. Kijk, dan krijgt een mens moed. Het was diegene die het stofje had geplakt om een euvel te verhelpen. Deze keer ging alles prima. Met zorg en een vriendelijk gesprek.

Er mocht een korte brace komen. Dus, weer terug. Dit bezoek was wederom geen plezierige ervaring. Er ontstond een verwarring over mijn geboortedatum, en ik was er zonder afspraak maar na vragen of er plek was werd gezegd dat er ruimte was om geholpen te worden. De werknemer, van mijn eerste bezoek aan de afdeling, had een nog zwaardere dag denk ik. Ik vertrok met knikkende knieën.

Waarom beschrijf ik dit allemaal zo duidelijk? Omdat ik het even kwijt wil. Vanochtend zag ik een berichtje die mij raakte, gewoon omdat ik ook zo denk. En precies wat het plaatje zegt, je weet niet waarom een mens doet of is zoals ze zijn. Terwijl ik wegliep van de afdeling- hoopten ik dat de dag voor deze persoon toch een glans zou krijgen.

Ik weet het, ik kan een klacht in dienen... ik had de betreffende persoon aan kunnen aanspreken. Toch ben ik daar terughoudend in geweest. Wie weet met wat voor zware verdriet of tegenslagen deze persoon worstelt?  Wel heeft het onplezierige betrekking gehad op mijn denken en doen. Zo jammer.

Social media mogelijkheden zijn er genoeg om mensen naar beneden te halen. Ik lees soms met open mond wat anderen denken te mogen zeggen/schrijven over iemand die ze niet kennen maar wel oordelen over. De ouderwetse leus van mijn oma is zo gek nog niet, " Als je niets aardigs kan zeggen - zeg dan niets!" Dit gaat ook op over gedrag. Soms is het moeilijk om je persoonlijke sores uit te schakelen om het niet over te brengen aan anderen - toch lijkt het mij een zegen als je dit kan. Het werkt vast verlichtend als mensen aardig zijn tegen elkaar. Hoe moeilijk je pad ook is. Een glimlach doet wonderen.

Carpe Diem - voor alle mensen die met moeilijkheden worstelen. Dat ook jullie wereld wat lichter mag worden.