Vanochtend onder het ontbijt gaat mijn mobiel. Ik hoorde het pas laat want het lag op mijn bureau en de deur van mijn werkkamer was dicht.Op mijn scherm zag ik de naam van tante Bertha. Meteen wist ik waar het gesprek over zou gaan. Ik dankte God mijn gebed en dat van vele gehoord te hebben. Ik belde terug en ja hoor, nicht Hennie bevestigde dat haar vader vroeg in de ochtend was overleden. Een verlossing was het zei ze nog - maar wel een groot gemis.
We praatte nog even wat en toen vroeg ze of ze mijn schoonvader zou bellen. " Hij zit daar maar alleen," zei ze bezorgd. De afspraak die we maakte was, dat zij zelf zou bellen - en wij direct daarna. We belde pa - ik hoorde zijn verdriet in zijn stem. Weer iemand weg uit zijn hechte kring. " We komen zo even op de koffie pa, is dat goed?" Ja dat vond hij erg fijn. Ik zou ook Leen zijn broer bellen. Dat kon pa even niet. Met zijn 4tjes zaten we aan de koffie.
" We moeten er rekening mee houden", zei pa, " dat het zomaar kan gebeuren met het groepje oudjes waar ik ook bij hoor. We zijn allemaal in de 80. Vandaag ga ik met tante Jaantje ( zus van tante Bertha) mosselen eten, ze wil toch dat we gewoon doorgaan met alles. Wat we nog kunnen beleven en doen moeten we gewoon blijven doen. Niet bang op een bankje blijven zitten."
Weer een ontmoeting met het wonder van het leven! Dag oom Teun, met veel liefs, Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten