Het wonder van het leven. Vorige maand is er een kindje geboren. Mijn zoon en zijn partner kregen een tweede dochter. De eerste is nog maar net 19 maanden oud. Summah. Ze vond het wel leuk hoor, even- de eerste dagen. Een poppetje wat geluid maakte. Maar daar was het ook mee gezegd. Na een paar dagen vond Summah dat het huilende poppetje maar eens weg moest wezen. Alle aandacht ging daar heen. Niet leuk als je zelf alle aandacht gehad hebt de eerste 19 maanden van je leven.
Ze is het nu wel gewend hoor en Summah is best wel trots op haar kleine zusje Indi. Maar, ze wil wel nog de aandacht aub.
Op de foto hier bovenaan dit schrijven ziet u een stoere, trotse vader met dochter. Daarnaast een nicht.
Deze foto heb ik van mijn computer scherm genomen terwijl ik 'op kraam bezoek was' via SKYPE. Alle 3 mijn kinderen wonen 'Down Under'. Dus even bij het kraambed op bezoek zit er behalve via SKYPE niet in. Maar ik ben wel op kraam bezoek. De iPad is in handen van mijn schoondochter. Ik ben zo dichtbij als ik kan zijn in deze omstandigheden.
Mijn kinderen hebben kinderen, alle drie zijn ze nu ook ouders, mijn dochter en 2 zoons. Ik ben oma. Zelf hebben mijn kinderen geen oma's of opa's meer. Nog niet zo lang trouwens. Ik moet nog wennen dat ik geen moeder heb - geen ouders meer.
Ik ben dankbaar voor dit mooie nieuwe leventje. Dit is mooi - het wonder van het leven.
Het wonder van het leven. Wij gaan op bezoek. De oom van mijn man is aan zijn laatste dagen toe, of is het weken, of maanden? Wie zal het zeggen. Hij ziet er slecht uit. Nee, hij heeft geen kanker maar wel is zijn lichaam helemaal 'op'. Hij heeft al een paar jaar erg veel pijn in zijn rug. ERUG veel pijn. Het is nu bijna niet meer om uit te houden. Behalve zijn hart mankeert er van alles aan zijn oude lichaam.
Wij mogen in zijn kamer komen. Hij is thuis. Er is 24uur hulp. Tante kan het niet meer alleen aan. Ook zij is al boven de 80. De hulp is een vriendelijke vrolijke vrouw. Ze weet goed met oom om te gaan. Wij gaan naast zijn bed staan.
Oom is behalve in heel veel pijn, goed aanspreekbaar. Ik denk zelfs dat hij het fijn vond dat wij er waren. Toch kan hij weinig hebben. Snel geïrriteerd, toch zachtmoedig kan hij fel reageren als zijn kussen niet goed ligt of hij opeens zo moe is dat hij iedereen het liefst eigenhandig de kamer uitwerkt. Ik begrijp het een beetje. Pijn doet rare dingen met een mens.
Het gesprek is kort maar goed te volgen en verstaan. Oom is moe, hij wil niet meer. Hij is op zoals hij dat zelf benoemde. Ook tante en dochter beamen deze uitspraak. Ze hebben met hem te doen. Toch ook klinkt het als een soort wens, een liefdes wens noem ik het maar want zo hoorde ik dat aan. Dat hij maar kort zal lijden, dat hij al lang genoeg dit allemaal heeft moeten dragen. Oom heeft al zo lang geleden, die rugpijn, het gaat maar door - dit is toch niet om aan te zien. De pillen werken niet, zegt de verzorgster. Ze heeft zwaardere besteld via de dokter.
Nadat wij zijn kamer verlaten komt ook een zoon en gezin even aan bij pa en ma. Wij gaan. Wij hebben afscheid genomen van oom. Ik bid voor oom. Neem hem naar huis God bid ik. Neem hem mee. Ik sta stil bij het wonder van het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten