Gek genoeg ben ik dit soort gesprekken met en van haar gewend. Toch irriteert het mij ook al had ik niets anders verwacht. Maakt niet uit wat ze gedaan heeft, waar ze geweest is of met wie, er mankeert altijd wat aan. Om moedeloos van te worden.
Wij kennen elkaar al zo'n 10 jaar. Ik dacht eerst dat ze even in een ' niet leuk' periode zat. Soms zit het even wel eens tegen nietwaar? Bij mij gaat het ook niet altijd over een bedje rozen ( nou ja- die prikkels, daar krijgen we allemaal wel eens mee te maken.) Maar de langer dat wij met elkaar omgaan de meer dat ik me realiseer dat zij zo 'is'. Niet ogenblikkelijk kan genieten van iets. Eerst moet al dat negatieve eruit. Terwijl alle punten van aandacht besproken worden, ja het is een hele klus en vergt veel energie, dan pas beginnen er wat kleine minuscule geniet opmerkingen te komen. Eigenlijk lijkt ze daar niet eens blij mee - het herstellen van een beeld die zo goed als in cement vastgelegd is.
Hoe kan dat, denk ik dan. Een gezonde jonge vrouw. Buitenmens, maar ook puzzelaar, muziekliefhebber, en weet veel van de natuur. Ook een perfectionist in alles wat zij zich oplegt. Niet zomaar een gerecht koken - nee tot in de puntjes met alle toeters en bellen. Dan als je aan het eind van de maaltijd haar complimenteert dan rammelt het gerecht ( volgens haar) aan alle kanten.
Waar komt die zwaarmoedigheid vandaan? Mijn vader zou zeggen, hoe kom je er vanaf? Dat is een veel betere vraag. Ik mag haar graag, kan genieten van haar gezelschap- het zijn dit soort gesprekken die mij opbreken! dan word ik verdrietig - voor haar. Wat een gemis, denk ik dan. Van zoveel vreugde. Van een tevredenheid van het leven. Dat kan je niet kopen. Opslaan en later ophalen. De hier en nu! Hoe je dat beleeft, wat je ermee doet en mee omgaat. Ik zie dat zo.....!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten