Nog even......

Het begint al een beetje op het voorjaar te lijken. Langzaam schieten er groene kopjes en sprieten uit de grond. De sneeuwklokjes knikkebollen in de lichte bries en geleidelijk aan ontwaakt het leven in de grond na maanden koude lucht, regen, sneeuw en vorst grotendeels aanwezig te zijn geweest.

Ik was het niet van plan, maar ben vandaag toch onverwachts bezig geweest de dorre bladeren en winterse onkruid uit de tuin te verwijderen. Eigenlijk was ik blij dat het begon te spetteren. Om al de bedjes in een keer schoon te maken was net iets teveel - maar ik wilde niet stoppen.  Ik wist dat ik er morgen voor zou boeten als ik door was gegaan. Gelukkig hielp Moeder Natuur een handje en kon ik zonder schuldgevoel de laatste emmer leeg maken en het werk voor 85% klaar achter me laten. Ik trok de handschoenen uit, maakte het gereedschap schoon en ging als beloning aan de koffie. Dat laatste stukje komt later wel.

De afgelopen paar maanden heb ik dat vaker, dan werk ik ergens aan - en net dat laatste stukje energie om de klus te klaren ontbreekt. Nooit echt ( langdurig) last van gehad. Ik vraag me wel eens af,  waarom ik nu steeds vaker ' dat  gevoel' ervaar?

Dat geldt niet alleen voor lichamelijke klusjes zoals tuinieren, de keuken, strijken- maar ook lezen, bidden, mediteren, zelfs aan mijn crea- dagboeken werken.

Toen ik in de tuin was vanmiddag en de knopjes van de kleine bolletjes boven de grond zag staan kon ik me opeens voorstellen hoe die bolletjes zich moesten voelen. Ze moeten nog even geduld hebben, nog even volhouden, nog niet opgeven. Zo af en toe komt er een dun lichtstrookje van zon door de dikke laag wolken heen. Net genoeg om een sprankeltje energie van te krijgen - maar net niet genoeg om het knopje ' om te zetten'. Open te gaan- te laten stralen van schoonheid - iets wat van binnen schuil gaat.

Nog even, dan krijg ik ook misschien wat meer zon, wat meer licht en maak ik mijn klusjes weer in een keer af. Ik ben van natuur wel een 4 seizoenen mens en houd ontzettend veel van de wintermaanden - toch is het spannend nu - de belofte van warm, kleur, vernieuwing. Ik heb er zin in.