De buurvrouw

Koffie bezoek

Op zich niet echt bijzonder. Koffie bezoek is zo ie zo wel leuk. Tijd om bij te kletsen, elkaars verhaal aan te horen. De wereld verbeteren - dat begint uiteraard aan tafel (hahaha) en ook tijd om je band te versterken met elkaar. Mijn persoonlijke mening is dat het 'aan tafel zitten' met iemand een intiem gebeuren is. Je voed niet alleen je lichaam maar ook je innerlijke zelf door de gesprekken die gevoerd worden en de zorg de je aan je gast(en) besteed.

Bijbels gezien komt het breken van brood ( eten dus) vaak voor bij de ontmoetingen die Jesus had samen met zijn vrienden, dorpelingen en mensen die op zijn pad kwamen. Het eten werd vergezeld met gesprekken - leer en momenten. De geest zowel als het lichaam werd verzorgd.

Geven en nemen

Soms brengt men ook een cadeau mee - iets voor de gastheer/vrouw om respect, dankbaarheid en vriendschap mee aan te tonen. En dat was vandaag ook zo. Ons bezoek bracht een geweldig cadeau mee in de vorm van een grote schaal walnoten van eigen boom.  Voor mij net zo kostbaar als de cadeaus de Drie Koningen brachten bij hun kraambezoek aan de baby Jesus. Onze gasten wisten hoe zeer ik dit op prijs zou stellen. Ik kook en bak nogal graag en walnoten komen dan zeer goed van pas.

Oude buren - nieuwe vrienden

Op ons oud adres zaten wij regelmatig aan tafel bij een van onze buren. We kwamen dan in een gezellige woonkeuken, pluche tafelkleed en genoten van 'opgiet  koffie'. In de winter staat de kachel aan en zomers de ramen open. Dan liepen wij binnen, ik nam regelmatig wat eigen baksel mee, en we begroeten onze gastvrouw met ' goedemorgen buurvrouw.' We konden elke dag komen als we daar de ruimte voor hadden - een deur die altijd open staat - nou ja, bij wijze van dan he!

Wij zitten nu op een nieuw adres en onze buurvrouw is onze buurvrouw niet meer. Nu kwam zij kijken waar wij terecht gekomen zijn. Nu kwam onze 'buurvrouw' binnen als gast. Niet als buurvrouw maar als iemand die al jaren een deel uitmaakt van je leven. Iemand waarmee je al talloze gesprekken hebt gevoerd over het wel en wee, wereld zaken, privé zaken en andere interesses die ter tafel kwamen.

Op een of andere manier merkte ik wel dat er een verschil in onze relatie was gekropen. Het vertrouwen is er gewoon, dat ben ik niet kwijt, toch voelde het anders. Mooi, secuur en vertrouwd. Nu kom je samen omdat je er moeite voor doet... je wilt het contact hebben met elkaar. De vanzelfsprekendheid is weg - het willen is aanwezig. We zullen 'moeite'  moeten doen om deze vriendschap te behouden en niet te laten versloffen. We willen samen zijn..... ongeacht waar we wonen.

Geloven

Zo zie ik ook mijn geloof. Ik ben gedoopt, heb als volwassene ook gekozen om God in mijn leven te hebben en houden. Als kind hoefde ik er geen moeite voor te doen, want we gingen toch naar de kerk, baden aan tafel en voor het slapen gaan. Op school werd er ook 'aan gesleuteld' zeg maar.

Nu als volwassene moet ik zelf de moeite doen om 'op bezoek'  te komen en God uitnodigen om bij mij te zijn. Om te zorgen dat de relatie niet verwaterd. Nu kies ik voor Zijn nabijheid. Het is niet meer vanzelfsprekend. Ik ben verantwoordelijk.

Tevreden

Wat een heerlijke dag. De geur van vers gebakken appelcake hangt nog in de lucht. De kopjes en bordjes zijn opgeruimd, het is weer stil in huis. Ik ga zoeken naar een lekker walnoten recept - dan neem ik volgende keer een walnoten verrassing mee. Geen moeite.....