Even bij-kletsen

Vorig jaar eind juni zijn 2 vriendinnen en ik begonnen aan een 'gezonder leven' idee. Wat meer bewegen, minder eten - maar ook gezonder eten. Graag wilden wij in een maatje kleiner kleding kunnen passen. De kast waar meer 'te krap geworden' kleding hing zou geleidelijk aan omgetoverd

worden in een kast met allemaal - passende kleding.

- Deels gelukt. Ik kan weer mijn afritsbroeken aan. Ook een lichte zomerbroek waar ik gehecht aan was. De gewenste maat is er nog net niet, dus ik zet nog even door. Gewoon doen. Geen gekke dieet fratsen. Minder, anders en toch nog leuk! De stappenteller is niet meer heilig, maar ik houd het wel in de gaten. De maximum heb ik van 10,000 naar 8,000 gezet. Dat lukt mij veel vaker, dus het gevoel van succes boven valen is heerlijk!

Ik ging dit jaar wat meer aandacht besteden aan het hebben van VERTROUWEN. Vertrouwen vooral in de goedheid van de mens. Mijn focus meer richten op het GOEDE nieuws. Het uitstralen van VERTROUWEN. Ook wilde ik meer VERTROUWEN geven. Dat men op mij kon rekenen.

- Gelukkig heb ik nog een paar maanden om mijn aandacht weer opnieuw strakker hierop te richten. Niet dat ik het helemaal uit oog was verloren, toch verwateren die dingen zo af en toe. een herinnering is nooit weg!

Ook had ik mij voorgenomen om de mensen om mij heen wat meer aandacht te schenken. De doelgroep ouderen maar ook neven en nichten. Het is wel familie. De mijne, zoals in velen huishoudens tegenwoordig, niet naast de deur. Mijn vader afkomstig uit Fryslân, mijn moeder uit Amsterdam. Emigratie speelt een groot role in het verspreiden van allen aan beide kanten, hoewel de "Friesche tak' dichterbij is gebleven dan de Hollandse. Het is niet dat ik elke week op de koffie hoef, maar tijd en aandacht voor elkaar, is mijn idee van familie zijn.

- Dit probeer ik te doen door verjaardagen niet te vergeten, door berichtjes te sturen en ook, als de mogelijkheid er is of gecreëerd kan worden, een bezoek brengen. Er zijn nog enkele oud-tantes ook van mijn man. Die gaan wij deze week bezoeken. Gebeurt ook niet elke maand. Een kaart in de bus met 'zomaar!' wordt met vreugde ontvangen heb ik begrepen. Ik heb een broer(tje) in Leeuwarden die niet erg mobiel is. Ik wil maandelijks even bij hem op bezoek en een babbeltje maken. Maakt mij echt  niet uit dat ik er 450 km voor moet rijden. Zijn vreugd een mijn gevoel zijn het waard.

Onlangs schreef ik over vermoeidheid omdat ik mijn dagen te vol propten. Ik had weinig structuur in mijn week - dus alles kon. Nee zeggen is een lastig iets bij mij. Ik wil per se weten welke dag ik groet als ik mijn ogen open doe. De afgelopen maanden tast ik in het duister. Wat heb ik gisteren gedaan ( zodat ik weet welke dag het vandaag is).

- Het is nog kort dat ik hiermee aan de slag ben gegaan. Ik heb nog geen 'nee' hoeven verkopen om mijn dagen wat rustiger te krijgen. Komt misschien doordat ik nu wel wat meer duidelijkheid hebt over het invullen van mijn dagen. Alles hoeft niet helemaal vastgenageld te worden. Als ik maar een herkenbaar structuur creëer zodat ik meer ritme in mijn week krijg. Tot nu toe gaat het goed. 

Ach, wat zijn het toch kleine dingetjes waar ik mee bezig ben. Toch zit hier dus de kern van voldoening en tevredenheid in verborgen. Mopperen is zo'n waardeloze tijdsverspilling. Als iets niet goed is- dan kijk ik wat ik er aan kan veranderen. Kan dat niet is het aan mij om een houding aan te
nemen die voor geen stres of ongemak zorgt. Zo kan ik anders reageren op weggebruikers die geen respect voor de regels hebben, vervuilers die de prullenbak niet zien staan of pratende mede reizigers die hun hele leven bloot geven met openbare telefoongesprekken.

Het is maar hoe je met zulke dingen omgaat. Ik wil liever een positief gestemd, ontspannen en vrolijk mens blijven. Lijkt mij een goede voornemen.

Vertrouwen of Wantrouwen

"Heb jij dat programma gezien waarin ze vertelden hoe onveilig het is om dingen te doen via internet? Ik ben blij dat ik daar nooit aan begonnen bent." Zo begon het gesprek tussen een groep vrienden die in dezelfde eetgelegenheid zaten waar ik ook aanwezig was. Er werd van alles geroepen. Het gebabbel was makkelijk te volgen omdat het redelijk rustig was en het muziek op een gemoedelijk laag volume werd afgespeeld.

Mijn tafelgenoot pakte het gesprek ook op en deelde mee dat ook zij never nooit op internet aankopen deed, Internet bankieren niet aandurfde en zelfs had ze nooit of te nimmer een Facebook pagina opgezet. Ik vroeg of ze nog wel gebruik maakte van haar email ( een Google account) en of zij nog berichten verstuurde met haar telefoon. Ook daar heeft zij een internet verbinding op. Nou ja, dat was dus wel het geval. Een ZORGELIJK blik gleed over haar gezicht- ja, misschien moest ze al haar Internet dingen maar 'weg doen'?

Het WANTROUWEN heerst. Zullen wij naar de kerstmarkt gaan? Naar Turkije of Spanje of waar dan ook voor een weekje warmte? Durf jij nog met de metro? Trein, Vliegtuig? Begroet iemand nog mensen op straat met een vriendelijke hoofdkik of 'goedemorgen'? Maakt men nog een praatje met een onbekende mede passagier in de bus of trein?

VERTROUWEN. Het schijnt weg te ebben. Langzaam maar zeker glipt dit begrip, levenswijze of norm uit het beeld lijkt het wel. We trekken onze schouders op bij elk negatief geluid en zeggen, " zie je wel, OOK hij/ zij is niet te VERTROUWEN? Doet toch waar hij/zij zelf zin in heeft." En dat gaat dan over politici, mensen met hogere functies en leidinggevende om maar een paar groeperingen te noemen. Het geldt natuurlijk ook voor de 'gewone' mens. En geleidelijk aan met het beschadigde VERTROUWEN wordt ook RESPECT een 'vies' woord. Want als je baas, premier of invloedrijk persoon 'lak' heeft aan de meningen en het welzijn van de mensen aan wie hij/zij verantwoordelijkheid voor draagt - vervalt ook het RESPECT niet alleen voor de functie die gehouden wordt maar ook dat van de persoon.

Wanneer bent u voor het laatst een afspraak niet nagekomen of een 'draaikont' geweest en tegen een wens in gegaan en eigen zin doorgedraaid terwijl je een ander afspraak had gemaakt?

Ik zie, hoor en beleef wat u beleefd. Ik sla een krant open, zie nieuwsberichten op internet en hoor de mensen om mij heen reageren op berichten en niet al te verrast reageren met, " Dat zei ik al. Dacht ik het niet - zo zie je maar weer." Eigenlijk zijn wij als publiek meer verbaasd als iets gaat zoals we wensen of afgesproken hebben. Dan is die persoon opeens een held, een buitenbeentje, een waaghals.

Omgekeerde wereld. En hoe kunnen wij dit herstellen, tegengaan, opnieuw leven in blazen?

Zoals alle veranderingen die gebracht horen te worden in het leven- is bij jezelf beginnen.

Een blog collega vroeg op haar pagina, " met welk woord ga jij/ gaan jullie werken om iets positiefs van 2017 maken?" Na WEER een bijzonder berichtgeving gelezen te hebben over een persoon die anders is gaan DENKEN over haar toekomstige activiteiten de komende 4 jaar, heb ik besloten om het woord VERTROUWEN te eren. Om harder te werken om het VERTROUWEN van allen om mij heen steviger en waardevoller te maken. Om minder vaak tegen te vallen, om minder vaak teleur te stellen, om vaker waar te maken waar ik mijn jawoord of MEDEWERKING aan heb gegeven. Zodat ik eind 2017 met oprechtheid kan zeggen- ik heb vorderingen gemaakt. Het is mij gelukt om meer VERTROUWEN te geven maar ook te ontvangen!

Welk woord kiest u?

De buurvrouw

Koffie bezoek

Op zich niet echt bijzonder. Koffie bezoek is zo ie zo wel leuk. Tijd om bij te kletsen, elkaars verhaal aan te horen. De wereld verbeteren - dat begint uiteraard aan tafel (hahaha) en ook tijd om je band te versterken met elkaar. Mijn persoonlijke mening is dat het 'aan tafel zitten' met iemand een intiem gebeuren is. Je voed niet alleen je lichaam maar ook je innerlijke zelf door de gesprekken die gevoerd worden en de zorg de je aan je gast(en) besteed.

Bijbels gezien komt het breken van brood ( eten dus) vaak voor bij de ontmoetingen die Jesus had samen met zijn vrienden, dorpelingen en mensen die op zijn pad kwamen. Het eten werd vergezeld met gesprekken - leer en momenten. De geest zowel als het lichaam werd verzorgd.

Geven en nemen

Soms brengt men ook een cadeau mee - iets voor de gastheer/vrouw om respect, dankbaarheid en vriendschap mee aan te tonen. En dat was vandaag ook zo. Ons bezoek bracht een geweldig cadeau mee in de vorm van een grote schaal walnoten van eigen boom.  Voor mij net zo kostbaar als de cadeaus de Drie Koningen brachten bij hun kraambezoek aan de baby Jesus. Onze gasten wisten hoe zeer ik dit op prijs zou stellen. Ik kook en bak nogal graag en walnoten komen dan zeer goed van pas.

Oude buren - nieuwe vrienden

Op ons oud adres zaten wij regelmatig aan tafel bij een van onze buren. We kwamen dan in een gezellige woonkeuken, pluche tafelkleed en genoten van 'opgiet  koffie'. In de winter staat de kachel aan en zomers de ramen open. Dan liepen wij binnen, ik nam regelmatig wat eigen baksel mee, en we begroeten onze gastvrouw met ' goedemorgen buurvrouw.' We konden elke dag komen als we daar de ruimte voor hadden - een deur die altijd open staat - nou ja, bij wijze van dan he!

Wij zitten nu op een nieuw adres en onze buurvrouw is onze buurvrouw niet meer. Nu kwam zij kijken waar wij terecht gekomen zijn. Nu kwam onze 'buurvrouw' binnen als gast. Niet als buurvrouw maar als iemand die al jaren een deel uitmaakt van je leven. Iemand waarmee je al talloze gesprekken hebt gevoerd over het wel en wee, wereld zaken, privé zaken en andere interesses die ter tafel kwamen.

Op een of andere manier merkte ik wel dat er een verschil in onze relatie was gekropen. Het vertrouwen is er gewoon, dat ben ik niet kwijt, toch voelde het anders. Mooi, secuur en vertrouwd. Nu kom je samen omdat je er moeite voor doet... je wilt het contact hebben met elkaar. De vanzelfsprekendheid is weg - het willen is aanwezig. We zullen 'moeite'  moeten doen om deze vriendschap te behouden en niet te laten versloffen. We willen samen zijn..... ongeacht waar we wonen.

Geloven

Zo zie ik ook mijn geloof. Ik ben gedoopt, heb als volwassene ook gekozen om God in mijn leven te hebben en houden. Als kind hoefde ik er geen moeite voor te doen, want we gingen toch naar de kerk, baden aan tafel en voor het slapen gaan. Op school werd er ook 'aan gesleuteld' zeg maar.

Nu als volwassene moet ik zelf de moeite doen om 'op bezoek'  te komen en God uitnodigen om bij mij te zijn. Om te zorgen dat de relatie niet verwaterd. Nu kies ik voor Zijn nabijheid. Het is niet meer vanzelfsprekend. Ik ben verantwoordelijk.

Tevreden

Wat een heerlijke dag. De geur van vers gebakken appelcake hangt nog in de lucht. De kopjes en bordjes zijn opgeruimd, het is weer stil in huis. Ik ga zoeken naar een lekker walnoten recept - dan neem ik volgende keer een walnoten verrassing mee. Geen moeite.....

Internet hobbels

Laatst kreeg ik te horen - " waarom komt mijn reactie niet op de pagina te staan?"

Nou heb ik de laatste tijd wat gesleuteld - maar ik heb niets veranderd aan de settings over REACTIE plaatsen.

Dan sta je soms even met grote vragen.... want ook al weet ik wel het een en ander - soms heb ik het gevoel dat ik niets weet.

Dan ga ik twijfelen aan mijn eigen kunnen.

Vanaf mijn jongere jaren - en dat is al lang geleden - werk ik met computers...

Mijn collega Hennie bij de sorteermachine
Wat een bakkenbeest he?

Tegenwoordig kan alles op een mobiele telefoon uitgezocht worden. Mails gestuurd, afspraken gemaakt - fotootje erbij. Noem maar op.

Toch blijft het soms in gebreken. Dan werkt internet niet of traag, dan komen de beelden raar over - of juist niet. We kunnen weten wat anderen eten of hebben gekocht en we kunnen vrienden terugbetalen - door per direct geld op hun rekening te zetten. We laten ons gek maken, gefrustreerd raken - en vaak de plezier ontnemen van onverwachte wendingen of gebeurtenissen.

Wat leven wij toch in een bijzondere wereld.

Ik vraag me af - hoe zou het de apostelen gegaan zijn met een iPad- een digitale agenda in de iPhone op zak of een TomTom om juist dat klein dorpje te vinden?

De bijbel - al die mooie verhalen en bijzondere belevenissen - nu ontbreken er beelden - hoe zou de wereld er toen ECHT uitgezien hebben? En zouden we meer of minder verhalen hebben om van te leren?

Hebben wij het nu beter???

Wij willen ( en dat wilde Thomas ook) zekerheid, alles weten of het wel of niet waar is, zekerheid over het weer, over die aanbieding, of de files er al staan. We laten eigenlijk weinig over aan onze verbeelding en verwachting. Eigenlijk jammer - want thuis blijven omdat Buienradar regen aangeeft en dan later horen - nee joh, het was hardstikke mooi weer hier - is toch een verloren kans.

Blinde vertrouwen - hebben we dat nog?

De Ontmoeting: Deel III

De afgelopen 16 uur waren grotendeels geen leuke geweest wat lichamelijk betreft. Beroerd, slap en vooral zeer zat ik in dit lijf gevangen. Het leek wel of ik mijn lichaam ingeruild had voor een ander model. Ik voelde me hier niet in thuis. Nou weet ik het wel. Er zijn ergere dingen, zwaardere ziektes en meer ernstige omstandigheden waarin mensen zich bevinden. Dat staat boven kijf. Toch had ik met mezelf te doen. De manier waarop ik een goede dag om zag slaan in een zieke, ongewenste en vooral ongemakkelijke omstandigheid viel me zwaar. Ik ontwaakte diep in de nacht, zwetend en misselijk. Alles deed zeer en ik voelde me ‘ZIELIG’.

Door mijn onrustige houding, ik woelde en draaide in bed, besloot ik om eruit te gaan, wat te drinken en even te bewegen. Al dat liggen had als gevolg dat ik pijn in  mijn rug had gekregen en ik kon geen goede houding vinden om te liggen. Zachtjes, zonder manlief te storen taste mijn tenen voor mijn sloffen en kon ik PROBLEEMLOOS mijn badjas van de haak halen zonder het licht aan te doen. De kachel zou uit staan boven en gezien mijn blote benen moest ik toch de kast open trekken voor een legging of lange sokken. Ook dat is in het donker gelukt. Je moet je niet afvragen hoe modieus ik eruit zag- daar valt geen plaatje van te maken. Maar warm was ik wel.

Eenmaal op de bank met mijn plaid kon ik me ontspannen. Ik had een paar glazen water op. Dat voelde zoals het eruit ziet als je een droge spons in een emmer water stopt. Ik had zo’n DORST. In het donker was het ook mogelijk om allerlei andere gedachten weg te houden en te concentreren op gebed. In alle stilte en rust kwam ik tot de conclusie dat ik me behoorlijk aanstelde. Het is maar een griepje- vermaande ik mezelf. Doe eens niet zo overdreven. Wees dankbaar dat het iets van korte duur is. U kent het wel denk ik.

Oprecht, met dank zowel als met verzoek bracht ik wat tijd met God door. Tenminste dat was mijn doelstelling en ik had er alle VERTROUWEN in dat ook God naar mij zou luisteren. Ik vergeleek het met de periode toen mijn kinderen klein waren en ook wel eens in de lappenmand belandde. De een iets makkelijker hiermee omgaand dan de ander. Als moeder, als ouder, wil je niets liever dan dat je kinderen gezond en gelukkig zijn. Het liefst nog vrolijk en vriendelijk erbij. Dus als ouder, doe je er alles aan om dat te besturen, bij helpen en bewerkstelligen. Zo dacht ik er over en gezien ik een kind van God ben, dat als Vader Hij er ook zo over denkt. Ja, toch?

Op de bank die nacht viel ik al biddend, communicerend met mijn Vader, in slaap. Alles zou nu goed komen- dat wist ik zeker. Er was werk aan de winkel. Deze week stond in het teken van: DOEN. Zoals het nu was, stond deze week in teken van STILSTAAN, of in mijn geval, LIGGEN! Ik moet plannen en ideeën uitwerken en uitvoeren. Dat was HET plan, MIJN plan. Daar was ik mee bezig, stond op mijn ‘to do lijst’  en dat ging gebeuren. Zeker weten. Geen haar op mijn hoofd wat eraan twijfelde – ( wat een gekke uitspraak eigenlijk, dat haar niet twijfelt. Haren kunnen toch alleen maar groeien?) Het gekke is, dat ik al een paar weken onrustig ben. Ik heb er geen verklaring voor. Een onrustig onderbuik gevoel die erg aanwezig was en bleef. Ik herkende iets maar kon mijn vinger er niet op leggen- zou toch pijn gedaan hebben.

Wat kunnen zo'n paar dagen dan eeuwen duren!

Ver weg en toch dichtbij!

Daar is hij dan- Mijn nieuwste kleinzoon. Bax heet hij. En dan op z'n engels uitgesproken. Nu heb ik een Max en een Bax. Toch leuk. Mijn andere kleinzoon Archie die heel dichtbij woont is ook echt blij. Hij heeft twee zussen en twee nichtjes. Nu EINDELIJK een neefje om mee te spelen.
Het is een kanjer van een baby. Zijn velletje goed gevuld om het zomaar te zeggen. Blozende bolle wangen, donker haar en stevige armpjes en beentjes. Alles erop en eraan. Ik kan niet wachten om hem in mijn armen te sluiten- en dat gaat ook gauw gebeuren.

Op zulke tedere en ontroerende momenten ben ik even uit evenwicht. Dan is de afstand naar Down Under wel even HEEL ver. Dat ik niet even binnen kan wippen voor een knuffeltje ofzo. Dat is moeilijk. Toch heb ik geleerd om daarmee om te gaan. Ik waardeer zo de weken die ik WEL bij hen allen mag zijn. Straks allemaal bij-elkaar- Alle drie kinderen met aanhang. Dat is sinds 2001 niet meer gebeurt. Wij wonen misschien ver van elkaar af maar hebben een hechte band. We weten wat we aan elkaar hebben en het contact is goed. Liefde, trouw en medeleven is niet aan afstand gebonden.

Deze wetenschap heeft mij de afgelopen weken op de been gehouden. Soms wankel, soms met meer vertrouwen- maar wel in goede getrouw. Mijn geloof is de afgelopen weken zeer op proef gesteld door een aantal gebeurtenissen en gedrag tegen ons van mensen waarvan wij dachten- dit zijn vrienden. Dit zijn mensen waar je wat aan hebt, waar je vertrouwelijk mee om gaat en kan gaan. Niets bleek minder waar. Weer een levensles- weer een deuk in je vertrouwen oplopen, weer wantrouwend kijken naar ieder en alles om je heen. BAH BAH BAH!! Maar God is zo dicht bij als ik Hem naar me toe haal. Toch heb ik mezelf weer betrapt dat ik het gevoel had Hem ver weg te moeten zoeken. Terwijl Hij dichtbij was, in mijn ellende om mijn te steunen, te helpen, te troosten.

Net zoals ik met SKYPE mezelf in de kamer van mijn kinderen en kleinkinderen kan bevinden en het gevoel te krijgen/hebben om iets van dichtbij mee te mogen maken. Om een deel uit te maken van iets wonderbaarlijks - zo is God ook binnen handbereik. In mijn hart, in dezelfde ruimte waar ik me op dat moment bevind.

Mijn kinderen kunnen dan wel ver weg wonen maar leven voort in mijn hart en in mijn hoofd. Zo word ik ook gezelschap gehouden door mijn God en is mijn geloof mijn houvast in het leven.

Hehe, de zomerstop die ik niet in had gepland is opgeheven- de routines kunnen weer op gang komen.

Wat een mooie zomerweer, wat een vreugde en vrijheid geeft die zon.
Ik ben een dankbaar en gezegend mens.

Over talent gesproken

Wanneer is het tijd om een nieuwe weg in te slaan? Is het iets dat aan leeftijd is gebonden?

Je bent klaar met je studie. Misschien heb je de liefde van je leven al ontmoet of wil je voordat je een vast bestaan op gaat bouwen eerst nog wat van de wereld zien! Je zoekt en vindt de ideale baan. Trouwen, kinderen en huisje, boompje beestje. Er is veel veranderd sinds jij je beroep en studie hebt gekozen. Je hebt nog vele jaren in het vooruitzicht ( hoewel niemand weet hoeveel jaren gaan we toch maar vanuit dat het zo is) en je bent redelijk jong genoeg om opnieuw de studie boeken in te duiken en een een andere carrière keuze te maken.

Stel, je hebt een liefhebberij, hobby, tijdverdrijf waar je veel plezier aan beleeft. Zingen bijvoorbeeld- Je denkt - ach hou het maar bij een hobby want echt doorbreken en hier mijn brood mee verdienen lukt toch niet. Niemand zit op mij te wachten.

Toch wel. Het heeft lef nodig om je gegeven talenten te ontwikkelen en gebruiken. Zo kwam ik deze video tegen van iemand die toch nog, op latere leeftijd haar moment pakte en iets bereikte wat zij nooit  had kunnen dromen.

Ik heb met kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen gekeken en nog eens gekeken. Wat voelde ik een trots in die vrouw die duizenden mensen wist te plezieren met haar talent.

Ik heb haar daarna gegoogled, zoals dat tegenwoordig zo makkelijk kan..... een groot gezin groot gebracht, kleinkinderen en achterkleinkinderen... en een nieuwe weg ingeslagen!!

Ik ben op mijn 59ste een nieuwe weg ingeslagen. Ik voel me een beginneling. Maak fouten en ben mijn weg al zoekende aan het ontdekken. Het is nooit te laat of te vroeg. Als de wegwijzer opeens een andere richting aangeeft - wees dapper en ga de uitdaging aan!

http://www.jarsons.nl/

Vertrouwen, wat als je dat niet kent, hebt of herkend?

Vertrouwen hebben, in mezelf, in anderen, in het leven, in de dingen die ik aanpak of onderneem. In relaties, vriendschappen en met mensen die mijn levenspad kruisen.

Ik heb er over nagedacht. Vooral na  een recente gebeurtenis die mijn vertrouwen in de mens even een deuk heeft opgelopen. Dan vraag ik mezelf af, hoe komt dat? Was ik naive, verwachtte ik teveel? Was ik blind, waarom zag ik het niet aankomen? Ik voelde iets van wantrouwen maar viel toch terug op dat gevoel van " je hebt geen reden tot, dus...."! Ja, ik geloof dat mensen te vertrouwen zijn, dat ze eerlijk willen zijn, dat iedereen een goede kant heeft.

Wees respectvol naar elkaar. " Treat others like you want to be treated". Dus probeer ik dat met en bij iedereen waar ik mee te maken krijg. Voor welke reden of in welk opzicht dan ook. Collega's, buren, vrienden, familie eigenlijk allen die mijn pad kruisen. Soms als ik over straat loop en iemand me tegemoet loopt, knik ik gedag en vaak uit ik ook een groet. Gek genoeg kijken sommige mensen daar raar van op. Nors, strak vooruit kijkend, of gewoon weg kijken. Ja, echt waar. Ik ervaar het zowat 50 -50 dat men deze groet wel of niet aanvaard en er positief op reageert. Wat is dat? Zijn ze het niet gewend? Deel een glimlach en het worden er twee, dan vier, dan acht en zo ziet de wereld er vrolijker uit. Of zie ik dat verkeerd?

Ik woon langs een dijk. We hebben super goede buren. Niet alleen direct naast ons maar ook 10 huizen verder op. Volgende maand hebben we ons jaarlijkse BBQ. Dan komen er tussen de 70-85 mensen op af. Al jaren. Geen deuren plat lopen, gewoon het jaarlijks samenzijn en tussendoor elkaar steunen waar nodig, groeten bij het langslopen en helpen in nood. In hoeveel buurten gebeurt dat nog?

Ik wil durven vertrouwen. Ik wil dat gevoel behouden, aanmoedigen, beschermen, delen, waarmaken!
In deze wereld van onzekerheid zou het nou juist het verschil kunnen maken tussen vreugde en onmacht. Tussen blije vooruitzichten of wanhoop. Heb vertrouwen in het leven - laat het je toelachen en groet het terug!