Grabbelton

Even dit:
Genieten doe ik van het langdurig afscheid nemen van onze zomer. Herfst heeft haar intrede op een mooie en rustige manier gedaan. Het is langzaam aan wennen aan de lagere temperaturen en nog steeds prachtige luchten vroeg op de ochtend en laat op de avond. Moeder natuur lacht mij in ieder geval toe. Dankjewel daarvoor.

Ook nog even dit:
Vriendschappen- wat ben ik rijk wat betreft lieve mensen in mijn leven. Afgelopen zaterdag mogen koken voor vrienden die ik al bijna een halve eeuw ken. We zien elkaar heel weinig, hebben sporadisch contact en toch is het 'gewoon de draad oppakken' alsof we elkaar wekelijks zien. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.


Oh ja, en dat nog even dit: Ik geniet van een redelijk gezond lijf- alleen wil ik zo graag wat pondjes eraf hebben. Hoe ik het ook maar aanpak, niks helpt. Ik kom niet aan- dat is een plus natuurlijk. De wat mindere tem
peraturen komen eraan en die broeken die ik dan draag- nou ja, die zitten iets krapper dan ik graag zou willen. Gelukkig heb ik ondersteuning van een paar dames die met hetzelfde 'probleem' kampen. Samen staan wij sterk- het afvallen is geen MOETEN maar WILLEN. Nu maar weer sporten want met het inkorten van de licht uurtjes buiten kom ik minder in beweging. Wat fijn om niet alleen in mijn 'strijd' te zijn.


En dan ook nog even dit: Wat is er toch in vredesnaam aan de hand met mensen. Ik las net het ongelooflijk storend bericht over de situatie rondom voetbal supporters. Hoe idioot kan een mens toch zijn. Bewust uitdagen van mensen om een confrontatie aan te gaan. Anderen in gevaar brengen. Kinderen bang maken. Ouders afschrikken. Wat een voorbeeld is dat- ZEG NOU ZELF! En dat in de naam van SPORT. Ophouden met mensen handen boven het hoofd houden. Geen supporters bij de wedstrijden- jammer dan! Als de vredestichters de losbandige niet in toom kunnen houden- kappen ermee. Wie betaald voor de politie? De M.E? de extra beveiliging? Wie betaald de zorg toeslagen voor de gewonden? En dan worden de voetballers nog een kapitalen betaald om te 'spelen'! Even een jaar lang GEEN VOETBAL!



En dan, op een nog verdrietiger onderwerp- nog even dit: In en in triest zijn de slachtoffers van oorlog en geweld. Ik sta versteld van het feit dat mensen elkaar zoveel leed en verdriet aan kunnen doen. Ik voel mij vaak machteloos - en te bedenken dat menig 'leider' en 'volgers' de naam van God in de mond durven nemen- Alsof God dit goed zou keuren zeg! Schei toch uit! God creëerde het leven! Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zulke afgrijselijke dingen aan kunnen doen? Nee, het is aan de mens zelf om hier verandering in te brengen... ook ik moet hieraan mee werken. Wat ik wel in mijn hart hebt is dat ik weet dat LIEFDE de grootste vijand is van oorlog en geweld. Ik vraag alleen dat ieder die het in zich heeft om elke dag iets te doen wat moeite kost om een ander te laten weten dat hij/zij geliefd is.

Dat was het even voor vandaag! Meer dan genoeg denk ik!

Sluit vriendschappen, vergeef elkaar, accepteer verschillen- wees behulpzaam ipv beoordelend.

Juni- het abrupte afscheid.

Juni.

Als kind vond ik het een leuke maand. Mijn vader was op 7 juni jarig, dus feest en iets meer dan een week later mijn broer Peter- de 16de. Vaderdag ( toen we nog in Nederland woonde) en de zon ging steeds vaker schijnen.

De geboortedagen veranderen niet- de herinneringen ook niet. Wel komen er datums bij - en eentje die mij elk jaar weer zwaar valt om mee om te gaan.

11-6-2010

Ik herinner me de start van die dag - als de dag van gisteren.

Dat telefoontje om 4:45 vroeg in de ochtend

Die STEM

Het NIEUWS

De SCHOK

De TRANEN

Het GEVOEL

De VERBIJSTERING

De ONMACHT

Het VERDRIET

Het zit er weer aan te komen- de klok tikt. De uren glippen voorbij.

Nog even- dan begint die dag weer in Australië. Wij wachten iets langer....gek eigenlijk!

Ik ben bij ze in gedachten.

MITCHELL is bij ons in onze herinneringen en in onze harten waarin hij voor altijd zal blijven.

Het is niet zo dat ik alleen aan MITCHELL denk als het 11-6-2010 is.

Hij is niet ver weg uit mijn gedachten..... ik kan hem zomaar 'erbij' halen.

Nog even- dan komen de gedachten, de herinneringen van het moment dat de politie aanbelde weer bij mijn schoondochter, zoon en de twee jongens binnen. Ik weet dat ze deze dag met bergen verdriet tegemoet zien komen. Het houdt niet op!

Dan beleven zij WEER die dag- de afschuw, de ellende, het verscheurende verdriet.

Mijn hart bloed nu al.

...en er komen andere tijden!

Samen verder? Kan dat na veel pain en verdriet, verwijten en wederwoorden. Om me heen zie en hoor ik over veel problemen in relaties. Waar ik kan- biedt ik wanneer er naar wordt gevraagd, een luisterend oor. Soms spreek ik (hopelijk) bemoedigende woorden uit. De verhalen en ervaringen van de kinderen worden vaak niet gehoord. Durven zij iemand hierover aan te spreken? Hebben zij, net als hun ouders, ook vertrouwelingen waar ze naartoe kunnen met hun angsten, onmacht, woede and onzekerheid?Thuis bid ik voor gezinnen, relaties en gebroken harten.

Bericht: Al twee jaar getrouwd, het is voorbij gevolgen. Ik houd van mijn man'! Alleluja-
Bericht in de krant: 60 jaar getrouwd en nog steeds verliefd! Alleluja-
Uitnodiging: 25 jaar getrouwd, vieren jullie met ons mee? Alleluja-
Geboortekaart: Gezegend zijn wij met ons derde kindje! Alleluja-
Uitnodiging: Wij zijn verhuisd! Nieuwsgierig, kom dan kijken op.......!
Ik bid in dank voor de mooie dingen in het leven. Voor blijdschap en zegeningen.

Heb je al gehoord? Is er al iets bekend over de uitslag? Meer en meer om me heen zijn er mensen die lichamelijk tobben. Hun gezondheid laat te wensen over. Eigenlijk beangstigend want soms komt het wel erg dichtbij. Toch maakt het me niet ongerust voor mezelf maar voor de naasten. Zo vaak heb ik die pijn zien weerspiegelen in de ogen van ouders, partners en kinderen. Afscheid nemen doet zo'n pijn. Ook al weten velen dat het afscheid maar tijdelijk is, en anderen dit ervaren als definitief. Los laten, daar zijn wij mensen vaak niet goed in- ook al weten wij dat dit onvermijdelijk is. Ik bid voor mensen die op punt staan afscheid te moeten nemen.

' Hij is al 3 jaar -schoon- oh wat een opluchting wat een geschenk. Hij heeft alle doktoren verbaasd'.
' De transplantatie is geslaagd. Geen dialyse meer. Nog meer van het leven  genieten'.
Hartklep gerepareerd  in de baarmoeder, is dat een wonder of voor God spelen? Ik denk dat God dit nooit had toegestaan als het 'slecht'  was geweest. Die kennis en vaardigheden zijn talenten geven aan diegene die er goed werk mee kunnen doen.
' Ja, het is alweer 9 jaar geleden dat hij die hartaanval overleefde. Hoewel hij veel beperkingen heeft hebben wij het toch nog goed samen. Ik probeer er elke dag wat moois van te maken. We zijn nog samen'.
Ik bid in dank voor het leven. Voor elke dag die gegeven wordt- voor de mogelijkheden.

De banken staan op hun strepen en zijn minder gemoedelijk bij het opeisen van hun betalingen. Jaja, het is (weer) zover. Nederland verkeerd in een geldnood situatie. Niet voor de eerste keer. Banen staan op de tocht zoals dat zo poetisch wordt omschreven. Op de tocht?? Hoezo op de tocht. Er wordt gesjoemeld in de werkwereld. Geen vaste contracten zodat de werkgevers minder verantwoordelijkheden hoeven te dragen, geen binding meer hebben met hun werknemers. Onzekerheid kweken lijkt dat wel. Ja, het idee is wel naar buiten gekomen dat 'wij'  in Nederland boven onze middelen hebben geleefd. We hadden het ZO goed financieel dat alles kon. De rek is eruit en 'we'  moeten de riemen aantrekken. Een paar gaatjes minder. Vanochtend nog een bericht in de krant - meer ontslagen in het onderwijs. Daar kan ik van mee praten. Nee, ik ben niet ontslagen, maar ben wel al twee jaar uit het onderwijs. Kom er ook niet meer in.
Ik bid voor werkgevers, dat ze  eerlijk zijn tegenover hun werknemers. Ik bid voor eerlijke loon voor eerlijk werk. Ik bid voor diegene die hun baan kwijt zijn, die hun huis moeten verkopen, die zich verloren voelen, uitzichtloos. Ik bid dat hun ogen worden geopend-dat ze inzicht krijgen in hun situatie en antwoorden op - hoe verder? Ik bid voor rust in harten.

'Piet is geslaagd en heeft ook al een baan aangeboden met alvast een jaar vast, gaaf he? Oh wat zijn we blij voor hem. Hij heeft er hard voor gewerkt'.
' Zag je dat, al weer twee huizen met  verkocht stickers op de borden'.
'Wat leuk, heeft ze een zomerbaantje bij de supermarkt?' Nou dat is echt fijn.
' Opa helpt de kleinkinderen met een moestuin deze zomervakantie. We gaan dit jaar niet naar Frankrijk maar blijven thuis- dag dingetjes doen. Ook leuk toch? Deden we vroeger ook toen ik jong was. Ik ben ook niets te kort gekomen'.
' De spelletjes computer hebben we thuis gelaten. Internet in het buitenland is te duur. We hebben gezelschapspelletjes en zomerboeken mee voor de eerste keer. We gaan dingen samen doen, meer praten met elkaar'.

Ik bid voor zelfredzaamheid, voor helder denken, voor nuchter denken en doen. Ik bid voor realiteit en samenhorigheid. Ik bid voor tevredenheid en moed. Ik bid dat mensheid dankbaar zijn voor wat ze hebben ipv hangen in het verdriet van want niet meer kan.

Ik zocht op ' tevreden'  voor een afbeelding op Google- en kreeg een scherm vol van......





Dus ik wens allen- tevredenheid, blijheid, geluk en succes in de weg ernaartoe!!

Het is een korte reis- kijk naar binnen niet naar buiten!! Het gras is thuis ook groen.

Een fijne week gewenst!!

Vol ongeloof- en toch??

Gisteren schreef ik over het gevonden lijk van een 13 jarige jongen. Vermoedelijk ( en dat dacht ik ook) vermoord. Hij heeft een naam gekregen - Anass Aouragh

Nu staan de kranten bol van een aangepast verhaal - Zelfdoding. Dat dit ventje, die een nogal uitgesproken kleding stijl op na hield, lief karakter had en hoogst waarschijnlijk geen voetbal hooligan ooit zou worden - gepest werd en daarom zichzelf van het leven heeft beroofd. Zo gaan de vermelde geruchten, niet ontkent of bevestigd door politie.

HET ZAL JE KIND MAAR ZIJN!

Misselijk werd ik van  het verhaal. Net zoals de twee voorafgaande zelfdoding' s gevallen. Toen was ik nog niet aan het erover schrijven toe - kon het niet! Nu borrelt het in mijn lijf. Ik ben onrustig - voel zoveel verdriet.

Wat ik weet van pesten, is uit eigen ervaring. Aan de kant van de ontvanger dan hé. En ja, ik werd er ook ontzettend onzeker van, verdrietig van, voelde me afgewezen en minderwaardig. Mijn vriendinnen kring van eigen leeftijd was niet groot. Ik zocht het meer bij volwassen en de oudere  kinderen/jeugd. Voelde veiliger. Achteraf blijkt dat te zijn omdat de jeugdleeftijdsgroep waarin ik me veilig voelde het 'pestgedrag' achter zich hadden gelaten. Ontgroeid zou je kunnen zeggen.

Dat wil niet zeggen dat alleen jonge kinderen pesten- en dat het leeftijd gebonden is - want dat is het zeker  niet!! Misschien moet men een zekere gevoeligheid hebben om het pesten ook als pesten te voelen, te ervaren. Sommige mensen kunnen dingen van zich af zetten. Blijkbaar kon dat jongetje dat niet - ik ook niet.

Zelfs als volwassen vrouw ken ik die ervaring. Gepest worden komt niet alleen voor op het schoolplein. Volwassen kunnen er ook wat van. Venijnig te werk gaan - zo was mijn ervaring.

Dit gaat trouwens niet over mij - alleen wilde ik duidelijk maken dat ik niet alleen ONTZETTEND bedroeft ben dat dit jongetje het leven niet meer zag zitten, maar dat ik me kan inleven in zijn situatie. Niet dat ik zijn middel van oplossen steun maar wel inzie dat het voor hem een uitweg bleek te zijn.

Ik bid, voor alle betrokkenen. Ik vermoedde dat hij vermoord was - en het voelt ook zo!

HET ZAL JE KIND MAAR ZIJN!

Rust zacht lieve Anass - je verdient het om met de engelen te zingen maar niet om er op deze manier terecht te zijn gekomen.

Het zal je kind maar zijn

Het wil niet zo vlotten- een BLOG schrijven. Niet dat ik nergens over te schrijven heb, misschien te veel. Maar ik val ook steeds terug op het overlijden van pa.

Ja, logisch zegt men. Toch wil ik het niet ' overdrijven'  want het leven is meer dan dat. Ouders overlijden nou eenmaal en dat is het ritme van het leven. Tenminste als je het over ' gewoon'  kan spreken.

Want net verscheen op mijn schermpje een bericht wat je niet wilt weten of lezen " Amber Alert ingetrokken, 13 jarig vermiste jongen vermoedelijk gevonden - ja zijn lichaam dan he! Niet levend en  wel - NEE, DOOD! Het zal je kind maar zijn. Gruwelijk.

Een kind, die nog ALLES leren moet, die nog van alles mee had mogen maken. Verliefd worden, rijbewijs halen, 18 worden, kinderen krijgen, afstuderen om maar een paar ervaringen te noemen. Die ervaringen die veel mensen voor lief nemen zijn hem afgepakt. Het zal je kind maar zijn.

Om verdrietig van te worden.

Er is een engeltje bij gekomen- maar wie wil dat? Ik ben wel blij dat er een hemel is waar hij zich nu bevindt in veiligheid en tussen de engeltjes maar vind het zo vreselijk dat hij er door deze gebeurtenis te zo terecht is gekomen.

Er stond in het bericht " zijn moeder is geïnformeerd en moet rekening houden met het feit dat haar zoon misschien niet meer leeft". Ga er maar aanstaan. Het zal je kind maar zijn.

Het zal allemaal wel goed begeleid worden, dat snap ik ook wel - en ga ik zelfs vanuit dat het ook zo is.

Weten doe ik niet, hoe dit manneke om het leven is gekomen. Mijn eerste opwelling is te denken dat iemand hem van zijn leven heeft beroofd. Dat gebeurt nogal vaker in onze wereld. Het kan zijn dat hij een ongeluk heeft gehad.... dat kan. Maar gek genoeg twijfel ik eraan. Raar he, want ik weet van niets en denk het ergste.

Ik zal bidden. Vooral voor de familie en alle betrokkenen. Ja, alle! Want iedereen die hierbij betrokken is heeft dat nodig.

Het zal je kind maar zijn.

Het is maar hoe je het bekijkt!

"Mijn leven, ik had het me zo anders voorgesteld. Niets loopt zoals ik had verwacht of gedacht, bah".

Zoals wel vaker gebeurt hoor ik een verhaal aan van iemand die even zijn/haar ei kwijt wil. Ik voel me ook zeer gevleid dat mensen zich veilig voelen om hun hart bij mij uit te storten, levensvragen willen stellen of gewoon hun verhaal kwijt willen zonder dat ik daar altijd iets aan toe hoef te voegen. Ik vind dat bijzonder, mooi of soms ook wel merkwaardig!

De uitdaging voor mij is om te weten hoe, wanneer en of ik wel of niet moet reageren. Daar bid ik voor. Voor begeleiding, wijsheid, woorden die van toepassing zijn. Inzicht en niet onbelangrijk, wat vrolijkheid. Lichte humor en zonnestralen. Warmte. Het befaamde 'licht aan het eind van de tunnel'. Nee, ik maak het niet mooier dan het is. Vanuit mijn positie als positieve realist ( zoals ik mezelf beschrijf) vind ik altijd wel iets positiefs  in de zware momenten die mensen met mij delen.

Moet het leven 'lopen zoals ik had verwacht of bedacht had?' Waar doen we het voor - het leven? Voor gelovigen en niet gelovigen is dit een veel voorkomende vraag. Ik hoorde kort geleden van een nog tamelijk jong persoon ( op mijn leeftijd is iedereen die jonger is dan ik - jong!) dat hij zeer kort na zijn diagnose in een hospice belandde. Zijn opmerking over de snelle gang van zaken bracht deze uitspraak voort, "ja, ik had nog graag wat lange reizen gemaakt". Ik dacht toen ik dat hoorde - wat voor een verschil hadden die reizen nou gemaakt aan zijn (korter dan mijn ) leven ? Wat neem je mee naar de Hemelse Poort - de kennis en beelden van die verre landen?

Om terug te komen op de eerste zin van deze Blog, ik hoorde het relaas aan. Het ging alleen maar over de dingen die 'niet gelukt' of 'teleurstellend' af waren gelopen. En ik begon hierover na te denken. Want de lijst die bij mij opkwam - over mijn kennis van zaken over deze persoon - was veel langer en heel anders. Ik kon in korte tijd wel twee keer zoveel zegeningen tellen dan teleurstellingen. Ik had inzicht in vele talenten en ervaringen die als bijzonder en zeer waardevol waren geweest en door anderen ervaren. Door het doem denken en bezwaard voelen kwamen deze mooie herinneringen en tastbaar waardevolle momenten niet eens aan bod. Bedolven onder de teleurstellingen. Zo jammer.

Ik dacht "hoe zou Jesus zijn dagen/jaren wel niet geëvalueerd hebben?" Hoe vaak moest Hij zich wel niet afgevraagd hebben of wat Hij deed wel zin had, of Hij het bij het goede eind had. Ik denk dat Jesus vaker zijn zegeningen en overwinningen herdacht dan de teleurstellingen die Hij meerdere malen mee moest maken.
De apostelen steeds weer dezelfde lessen geven, de zondaars vergeven keer op keer, de kennis hebben dat een van zijn vrienden ( Judas) hem verraden zou. Ik denk echt niet dat Hij stond te popelen om aan het kruis te sterven. Hij riep op het allerlaatst toch nog naar de Vader en vroeg toch "Waarom?" en toen het duidelijk was dat het niet anders kon 'laat Uw wil geschiedde". En nog mooier, "vergeef hen Vader".

Teleurgesteld omdat het leven anders loopt. Misschien voor diegene de boodschap 'het gaat niet om wat NIET is, maar wat WEL is'. Tevredenheid- daar hoor  ik weinig over.

De weg......

Elke weg heeft zo zijn kronkels

Elke dag brengt ook vertier

How we denken, handelen, reageren

Heeft betrekking op al het plezier

Hoe mooi of lelijk je gevoel mag zijn

Samen delen verzacht de pijn

Onbezorgd naar morgen kijken

Is niet voor ieder weggelegd

Stap voor stap de toekomst in

Ogen open, in vastberaden

Ga verzekerd toch op weg.......

Volg de weg en mijd de stenen

Weerleg de drempels die er zijn

Ooit zal er weer een ochtend komen

Die minder zwaar en zachter zal zijn!

# 1. Alleen verder

Ik hoor het verhaal aan. Eigenlijk is het geen verhaal. Het is een horror gebeuren. Iets waar zoveel mensen mee te maken krijgen, helaas. Een droom in duigen. Verdriet, heel veel verdriet. Onbegrip, woede, angst, verwarring, verraad, maar die pijn. Die ongelooflijke, snijdende vernietigende pijn.

Waar moet ik heen, hoe moet ik voor de kinderen zorgen? Ik heb geen baan en die liggen ook niet voor het oprapen. Alleen verder, hoe doe ik dat? Waar moeten we wonen? Hoe betaal ik de hypotheek? Afgang, alles opgebouwd en nu in de afgang! Gezellige wijk, aardige buren, geborgenheid voor de kinderen- waar komen we terecht?

Bang is ze, zegt ze. Huiverig en wanhopig bang.

Spullen, daar ontbreekt het niet aan - maar die hebben geen waarde. Samen opgebouwd. Weg! Samen bestaat niet meer. Alleen zijn, dat is het nu. Alleen verder. Alles zelf doen. Geen raadplegingen meer, geen overleg of samen beslissen. Alleen doen.

Hoe verder? Zullen we niet nog een keer proberen dan? Blijf nog even. Misschien komen we er wel uit. Nee? Oh, je hebt al andere plannen. Ik niet. Ik had al een plan, samen, met jou. Hoe verder? Ik verdwaal in mijn pijn en verdriet.

Vertrouwen, wat als je dat niet kent, hebt of herkend?

Vertrouwen hebben, in mezelf, in anderen, in het leven, in de dingen die ik aanpak of onderneem. In relaties, vriendschappen en met mensen die mijn levenspad kruisen.

Ik heb er over nagedacht. Vooral na  een recente gebeurtenis die mijn vertrouwen in de mens even een deuk heeft opgelopen. Dan vraag ik mezelf af, hoe komt dat? Was ik naive, verwachtte ik teveel? Was ik blind, waarom zag ik het niet aankomen? Ik voelde iets van wantrouwen maar viel toch terug op dat gevoel van " je hebt geen reden tot, dus...."! Ja, ik geloof dat mensen te vertrouwen zijn, dat ze eerlijk willen zijn, dat iedereen een goede kant heeft.

Wees respectvol naar elkaar. " Treat others like you want to be treated". Dus probeer ik dat met en bij iedereen waar ik mee te maken krijg. Voor welke reden of in welk opzicht dan ook. Collega's, buren, vrienden, familie eigenlijk allen die mijn pad kruisen. Soms als ik over straat loop en iemand me tegemoet loopt, knik ik gedag en vaak uit ik ook een groet. Gek genoeg kijken sommige mensen daar raar van op. Nors, strak vooruit kijkend, of gewoon weg kijken. Ja, echt waar. Ik ervaar het zowat 50 -50 dat men deze groet wel of niet aanvaard en er positief op reageert. Wat is dat? Zijn ze het niet gewend? Deel een glimlach en het worden er twee, dan vier, dan acht en zo ziet de wereld er vrolijker uit. Of zie ik dat verkeerd?

Ik woon langs een dijk. We hebben super goede buren. Niet alleen direct naast ons maar ook 10 huizen verder op. Volgende maand hebben we ons jaarlijkse BBQ. Dan komen er tussen de 70-85 mensen op af. Al jaren. Geen deuren plat lopen, gewoon het jaarlijks samenzijn en tussendoor elkaar steunen waar nodig, groeten bij het langslopen en helpen in nood. In hoeveel buurten gebeurt dat nog?

Ik wil durven vertrouwen. Ik wil dat gevoel behouden, aanmoedigen, beschermen, delen, waarmaken!
In deze wereld van onzekerheid zou het nou juist het verschil kunnen maken tussen vreugde en onmacht. Tussen blije vooruitzichten of wanhoop. Heb vertrouwen in het leven - laat het je toelachen en groet het terug!