De kracht van vriendschap

Wat is uw definitie van vriendschap?

In deze ongewone en stressvolle tijden, waarin niets meer zeker is, of eigenlijk nooit was maar dat dachten we, is er tijd in mijn/onze dag gekomen om meer over dit soort onderwerpen te denken.

Voor mij, en nog een aantal mensen in mijn omgeving wel, in ieder geval. De agenda's zijn minder vol. Het 'ik had nu al ergens moeten zijn' en 'dat kan er ook wel bij pff' is even niet van toepassing. We zijn meer thuis, we lopen vaker rondjes en we hebben meer tijd voor die serie op Netflix. We hebben ruimte gekregen om stil te staan, hoewel we daar niet om hebben gevraagd, toch gekregen. Wat ik merk is dat er veel zijn die dit niet kunnen waarderen. Er bang voor zijn. Bang de regie los te laten. Zich neer te leggen bij het onvermijdelijke. Er niet om hebben gevraagd en dus er zich hand en tand tegen te verzetten.

Tijd om na te denken over levensvragen is niet altijd even makkelijk. Soms komt het plotseling op je pad doordat iemand in de directe omgeving een slecht gezondheid bericht krijgt. Een groot impact van een verandering aan omstandigheden. Het raakt allen op verschillende manieren die dichtbij staan. Confrontatie met de onverwachte dood, een te vroege dood vaak, is niet te bevatten. Oneerlijk dat hij of zij dit mee moet maken en anderen van de zijlijn toe moeten kijken. En uiteraard, komen de vragen. De persoonlijke vragen. "Hoe sta ik in het leven? Wat als mij dat zou overkomen? Durf ik als mede wandelaar deze vriend/vriendin wel te steunen en mee te lopen? Kan ik dit?"

Momenteel heerst de Corona virus door de wereld. Het is een besmettelijk en vaak fatale virus die honderdduizenden slachtoffers heeft gemaakt en de strijd hiertegen is nog niet voorbij. Deze virus zorgt er ook voor dat wij, met z'n allen, geroepen worden om afstand te houden. Niet van 'zomaar' iets of iemand, nee van iedereen die niet onder het zelfde dak woont. Familie, vrienden, bekenden. Ook die ziek zijn met levensbedreigende ziektes zoals kanker, zware hart patiënten en mensen met COPD en dergelijke. We worden gevraagd om 'opgelegde' regels na te leven. Niet zomaar verzonnen regels, nee beschermende regels. Moeilijk soms maar niet onmogelijk. Wel lastig voor velen blijkt het.

Ik vroeg u, wat is uw definitie van vriendschap?

Is vriendschap alleen een gevoel bij een relatie die u heeft met iemand die geen familie is maar wel 'iets' heeft waardoor u bent aangetrokken door deze persoon/personen? Iemand die raad, steun, plezier, blijheid geeft? Of is het meer dan dat? Is het misschien een gevoel van verbondenheid, van intimiteit die leid tot het delen van angsten, hopen, dromen, verhalen, geheimen en dat kostbare, tijd met elkaar? Geeft het een gevoel dat je die persoon/personen ook kan/moet delen in hun geluk, raad geven, beschermen, behoeden voor kwaad en verdriet? Kan steunen, inspireren, aanmoedigen en lief te hebben? Kan je moeder, broer, zus, vader, oom of tante ook je beste vriend/vriendin zijn? Of kan een familielid geen vriend zijn omdat het al familie is? Zijn er graden van vriendschap? Tot in hoeverre ben je iemand's vriend/vriendin? Wat heb je er voor over zodat de vriendschap blijft? 

Hoe zwaar weegt die vriendschap, of weegt het niets maar voegt het vreugde en een onbetaalbare waarde aan uw leven toe? Wat heeft u over voor uw vriendschap? Zomaar een vraag, op deze ietwat grijze maandagochtend- dan wel met belofte van wat zon later op de dag. Er gloort dus wat licht op de horizon. Ik wens u een heel mooi en plezierige week toe, zonder pijn, verdriet en verlies van welke vriendschap dan ook.

Liefde, liefde voor elkaar is een kostbaar geschenk

 

Medeleven, zorgen voor elkaar, begrip hebben voor een ander, aandacht en steun.

Ik ben in een wereld opgegroeid waar dit soort woorden geen woorden maar daden waren. Als ik terug kijk op de periode dat ik mijn kinderen opvoedde, denk ik ook dat ik deze begrippen hebt uitgeleefd. Voorgedaan en doorgegeven. 

De wereld waar mijn kleinkinderen in opgroeien zie ik steeds minder hiervan om mij heen. Het beangstigd mij. Een verharde maatschappij die wel zelf zal kiezen hoe die zich gedraagt. Een veel voorkomende uitspraak die ik hoor en lees is, Ik bepaal zelf wel of ik ....! en, Ik laat me de les niet voorlezen!

Er heerst niet alleen een virus die ons lichaam aanvalt maar ook een die in ons hart is gaan zitten. Als ik een mening hebt, dan wordt die afgeschoten door iemand die mij wel eventjes fijntjes uit zal leggen waarom ik " als een domme schaap" mij alles voor laat liegen. In plaats van een gesprek wordt het een woordenwisseling waarin ik wel haar fijntjes wordt verteld dat ik de domme schaap ben die alles maar slikt en gelooft. Opeens is de wereld bezet met experts op alle gebieden. Men weet het allemaal zo goed.

De pandemie heeft zeker wat bloot gelegd. En dan heb ik het niet over de aantal bedden dat onze ziekenhuizen rijk zijn, of dat er te weinig mondkapjes waren voor zorgpersoneel. Waar wij, de mensheid, hadden kunnen schitteren samen, is het oorlog geworden. In families, buurten en gemeenschappen.

Wie heeft de wijsheid in pacht? Ik niet. Ik heb houvast aan mijn geloof. Nee, ik denk niet dat ik alles over moet laten aan een God die alles weer glad trekt. En over God gesproken, persoonlijk denk ik dat die weent. Weent om de stelligheid waarmee men vast houdt aan hun eigen gelijk. Er zijn kuddes ontstaan, tegenover elkaar. Niks geen samenhorigheid. Niks geen medeleven. Niks geen begrip of zorg voor elkaar. Beschuldigen, schreeuwen, ontkennen, eigen gelijk willen hebben. Mijn gebed is voor de onverschilligheid in de maatschappij, de schreeuwers, de 'self-righteous' die de regels aan hun laars lappen omdat ze het wel beter weten. Dat is een pandemie waar geen vaccine voor gemaakt hoeft te worden. Wij zijn de oplossing. Het zaaien van onmin en angst komt niet van een klein minuscuul virusdeeltje maar via de onrustzaaiers.

Nou is dit allemaal wel geschreven in zijn algemeenheid. Gelukkig gaat dit niet over iedereen. Met dank aan mensen in de zorg die zich ontfermen over de zieken en de kwetsbaren. Gelukkig zijn er medelevende mensen die voor anderen zorgen die in deze periode veel leed hebben. Die hebben hun handen vol. Zijn overstelpt door aanvragen voor hulp. Zij hebben geen tijd om te schreeuwen, te protesteren of te negeren. Je ziet ze amper want ze werken dag en nacht in stilte en met liefde en begrip voor anderen. Vaak overbelast en met te weinig ondersteuning van de gemeenschap waar zij een deel van uitmaken. 

Er wordt men man en macht gewerkt aan het bedwingen van deze virus die ziekte en dood veroorzaakt door mensen die gevoelsmatig zich inzetten en hun medeleven, zorg voor elkaar en steun bieden. Als onze regering leiders, die wij zelf hebben aangesteld om ons land te leiden, iets van ons vragen of ons hulp of aanwijzingen aanbieden, dan zijn wij eigenlijk geroepen om te gehoorzamen. Het tegenwerken een misdaad juist tegen die democratie die ons dierbaar is. In Romeinen 13 staat heel duidelijk: Iedereen moet gehoorzaam zijn aan de overheid. Want de overheid is door God ingesteld. Want als je ongehoorzaam bent aan de overheid ben je eigenlijk ongehoorzaam aan god. De overheid vraagt niet of u iemand wil doden maar juist door die doden te vermijden. De overheid vraagt niemand de wetten van god te negeren, juist vraagt zij voor gehoorzaamheid en veiligheid. 

Laat hopen dat de komende tijd wat meer inzicht, rust en vrede in onze wereld komt. Zoals het nu gaat hou ik mijn hart vast voor de toekomst van mijn kleinkinderen.

Grabbelton

Even dit:
Genieten doe ik van het langdurig afscheid nemen van onze zomer. Herfst heeft haar intrede op een mooie en rustige manier gedaan. Het is langzaam aan wennen aan de lagere temperaturen en nog steeds prachtige luchten vroeg op de ochtend en laat op de avond. Moeder natuur lacht mij in ieder geval toe. Dankjewel daarvoor.

Ook nog even dit:
Vriendschappen- wat ben ik rijk wat betreft lieve mensen in mijn leven. Afgelopen zaterdag mogen koken voor vrienden die ik al bijna een halve eeuw ken. We zien elkaar heel weinig, hebben sporadisch contact en toch is het 'gewoon de draad oppakken' alsof we elkaar wekelijks zien. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.


Oh ja, en dat nog even dit: Ik geniet van een redelijk gezond lijf- alleen wil ik zo graag wat pondjes eraf hebben. Hoe ik het ook maar aanpak, niks helpt. Ik kom niet aan- dat is een plus natuurlijk. De wat mindere tem
peraturen komen eraan en die broeken die ik dan draag- nou ja, die zitten iets krapper dan ik graag zou willen. Gelukkig heb ik ondersteuning van een paar dames die met hetzelfde 'probleem' kampen. Samen staan wij sterk- het afvallen is geen MOETEN maar WILLEN. Nu maar weer sporten want met het inkorten van de licht uurtjes buiten kom ik minder in beweging. Wat fijn om niet alleen in mijn 'strijd' te zijn.


En dan ook nog even dit: Wat is er toch in vredesnaam aan de hand met mensen. Ik las net het ongelooflijk storend bericht over de situatie rondom voetbal supporters. Hoe idioot kan een mens toch zijn. Bewust uitdagen van mensen om een confrontatie aan te gaan. Anderen in gevaar brengen. Kinderen bang maken. Ouders afschrikken. Wat een voorbeeld is dat- ZEG NOU ZELF! En dat in de naam van SPORT. Ophouden met mensen handen boven het hoofd houden. Geen supporters bij de wedstrijden- jammer dan! Als de vredestichters de losbandige niet in toom kunnen houden- kappen ermee. Wie betaald voor de politie? De M.E? de extra beveiliging? Wie betaald de zorg toeslagen voor de gewonden? En dan worden de voetballers nog een kapitalen betaald om te 'spelen'! Even een jaar lang GEEN VOETBAL!



En dan, op een nog verdrietiger onderwerp- nog even dit: In en in triest zijn de slachtoffers van oorlog en geweld. Ik sta versteld van het feit dat mensen elkaar zoveel leed en verdriet aan kunnen doen. Ik voel mij vaak machteloos - en te bedenken dat menig 'leider' en 'volgers' de naam van God in de mond durven nemen- Alsof God dit goed zou keuren zeg! Schei toch uit! God creëerde het leven! Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zulke afgrijselijke dingen aan kunnen doen? Nee, het is aan de mens zelf om hier verandering in te brengen... ook ik moet hieraan mee werken. Wat ik wel in mijn hart hebt is dat ik weet dat LIEFDE de grootste vijand is van oorlog en geweld. Ik vraag alleen dat ieder die het in zich heeft om elke dag iets te doen wat moeite kost om een ander te laten weten dat hij/zij geliefd is.

Dat was het even voor vandaag! Meer dan genoeg denk ik!

Sluit vriendschappen, vergeef elkaar, accepteer verschillen- wees behulpzaam ipv beoordelend.

TEVREDENHEID

Ik heb voor 2016 het woord TEVREDEN(HEID) gekozen om mij op te concentreren en meer laten gelden.

En dat gaat niet alleen over wat er op 'de dag zelf' gebeurt maar ook wat er in het verleden heeft afgespeeld.

Tevreden zijn met wie ik ben. 

Hoe ik in mijn vel zit

Wat ik belangrijk vind

Waar ik door geraakt wordt

Wat speelt in mijn dagelijks leven

Hoe ervaringen mij veranderd hebben

Welke mensen mijn leven beïnvloed hebben

Waar ik geweest ben

En waar ik naartoe groei

Wat ik heb en wat ik had

Om maar een paar dingen te noemen.

Ik moet ook bekennen dat ik deze gedachten dagelijks zou onderzoeken en beamen. Dat er een soort 'onderzoek' naar de goede en slechte momenten zou komen en ik er meer mee bezig zou zijn.

Toch weet ik dat ik het thema voor 2016 naleef.

Want ik BEN tevreden met veel minder dan voorheen.

Ik mis eigenlijk niks

Mijn dagen zijn gevuld met momenten om in te lijsten

De focus is meer op het TEVREDEN ZIJN met hoe iets loopt dan de mopper momenten omdat iets anders is dan gedacht.

Weten dat ik ergens mijn best voor hebt gedaan - geeft een tevreden gevoel - want iets kan altijd misschien wel beter - maar op dat moment is het; 

HET BESTE WAT IK HEB KUNNEN DOEN!

Morgen- 14 maart. 

De trouwdatum van mijn ouders.

Gek, ik heb iets met datums. Kan de raarste dingen aan een datum koppelen. Namen, nou dat is een ander verhaal ;-).

Mijn ouders, de mensen die mij groot hebben gebracht, lief hebben gehad, gesteund. Nog altijd kan ik met oprecht hart zeggen dat ik van mijn ouders hield. Ook al waren wij het niet altijd met elkaar eens. Maar echt oneens ook weer niet. Ik had ze niet alleen lief- ik respecteerde ze ook. Dat zijn wel twee verschillende dingen. Respect en liefde.

Met trots spreek ik nog over ze - en missen doe ik ze ook nog. Mijn vader die op 4 november 1999 overleed en de geboorte van zijn eerste achterkleinkind niet meer mee heeft gemaakt. (Hij werd op 8 maart 2000 geboren).

Mijn moeder die insliep 1 uur na het jaar 2011 begon die al die jaren zonder haar levenspartner er het beste van maakte maar ook op 87 jarige leeftijd dacht - ' het is goed geweest'.

Tevreden ben ik - met mijn ouders en hun liefde voor mij. Met hun invloed, het streven naar een goed leven voor hun gezin, het harde werken en de keuzes die zij maakten. Ik laat de gedachten van 'achteraf' weg. Want het is zo gelopen, het is zo geweest en om de woorden van mijn moeder te herhalen 'het is goed geweest'.

Mensen in beweging

Ik ben een 'product' van immigratie. Mijn leven is verdeelt over twee landen - de helft in Nederland en de helft in Nieuw Zeeland.

Mijn geschiedenis tot dusver-

Nederland - 1953 tot juli 1961

Nieuw Zeeland 1961 tot dec 1966

Nederland 1966 tot april 1971

Nieuw Zeeland 1971 tot juni 2000

Nederland 2000 - thuis land, geboorteland, plek van mijn voorvaderen (en moeders)

Door een gezinsleven gehad te hebben in Nieuw Zeeland heb ik daar mijn kinderen en kleinkinderen wonen. Ook neven, nichten en andere familieleden. Om het maar niet over mijn vertrouwelingen en vriendenkring te hebben.

Door alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren ( mbt oorlogsgebieden en vluchtelingen) kan ik alleen maar sympathy en empathy hebben voor al die mensen die noodgedwongen zijn om hun huis en haard te verlaten en zichzelf in een 'vreemd' land te gaan settelen.

Wel nemen zij hun eigen gewoontes en levensstijl mee. Ja, hoe kan het anders? Als je je leven lang een eigen taal spreekt, tot een bepaald geloof behoort, gerechten kookt en kleding draagt, is het niet zo dat je van de ene dag op de andere alles van je af laat glijden als een jas die je niet meer nodig hebt.

Zelfs voor mij/ons moesten wij even stilstaan bij wat we achterlieten, waar we naartoe gingen, wat we in moesten leveren en wat we ervoor terug zouden krijgen. Daar hadden wij de gelegenheid voor, toch is de realiteit van wat je ervaart anders dan wanneer het alleen maar in je hoofd speelt.

Ik heb er eerder over geschreven- toch voelt het als een noodzaak het weer eventjes aan te kaarten. Dit is mijn ervaring- en ieder beleeft het anders - met alle respect voor eigen meningen,  verhalen en ervaringen!

Het 'thuis maken' in een ander land gaat niet over een nacht ijs. En sommigen bereiken dat gevoel ook nooit. Anderen 'passen zich aan' en proberen anders te zijn dan ze van binnen zijn - en weer anderen passen zich aan en vinden hun plekje, weten die te veroveren en aan te passen aan zichzelf zonder verlies of verloochenen van eigen cultuur en achtergrond.

Is er zoiets als een 'geslaagde' immigrant? En wat is dat voor iemand dan?

Ons heen en weer gesjoemel werd veroorzaakt door gebeurtenissen die voor en oplossing/besluit vroegen die we vooraf niet hadden kunnen bedenken. Het was niet vanwege 'heimwee' of niet kunnen aarden. En nu, nu ben ik weer 'thuis' in mijn eigen land en zoals ik het NU zie- ben ik hier niet meer weg te krijgen. Dat is NU en dat is, denk, hoop verwacht ik ook hoe het zal zijn. 

Ik leef mee met al die mensen die 'op de vlucht zijn' voor wat dan ook. Ik bid dat ze de veiligheid, geborgenheid en liefde vinden die zij nodig hebben om hun leven in een eervol en waardige manier te kunnen beleven en volbrengen. Dat de mensheid zich in alle aspecten laten gelden als vredelievend, behulpzaam en ondersteunend zonder beoordeling. Open armen, open harten en oprechte medeleven.

Ik moet denken aan het verhaal in de bijbel van de Toren van Babel, het mengen van de talen en de communicatie stoornissen die hierdoor ontstonden- de verdeeldheid en onrust. Maar ook het eigen maken binnen groepen van hun identiteit en de samenhorigheid die toch weer tot stand kwam.

Tot slot: Stof om over na te denken - Ik ben opzoek gegaan naar een toepasselijk gebed en denk toch dat dit het moet zijn -

Geloofsbelijdenis

(klik hier voor de link naar de pagina van de Theobaldus Parochie waar ik het gebed van hebt gebruikt)

Wij geloven in het verhaal van God met de mensen.

Dat Hij ons tot leven riep,
dat Hij ons bestemde tot elkaars geluk en tot vrede.

Wij geloven in een wereld zonder grenzen,
In mensen die samen op weg gaan.

Wij geloven in de open hand van mensen,
Die elkaar groeten met handen vol vrede,
Die in goed vertrouwen elkaar tot vrede willen zijn.

Wij geloven in de ogen van de mensen, wereldwijd,
Die elkaar bevestigen en bemoedigen.

Wij geloven in de goedheid van de mensen,
die elkaar de ruimte geven
om vrije en gelukkige mensen te worden.

Wij geloven in de hand die deelt,
in het woord dat vrijspreekt,
In de liefde die in mensen is neergelegd,
Opdat wij elkaars bondgenoten worden,
Op weg naar morgen.

Wij geloven in God met ons, die mensen voorgaat,
En die met ons meegaat in één van ons, Jezus Christus.

Wij geloven dat Hij zal voltooien wat Hij in mensen begonnen is,
wij godsvolk wereldwijd en Hij God met ons.

Wij geloven in de toekomst die ons wordt toegezegd,
Nieuwe hemel, nieuwe aarde, tranen gedroogd en de dood voorbij,
Want zie : Hij maakt alles nieuw; Amen 

Achter die wolken

Achter die wolken….

Ik kijk naar buiten en zie

Donkeren Wolken- Regen Wolken

Dat komt niet goed uit

Ik wil mijn was drogen - en niet in de droger

maar buiten in de frisse lucht

Stel ik de was uit of vertrouw ik erop

dat de zon vandaag toch door die wolken zijn gezicht laat zien?

Ik wacht af

Genoeg andere klussen die binnen moeten gebeuren

Toch bid ik voor opklaringen - want:

Er lopen oudere mensen met hun hondjes buiten

Ach, die rollator wil niet zo snel

En een paraplu erbij vasthouden

Dat gaat helemaal niet met de aanhoudende wind

en handen al vol met riem en rollator

Het belang van die mensen is hoger dan die van mij en mijn was

Nat binnenkomen is geen pretje

Ook niet voor de hondjes

Achter elke wolk schuilt de warmte van de zon

Er is maar een klein scheurtje nodig

Zodat de zon door kan dringen

De eerste glimmer zie ik al

Zelfs op de gezichten van de hondenwandelaars

De honden voelen het ook

Zal het toch echt gaan gebeuren?

Ik vergelijk de lucht met de liefde van God en het geloof

Er is maar een heel klein scheurtje in de mensheid nodig

om de warmte en liefde van God door te kunnen laten sijpelen

Ik bid- voor scheurtjes in mensenharten - zodat zij de warmte van God mogen voelen

Dit vasthouden en vaker opzoeken totdat ze niet meer zonder willen of kunnen

En hun winter ruilen voor het zonnige geloofsleven

Want weer of geen weer -

bij mij schijnt elke dag de zon

Waar dan ook.

En dat maakt mij een gelukkig en dankbaar mens.

Een blog over Liefde

Voor het eerst doe ik mee met een 'blog hop'.

Meestal schrijf ik over een onderwerp die mij op dat moment raakt, komt als ingeving of speelt in de maatschappij waar ik een deel van uitmaak. Ik ben benieuwd hoe mijn inspiratie zich zal uitten. Ik ga 'erin' zonder voorbereiding. Hier ga ik dan......

Liefde

Net als koffie of thee- er zijn zoveel smaken. Het leven geeft zoveel redenen om lief te hebben. Om ervan te genieten, aan mee te doen, te beleven, te geven.

Waar te beginnen? Bij het begin!

Liefde voor God - heb ik

Liefde voor het leven - heb ik

Liefde voor echtgenoot/ partner - heb ik

Liefde voor kind( eren) - heb ik

Liefde voor kleinkinderen - heb ik

Liefde voor ouders - heb ik

Liefde voor opa's en oma's - heb ik

Liefde voor verdere familie- heb ik

Liefde voor vrienden - heb ik

Liefde voor de natuur - heb ik

Liefde voor werk - heb ik

Liefde voor hobby's - heb ik

Liefde om lief te hebben - heb ik

Ik besef dat liefde zoveel 'smaken'  heeft dat ik er wel een hele serie Blogs over zou kunnen schrijven. Wat belangrijk voor mij is om te weten..is dat Liefde onmisbaar is om te kunnen leven. Om te kunnen overleven zelfs. Liefde is de bron. Zonder Liefde ben ik niets.

God is Liefde - onvoorwaardelijk. Een zegen.

Ik ben een gezegend mens met al die diverse 'smaken' van liefde in mijn leven.

4de zondag in Advent - puntjes op de i zetten!

HOOP

LIEFDE

VREUGDE

VREDE

Het kerstfeest nadert nu snel. Nog maar enkele dagen en dan is er voor velen ' het moment supreme' aangebroken.

Ik kan me voorstellen dat niet iedereen het kerstfeest als een religieuze aangelegenheid beschouwt.

Voor velen is het een pauze moment, betekent het vakantie, rustig aan doen, kinderen thuis hebben, op vakantie gaan of gaat 'het feest'  zelfs ongemerkt voorbij.

Wat ik me niet voor kan stellen is dat deze 4 mooie elementen in het leven men onberoerd laat.

Wie heeft in zijn leven nooit HOOP gehad - op liefde, een baan, een huis, gezondheid noem het maar op.

LIEFDE speelt een rol in elk mensenleven. Liefde voor iemand, een hobby, werk, eten, de natuur.

VREUGDE, ja dat moment waarop er iets kriebelde in je lichaam, een glimlach van een kind, het jawoord van je geliefde, het winnen van een prijs, het ontdekken van iets nieuws

En dan VREDE - vandaag in veel landen ver te zoeken maar we willen het wel. Vrede onder elkaar, in het gezin, met ouders, broer en zus, vrienden lang links laten liggen omdat ze het niet met jou eens waren - of jij met hen, met mensen waarvan je niet eens weet waarom een relatie of vriendschap breuk is ontstaan. 

VREDE die VREUGDE kan brengen, 

VREDE waardoor we LIEFDE ervaren,  

HOOP hebben dat VREDE zal wederkeren.

Ik heb ook wel iemand die ik graag weer in mijn armen zou willen sluiten - VREDE mee wil sluiten.

Jij ook?

Het gaat niet om wie wat heeft gezegd ( of niet) gedaan heeft ( of  niet). Het gaat ook niet om zeggen - je hebt gelijk ( of niet) het gaat om VREDE, om LIEFDE, om die VREUGDE en de HOOP op samenzijn.

Wie sluit jij weer in de armen - of maak je de poging daartoe?

Vrede op aarde - Vrede op aarde, VREDE op AARDE en in de MENSEN!

Zondag - Vaderdag

Mijn geloof in God kan misschien als naïf beschouwd worden, kinderlijk zelfs. Want, als ik tegen iemand zeg " jazeker ik geloof in God. Kan het niet voorstellen om een leven zonder God te hebben", krijg ik soms hele negatieve maar ook verontwaardigde reacties. Vooral de opmerking misschien wel het meest geuit " als er een God is waarom is er zoveel ellende?"

Hier in een prachtige tekst van Claudia de Breij is een soort verwoord beeld van wat God's nabijheid in mijn leven betekend, het een beetje schetst. Nou is het niet zo dat ik alleen maar in nare periode God bij mij wil hebben- maar zeker ook in de blije, mooie momenten zoals bij een kus van een kleinkind, een omhelzing van een vriend, een zon die opgaat, een bezoek aan een mooi plekje op onze aarde, het horen zingen van de vogels, de ruige Hollandse luchten, een lekker maaltijd en het horen van de bruisende zee.

God nabij hebben voelt als een warm deken. In tijden van verdriet en pijn- krijg ik troost, in tijden van onzekerheid en beslissingen nemen zoek ik wijsheid en krijg ik rust, op momenten van blijheid vult mijn hart met dankbaarheid. Dit is hoe ik God beleef. Niet een tovenaar die het leven oppoetst mooier dan het is of een bediener van mij als trekpop die zelf geen keuzes hoeft of kan maken, maar als een liefdevolle Vader die over mij waakt, mijn adviseert, steunt, trots (of soms niet) op mij is.

Het is zondag vandaag. Ik werd wakker en dacht " het is Vaderdag. Ik ga er een mooie Vaderdag van maken".  Na het leid weer te hebben beluisterd, mijn gebed gedaan en nu verwoord wat ik vanochtend hebt meegemaakt ga ik genieten van deze dag.

Mijn Vader leeft in mij ik voel zijn aanwezigheid.

Het liedje is te beluisteren- klik op de titel.

Claudia de Breij - Mag ik dan bij jou?

Als de oorlog komt, 

En als ik dan moet schuilen,

Mag ik dan bij jou?

Als er een clubje komt, 

Waar ik niet bij wil horen,

Mag ik dan bij jou?

Als er een regel komt

Waar ik niet aan voldoen kan

Mag ik dan bij jou?

En als ik iets moet zijn,

Wat ik nooit geweest ben,

Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,

Als het nergens anders kan?

En als ik moet huilen, 

Droog jij m’n tranen dan?

Want als ik bij jou mag,

Mag jij altijd bij mij.

Kom wanneer je wilt,

Ik hou een kamer voor je vrij.

Als het onweer komt, 

En als ik dan bang ben,

Mag ik dan bij jou?

Als de avond valt, 

En ’t is mij te donker, 

Mag ik dan bij jou?

Als de lente komt, 

En als ik dan verliefd ben

Mag ik dan bij jou?

Als de liefde komt, 

En ik weet het zeker, 

Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,

Als het nergens anders kan?

En als ik moet huilen, 

Droog jij m’n tranen dan?

Want als ik bij jou mag,

Mag jij altijd bij mij.

Kom wanneer je wilt,

Ik hou een kamer voor je vrij

Mag ik dan bij jou schuilen,

Als het nergens anders kan?

En als ik moet huilen

Droog jij m’n tranen dan?

Want als ik bij jou mag,

Mag jij altijd bij mij

Kom wanneer je wilt, 

‘k hou een kamer voor je vrij.

Als het einde komt, 

En als ik dan bang ben,

Mag ik dan bij jou?

Als het einde komt, 

En als ik dan alleen ben, 

Mag ik dan bij jou?

Van harte gefeliciteerd- ik ben 60 jaar oud geworden!

Wat een week. Wat een ervaring, wat een lieve lieve mensen heb ik om me heen.

Een jaar geleden ongeveer was ik begonnen met een ( Engelstalige en privé) BLOG. Ik wilde heel graag elke dag van mijn 60ste jaar ( dan ben je 59) vast leggen. Er iets over schrijven om op terug te kunnen  kijken. En in het begin liep het ook goed- zoals veel dingen die vernieuwend en uitdagend zijn -  kunnen lopen. Zo af en toe vielen er dagen weg - ik kwam er niet toe om te schrijven voor welke reden dan ook. Uiteindelijk ben ik er mee gestopt, in zoverre, de BLOG werd een algemene BLOG die ik aan deze Nederlandse  versie heb gekoppeld. Mijn kinderen, die Engelstalig zijn, wilde ook alles mee lezen - dus heb ik de dubbele taak, om mijn BLOG in twee talen te schrijven, op me genomen.

Enfin, genoeg geraas. Het gaat nu even over mijn verjaardag - ja  mijn 50er jaren zitten erop en ben inmiddels 60 jaar oud geworden. En wat een feest was dat. Vanwege het weer werd het Tuinfeest een Schuurfeest! Ik zag er tegen op. Niet het 60 worden, daar kan ik alleen maar blij om zijn. Dat ik het mee mag maken. Maar dat mijn kinderen zo ver weg zitten en er niet bij konden zijn. Dat doet op zulke momenten meer pijn dan ' gewone dagen'  om het zomaar te zeggen. Om ze toch dicht bij te hebben - had ik een verzameling foto's van kinderen en kleinkinderen opgehangen.



Ik denk elke dag aan mijn kinderen en kleinkinderen- ik heb ook goed en veel contact- maar op die speciale momenten, school optredens, verjaardagen, weekendjes weg, bij het overlijden van...- dan is het gemis zwaarder op een of andere manier. Mijn schoondochter Kylie, verwacht nummer 3 mid juli- en ze heeft twee schatjes van kleintjes waarvan de jongste 11 maanden oud is en de oudste 2 1/4. Ik zou haar zo graag willen helpen - er voor haar en het gezinnetje te zijn. Maar dat kan gewoon niet. Daar moet ik me bij neer leggen. En dat doe ik ook- en gaat meestal goed, maar de persoonlijke evenementen zijn uitzonderlijk zwaar.

Ondanks het gemis, heb ik toch een geweldig feest gehad. Mijn vrienden, die in grote getallen aanwezig waren, hebben mij verwarmd met hun liefde en vriendschap. Ik werd er verlegen onder moet ik toegeven. Mijn drijfveer was, zorg dat iedereen die komt een leuke gezellige tijd heeft. Dat er genoeg lekkere dingen zijn. Ik had zelf de regie over de catering gehouden-koken is mijn lust en leven. Ik doe het meer dan graag!  Een vriendin heeft mee gebakken, door lekkere appelkoeken en Italiaanse hartige hapjes te maken. Niemand kwam wat tekort en dat maakt mij dan blij.

De cadeaus, envelopjes ( met vakantiegeld want we gaan naar de kinderen - hun cadeau aan mij) bloemen, kaarten, berichtjes. Ongelooflijk. Wat een aandacht. Ik ben er nog steeds onder de indruk van.

Dertien jaar geleden kwam ik terug in Nederland, mijn geboorte land. Als ik terug denk aan de beginnende jaren dan is het haast niet meer in te denken dat ik met een schone lei - behalve een paar vrienden uit mijn jeugd jaren - opnieuw een leven op moest bouwen. Het adressenboekje staat vol namen van mensen die mij dierbaar zijn geworden. Ik wordt omringd door liefde en vriendschap en geaccepteerd binnen een hechte vriendenkring die al jaren bestond - en waar ik nu ook een deel van uitmaak.

Wat kan het leven toch mooi dingen teweeg brengen. Ik had dit nooit kunnen indenken. De onzekerheid bij terugkeer had niets te maken met dat dit een verkeerde beslissing was, maar meer, hoe moet dat verder? Hoe pak ik 'het' aan? Waar kom ik terecht? Ik wist dat 'thuiskomen'  onvermijdelijk was en hoewel de afstand van de kinderen moeilijk zou zijn, dat dit geen reden was om niet naar huis te komen.

Zestig! Wat een getal. Maar wat een mooi leven. Daar kan ik boeken over schrijven- mooie, verhalen zou dat opleveren. Ik kijk terug op een rijkdom van levenservaringen - en kijk vooruit naar wat komen gaat. Door alle tegenslagen en mooie herinneringen heb ik geen angsten - alleen maar nieuwsgierigheid en dankbaarheid. Hoe mooi dat een leven toch kan zijn!

Mijn geloof heeft mij vergezeld, versterkt en verrijkt. Zonder die toevoeging in mijn leven weet ik met alle zekerheid dat ik het niet gered zou hebben. Ik ben een gezegend mens!

Veraf en toch dichtbij

Vandaag is het feest in Hamilton, New Zealand. Ik had een uitnodiging gekregen.. en ik heb JA! gezegd, oma komt.

Zes jaar geleden was ik er ook. " The first 24 hours are yours mum," zei mijn schoonzoon die belde vanuit de Birthing Centre. " I'll be home in 20  minutes, you get your bag packed and I'll stay home with Charlie. You can stay with Toni and Danni". Wow, wat een cadeau. Mijn vertrek vanuit Nieuw Zeeland stond al gepland voor 13 augustus.... Danni is 3 augustus geboren. Weinig tijd dus om veel te knuffelen maar wel bijzondere dagen om mijn dochter te helpen om weer aan te sterken. Ze heeft het altijd zwaar gehad bij de geboortes van alle 3. Veel bloed verlies en is dan erg verzwakt. Nu kon ik ECHT wat doen. En dan - dat ik de eerste middag/avond/nacht mee kon en mocht maken..... kippenvel krijg ik er nog van.

Nu is Danni 6 jaar oud. Haar uitnodiging staat opgeslagen op de computer en hangt ook aan mijn muur. Net als de andere mooie, bijzondere dingen die ik toegestuurd krijg. Nu hield mijn schoonzoon de iPad op de juiste hoogte bij het aansnijden van de 6 laagse verjaardag taart. We zingen met z'n allen mee - ook ik. Danni heeft haar vriendinnetjes netjes aan mij voorgesteld. Er zijn een paar nieuwe namen bijgekomen. Sommige " kennen"  mij al. Ik ga vaker op bezoek- via SKYPE of Cathay Pacific.

Het feestje zal lang doorgaan. Zes jonge meiden - op een grote kamer, op de vloer, met disco lichtjes en muziek. Het is goed zo - morgen is zaterdag! Lekker uitslapen.

Vaak wordt ik raar aangekeken als ik zeg dat mijn kinderen " down under" wonen. Nee ze zijn niet allemaal geëmigreerd, ik ben thuis gekomen. Reacties variëren, en vaak voel ik de beoordeling als een klap aankomen. Mijn kinderen en ik zijn een hecht gezin die niet bij-elkaar om de hoek wonen. Maar we zijn VERAF EN TOCH DICHTBIJ!