Stof tot nadenken- relaties!

De afgelopen dagen liep mijn hart en hoofd overvol van gedachten, over niet alleen mijn geliefde tante die net is overleden, maar over mensen dichtbij en ver af en mijn relatie met hun.


Mijn instelling is wel degelijk, niet haatdragend, niet lang boos blijven, mensen in hun waarde laten en respect hebben voor een andere mening. Het is ook onmogelijk, nee misschien gewoon neemt het meer moeite, om 'vriendjes' te zijn met iedereen. Character trekken zorgen soms wel voor een soort wrijving waardoor een hechte vriendschap niet tot een van de mogelijkheden zijn. Dan toch wel een soort 'goede buur- verre vriend' relatie kan ontstaan. Laat nou eerlijk zijn, sommige mensen hun denkpatroon en levensstijl past niet bij iedereen. Er is niet altijd een echte match mogelijk. Dat zorgt voor de kleurrijke wereld waarin wij leven.

Waar ik nu mee bezig ben in mijn gedachten is; Zit het allemaal wel goed met mijn relaties met anderen, of het nou familie of vrienden zijn? En hoe pijl je nou zoiets? Mijn moeder was de jongste in een groot gezin. Ook haar broers en zussen hebben voor een behoorlijke groep neven en nichten gezorgd. Aan mijn vaders kant is het aantal nakomelingen ook best wel veelvuldig. Dat niet alleen, we zijn nogal zwerverig van aard. Wonen overal ter wereld zo'n beetje. De familie relaties dus.

De mensen die gedurende mijn leven op mijn pad zijn komen. Daar zitten allerlei pareltjes bij. Ook weer, overal ter wereld. Want ik heb ook niet stil gezeten. Dan nog de 'vroegere' buurtjes en collega's en anderen die een deel uit maken van mijn leven.

Als ik er even stil bij sta, zijn er best wel grote aantallen waar mijn aandacht naartoe kon gaan. Het fysieke 'erbij zijn is minder makkelijk. Mijn naasten, kinderen en kleinkinderen echtgenoot en familie nemen een groot deel van mijn denkvermogen in beslag. En weer die terugkerende, overal ter wereld, situatie.

Hoe zorg ik nou voor een goede en waardevolle relatie, genoeg aandacht, tijd, persoonlijke momenten die mijn liefde uitstraalt?

Ten eerste probeer ik aandacht te geven aan speciale momenten - als ik weet wanneer iemand jarig is, een bericht of kaart te sturen. Dan krijgt men in ieder geval 1 keer per jaar een persoonlijk contact moment van mij. Kerst berichten, ja ik ben nog ouderwets genoeg om een stapel kaarten de deur uit te doen. Die krijgt niet iedereen hoor, maar wel veel. Daar zitten mensen bij die bv geen verjaardagkaart krijgen, toch een teken van 'je telt mee'.

Tegenwoordig met alle social media mogelijkheden is het makkelijker geworden om contact te blijven houden. Een ochtend berichtje naar een group vrienden op WhatsApp is er ook onregelmatig ingekropen. De reacties zijn zo leuk. En soms krijg ik van die bijzondere reacties. Te horen dat het nou net iets was dat die persoon nodig had op dat moment.

Het blijft een item van balans houden. Weten dat ik niet bij iedereen op de koffie kan komen- en dat hoeft ook niet. Sommige van mijn bezoeken aan familie en vrienden lopen maanden uiteen soms een paar jaar - we pakken de draad op waar we gebleven zijn. Mooi is dat.

Het hebben van een relatie, met wie dan ook, is een geschenk. Ze zijn allemaal anders van kleur en brengen diversiteit in ons leven. De gewaarwording, het bewust zijn van en in dankbaarheid voor de relaties die ik heb, ga ik met vernieuwde energie en voornemens mijn dag weer tegemoet.

Ik ben een gezegend en bevoorrecht mens.

Van harte gefeliciteerd- ik ben 60 jaar oud geworden!

Wat een week. Wat een ervaring, wat een lieve lieve mensen heb ik om me heen.

Een jaar geleden ongeveer was ik begonnen met een ( Engelstalige en privé) BLOG. Ik wilde heel graag elke dag van mijn 60ste jaar ( dan ben je 59) vast leggen. Er iets over schrijven om op terug te kunnen  kijken. En in het begin liep het ook goed- zoals veel dingen die vernieuwend en uitdagend zijn -  kunnen lopen. Zo af en toe vielen er dagen weg - ik kwam er niet toe om te schrijven voor welke reden dan ook. Uiteindelijk ben ik er mee gestopt, in zoverre, de BLOG werd een algemene BLOG die ik aan deze Nederlandse  versie heb gekoppeld. Mijn kinderen, die Engelstalig zijn, wilde ook alles mee lezen - dus heb ik de dubbele taak, om mijn BLOG in twee talen te schrijven, op me genomen.

Enfin, genoeg geraas. Het gaat nu even over mijn verjaardag - ja  mijn 50er jaren zitten erop en ben inmiddels 60 jaar oud geworden. En wat een feest was dat. Vanwege het weer werd het Tuinfeest een Schuurfeest! Ik zag er tegen op. Niet het 60 worden, daar kan ik alleen maar blij om zijn. Dat ik het mee mag maken. Maar dat mijn kinderen zo ver weg zitten en er niet bij konden zijn. Dat doet op zulke momenten meer pijn dan ' gewone dagen'  om het zomaar te zeggen. Om ze toch dicht bij te hebben - had ik een verzameling foto's van kinderen en kleinkinderen opgehangen.



Ik denk elke dag aan mijn kinderen en kleinkinderen- ik heb ook goed en veel contact- maar op die speciale momenten, school optredens, verjaardagen, weekendjes weg, bij het overlijden van...- dan is het gemis zwaarder op een of andere manier. Mijn schoondochter Kylie, verwacht nummer 3 mid juli- en ze heeft twee schatjes van kleintjes waarvan de jongste 11 maanden oud is en de oudste 2 1/4. Ik zou haar zo graag willen helpen - er voor haar en het gezinnetje te zijn. Maar dat kan gewoon niet. Daar moet ik me bij neer leggen. En dat doe ik ook- en gaat meestal goed, maar de persoonlijke evenementen zijn uitzonderlijk zwaar.

Ondanks het gemis, heb ik toch een geweldig feest gehad. Mijn vrienden, die in grote getallen aanwezig waren, hebben mij verwarmd met hun liefde en vriendschap. Ik werd er verlegen onder moet ik toegeven. Mijn drijfveer was, zorg dat iedereen die komt een leuke gezellige tijd heeft. Dat er genoeg lekkere dingen zijn. Ik had zelf de regie over de catering gehouden-koken is mijn lust en leven. Ik doe het meer dan graag!  Een vriendin heeft mee gebakken, door lekkere appelkoeken en Italiaanse hartige hapjes te maken. Niemand kwam wat tekort en dat maakt mij dan blij.

De cadeaus, envelopjes ( met vakantiegeld want we gaan naar de kinderen - hun cadeau aan mij) bloemen, kaarten, berichtjes. Ongelooflijk. Wat een aandacht. Ik ben er nog steeds onder de indruk van.

Dertien jaar geleden kwam ik terug in Nederland, mijn geboorte land. Als ik terug denk aan de beginnende jaren dan is het haast niet meer in te denken dat ik met een schone lei - behalve een paar vrienden uit mijn jeugd jaren - opnieuw een leven op moest bouwen. Het adressenboekje staat vol namen van mensen die mij dierbaar zijn geworden. Ik wordt omringd door liefde en vriendschap en geaccepteerd binnen een hechte vriendenkring die al jaren bestond - en waar ik nu ook een deel van uitmaak.

Wat kan het leven toch mooi dingen teweeg brengen. Ik had dit nooit kunnen indenken. De onzekerheid bij terugkeer had niets te maken met dat dit een verkeerde beslissing was, maar meer, hoe moet dat verder? Hoe pak ik 'het' aan? Waar kom ik terecht? Ik wist dat 'thuiskomen'  onvermijdelijk was en hoewel de afstand van de kinderen moeilijk zou zijn, dat dit geen reden was om niet naar huis te komen.

Zestig! Wat een getal. Maar wat een mooi leven. Daar kan ik boeken over schrijven- mooie, verhalen zou dat opleveren. Ik kijk terug op een rijkdom van levenservaringen - en kijk vooruit naar wat komen gaat. Door alle tegenslagen en mooie herinneringen heb ik geen angsten - alleen maar nieuwsgierigheid en dankbaarheid. Hoe mooi dat een leven toch kan zijn!

Mijn geloof heeft mij vergezeld, versterkt en verrijkt. Zonder die toevoeging in mijn leven weet ik met alle zekerheid dat ik het niet gered zou hebben. Ik ben een gezegend mens!