Gooi maar op de grond! Doe je thuis ook toch?

Vinden jullie het ook zo raar? Dat wanneer je een eindje gaat wandelen of gewoon naar de winkels loopt dat je zoveel troep tegenkomt? Bekertjes, snoep papier, papieren zakdoekjes om maar wat te noemen. Om het maar niet te hebben over de vele drank flesjes plastiek en glas en blikjes te hebben.

Ik zie de wereld als een 'thuis'. Ik ben telkens verbaasd als ik weer een hoek om ga. Een nieuw 'kamer' in. De uitstraling van alles wat ik zie. De bouwstijlen van een huis of veel groen doet mij denken aan het behang aan de muur. De vorm en grote van een straat of wijk geven de maten van de 'kamers' aan.

Al rijdend door ons prachtig land, na elke bocht weer een verrassing, prachtige uitzichten en belevenissen voor het oog. Dan stap je uit om even te genieten of een foto van al dit mooie vast te leggen - waar je dan eerst over de zooi moet stappen. Als er een prullenbak is ruim ik het wel op, maar die is er niet altijd.

Op en af ritten van snelwegen en entrees van dorpen zijn minder verwelkomend dan je zou willen. Ik schaam mij wel voor wat bezoekers als het eerste ziet als die in mijn stad ( Dordrecht)  binnen komen rijden. Als ik bezoek krijg wil ik ze met een nette entree, schone stoep en opgeruimd huis ontvangen.  Gemeenten kijken niet zo krap heb ik het gevoel. Hoewel het afval toch van de burger zelf afkomstig is.

Het 'opvoeden' van nette burgers lijkt moeilijk te zijn.

De afgelopen 12 maanden heb ik veel van ons land gezien. Ik heb twee maal bezoek uit het buitenland mogen ontvangen. Voor lange periodes. Ik ben videos van onze uitstapjes gaan maken. Waar ik op  moet letten is nou net wat ik zeg - het vuil op straat, in de berm en langs de wegen. Ik schaam mij ervoor.

En nee, er is geen 'schonere gemeente'. Het is overal een probleem. Vuilnisbakken die maar zelden geleegd worden door bezuinigingen, straten die niet meer onderhouden worden. Bewoners, of het nou huurders zijn of huiseigenaren die hun stoep niet meer schoonvegen. Treurig. Nee mensen, het is niet alleen de gemeente die daar verantwoordelijk voor is. Diegene die hun zooi op straat gooien- dat zijn de schuldigen. Toch ligt het ook aan ons als mede burgers, als wij die rommel laten liggen.

Vanochtend op onze parkeerplaats heb ik weer wat papiertjes en een plastiek beker in de ondergrondse gestort. Een kleine moeite. Soms trek je de huissleutel uit je jaszak en valt je zakdoek op de grond. Wie raapt het dan op? Weinig die daar op letten. Je doet je auto open en het parkeerpapiertje vliegt van de dash af op straat, pakt u het op, of laat u het fladderen? Voor een aantal hier- was het juist dat. Laat maar liggen.


Misschien wat aandacht hieraan zou geen kwaad doen dacht ik. Een schone straat en berm ook. Nou dat zou toch mooi zijn. Geef de natuur de ruimte. Laat de bloemen bloeien. 

Even aandacht voor de rommel op straat.

Stof tot nadenken- relaties!

De afgelopen dagen liep mijn hart en hoofd overvol van gedachten, over niet alleen mijn geliefde tante die net is overleden, maar over mensen dichtbij en ver af en mijn relatie met hun.


Mijn instelling is wel degelijk, niet haatdragend, niet lang boos blijven, mensen in hun waarde laten en respect hebben voor een andere mening. Het is ook onmogelijk, nee misschien gewoon neemt het meer moeite, om 'vriendjes' te zijn met iedereen. Character trekken zorgen soms wel voor een soort wrijving waardoor een hechte vriendschap niet tot een van de mogelijkheden zijn. Dan toch wel een soort 'goede buur- verre vriend' relatie kan ontstaan. Laat nou eerlijk zijn, sommige mensen hun denkpatroon en levensstijl past niet bij iedereen. Er is niet altijd een echte match mogelijk. Dat zorgt voor de kleurrijke wereld waarin wij leven.

Waar ik nu mee bezig ben in mijn gedachten is; Zit het allemaal wel goed met mijn relaties met anderen, of het nou familie of vrienden zijn? En hoe pijl je nou zoiets? Mijn moeder was de jongste in een groot gezin. Ook haar broers en zussen hebben voor een behoorlijke groep neven en nichten gezorgd. Aan mijn vaders kant is het aantal nakomelingen ook best wel veelvuldig. Dat niet alleen, we zijn nogal zwerverig van aard. Wonen overal ter wereld zo'n beetje. De familie relaties dus.

De mensen die gedurende mijn leven op mijn pad zijn komen. Daar zitten allerlei pareltjes bij. Ook weer, overal ter wereld. Want ik heb ook niet stil gezeten. Dan nog de 'vroegere' buurtjes en collega's en anderen die een deel uit maken van mijn leven.

Als ik er even stil bij sta, zijn er best wel grote aantallen waar mijn aandacht naartoe kon gaan. Het fysieke 'erbij zijn is minder makkelijk. Mijn naasten, kinderen en kleinkinderen echtgenoot en familie nemen een groot deel van mijn denkvermogen in beslag. En weer die terugkerende, overal ter wereld, situatie.

Hoe zorg ik nou voor een goede en waardevolle relatie, genoeg aandacht, tijd, persoonlijke momenten die mijn liefde uitstraalt?

Ten eerste probeer ik aandacht te geven aan speciale momenten - als ik weet wanneer iemand jarig is, een bericht of kaart te sturen. Dan krijgt men in ieder geval 1 keer per jaar een persoonlijk contact moment van mij. Kerst berichten, ja ik ben nog ouderwets genoeg om een stapel kaarten de deur uit te doen. Die krijgt niet iedereen hoor, maar wel veel. Daar zitten mensen bij die bv geen verjaardagkaart krijgen, toch een teken van 'je telt mee'.

Tegenwoordig met alle social media mogelijkheden is het makkelijker geworden om contact te blijven houden. Een ochtend berichtje naar een group vrienden op WhatsApp is er ook onregelmatig ingekropen. De reacties zijn zo leuk. En soms krijg ik van die bijzondere reacties. Te horen dat het nou net iets was dat die persoon nodig had op dat moment.

Het blijft een item van balans houden. Weten dat ik niet bij iedereen op de koffie kan komen- en dat hoeft ook niet. Sommige van mijn bezoeken aan familie en vrienden lopen maanden uiteen soms een paar jaar - we pakken de draad op waar we gebleven zijn. Mooi is dat.

Het hebben van een relatie, met wie dan ook, is een geschenk. Ze zijn allemaal anders van kleur en brengen diversiteit in ons leven. De gewaarwording, het bewust zijn van en in dankbaarheid voor de relaties die ik heb, ga ik met vernieuwde energie en voornemens mijn dag weer tegemoet.

Ik ben een gezegend en bevoorrecht mens.

Even bij-kletsen

Vorig jaar eind juni zijn 2 vriendinnen en ik begonnen aan een 'gezonder leven' idee. Wat meer bewegen, minder eten - maar ook gezonder eten. Graag wilden wij in een maatje kleiner kleding kunnen passen. De kast waar meer 'te krap geworden' kleding hing zou geleidelijk aan omgetoverd

worden in een kast met allemaal - passende kleding.

- Deels gelukt. Ik kan weer mijn afritsbroeken aan. Ook een lichte zomerbroek waar ik gehecht aan was. De gewenste maat is er nog net niet, dus ik zet nog even door. Gewoon doen. Geen gekke dieet fratsen. Minder, anders en toch nog leuk! De stappenteller is niet meer heilig, maar ik houd het wel in de gaten. De maximum heb ik van 10,000 naar 8,000 gezet. Dat lukt mij veel vaker, dus het gevoel van succes boven valen is heerlijk!

Ik ging dit jaar wat meer aandacht besteden aan het hebben van VERTROUWEN. Vertrouwen vooral in de goedheid van de mens. Mijn focus meer richten op het GOEDE nieuws. Het uitstralen van VERTROUWEN. Ook wilde ik meer VERTROUWEN geven. Dat men op mij kon rekenen.

- Gelukkig heb ik nog een paar maanden om mijn aandacht weer opnieuw strakker hierop te richten. Niet dat ik het helemaal uit oog was verloren, toch verwateren die dingen zo af en toe. een herinnering is nooit weg!

Ook had ik mij voorgenomen om de mensen om mij heen wat meer aandacht te schenken. De doelgroep ouderen maar ook neven en nichten. Het is wel familie. De mijne, zoals in velen huishoudens tegenwoordig, niet naast de deur. Mijn vader afkomstig uit Fryslân, mijn moeder uit Amsterdam. Emigratie speelt een groot role in het verspreiden van allen aan beide kanten, hoewel de "Friesche tak' dichterbij is gebleven dan de Hollandse. Het is niet dat ik elke week op de koffie hoef, maar tijd en aandacht voor elkaar, is mijn idee van familie zijn.

- Dit probeer ik te doen door verjaardagen niet te vergeten, door berichtjes te sturen en ook, als de mogelijkheid er is of gecreëerd kan worden, een bezoek brengen. Er zijn nog enkele oud-tantes ook van mijn man. Die gaan wij deze week bezoeken. Gebeurt ook niet elke maand. Een kaart in de bus met 'zomaar!' wordt met vreugde ontvangen heb ik begrepen. Ik heb een broer(tje) in Leeuwarden die niet erg mobiel is. Ik wil maandelijks even bij hem op bezoek en een babbeltje maken. Maakt mij echt  niet uit dat ik er 450 km voor moet rijden. Zijn vreugd een mijn gevoel zijn het waard.

Onlangs schreef ik over vermoeidheid omdat ik mijn dagen te vol propten. Ik had weinig structuur in mijn week - dus alles kon. Nee zeggen is een lastig iets bij mij. Ik wil per se weten welke dag ik groet als ik mijn ogen open doe. De afgelopen maanden tast ik in het duister. Wat heb ik gisteren gedaan ( zodat ik weet welke dag het vandaag is).

- Het is nog kort dat ik hiermee aan de slag ben gegaan. Ik heb nog geen 'nee' hoeven verkopen om mijn dagen wat rustiger te krijgen. Komt misschien doordat ik nu wel wat meer duidelijkheid hebt over het invullen van mijn dagen. Alles hoeft niet helemaal vastgenageld te worden. Als ik maar een herkenbaar structuur creëer zodat ik meer ritme in mijn week krijg. Tot nu toe gaat het goed. 

Ach, wat zijn het toch kleine dingetjes waar ik mee bezig ben. Toch zit hier dus de kern van voldoening en tevredenheid in verborgen. Mopperen is zo'n waardeloze tijdsverspilling. Als iets niet goed is- dan kijk ik wat ik er aan kan veranderen. Kan dat niet is het aan mij om een houding aan te
nemen die voor geen stres of ongemak zorgt. Zo kan ik anders reageren op weggebruikers die geen respect voor de regels hebben, vervuilers die de prullenbak niet zien staan of pratende mede reizigers die hun hele leven bloot geven met openbare telefoongesprekken.

Het is maar hoe je met zulke dingen omgaat. Ik wil liever een positief gestemd, ontspannen en vrolijk mens blijven. Lijkt mij een goede voornemen.

Zoef zoef..... die snelle Haas, weet je nog?

Ik had vroeg zondagochtend  een hoofd vol tekst - die ik dus niet op kon schrijven vanwege het feit dat ik de auto bestuurde richting Belt-Schutsloot om daar een nachtje door te brengen om Paas- zondag met vrienden te vieren. Doen we elk jaar.

Nu is het dinsdag- en weet ik nog wel het THEMA waarom ik dacht wat ik dacht en zowaar is nu ook de gehele tekst verdwenen - behalve Zoef, zoef zoef.

Jaja, die Haas uit de Fabeltjeskrant.

Zoef zoef zoef- ik heb haast, hij heeft haast - zij hebben haast.

Nou ja, zoiets was het dus.

Ik was een paar dagen niet lekker geweest. Alles liep eventjes uit de hand wat betreft huishoudelijke klusjes, werkzaamheden en voorbereiding op Pasen.

Voor mij is Pasen het grootste feest van het jaar. Ja, Kerst is ook GROOT, maar Pasen is voor mij HET feest. Gaat niet over cadeautjes, bomen en verlichting, adresboekje bijwerken en kaarten sturen en ontvangen. Pasen gaat, voor mij althans, over Goede Vrijdag- en het kruis. Daarna de Verrijzenis. Ja, HET feest wat elke jaar herdacht en gevierd wordt. Niet door iedereen weet ik ook wel- maar voor mij en velen met mij - WEL.

Het was zaterdag. Ik moest er echt aan geloven- winkelen op een zaterdag is niet een van mijn hobbies. Daar heb ik de hele week voor. Supermarkten op een zaterdag vermijd ik express. Wat een drukte.

Nu was het de dag voor Pasen. Een gekkenhuis. Schappen leeg geplunderd, rijen lang bij de kassa's. Overvolle winkelwagens en manden. Trouwens geen mand te bekennen bij de ingang. Heb er eentje gehaald bij de kassa.

Als Zoef de Haas en Truus de Mier vlogen mensen me om de oren. Ja "een gekkenhuis" werd er door iemand die in de rij bij de kassa stond, gezegd. Ik kon haar geen ongelijk geven.

Op het parkeer terrein een wanboel. Mensen die ongeduldig op een lege plek stonden te wachten. Sommigen het wachten beu en de parkeergarage in reden. Nou ja reden- vol plankgas zodat je wel degelijk wist ' die is nijdig, ongeduldig of heeft HAAST'! En dan die chauffeurs die aankomen rijden en zien dat iemand wegrijdt. Schieten meteen in de plek en zien niet ( of wel hmmmm?) dat iemand staat te wachten. Meer frustratie.

Ik vroeg me af afgelopen zaterdag, hoe zien die mensen Pasen dan? Een paar dagen om groots in te slaan, lekker eten, bezoekers ontvangen of op naar de camping? Ik hoorde kinderen roepen dat ze 'dat grote ei, die zak chips, speelgoed' en wat dan ook wilde. Een meisje huilde omdat haar ouders niet naar de koffiezaak gingen voor een ijsje.

Goede Vrijdag, voor mij een dag van soberheid, was al voorbij. Dit was zaterdag- de toeloop naar het heugelijke- de Verrijzenis. Het idee, alles komt goed! BLIJ en TROTS te mogen zijn. Opgelucht.

Weinig blijheid rondom. Niet als bij Kerst waneer er muziekjes spelen, mensen lachen. Geuren van oliebollen en chocolademelk in de lucht hangt.

Waarom zingen we wel en vieren we " Er is een kindeke geboren..." maar niet het 'Waarom' en wat is er met dat Kindeke gebeurt?

Het voorjaar breekt aan, overal geel en frisheid. Nieuw leven. Knoppen in de takken van bomen.Verse sprietjes groen gras.... maar echt, in de mensheid weinig frisheid te bekennen- misschien alleen de groen van ergernis!. Er hadden kraampjes met Paasbrood kunnen staan, verse eitjes en mooie taferelen. Een Paastafereel met palmtakken, grot, kruis en het licht dat gaat schijnen... op Paas Zondag - ipv een Kerststal en kerstboom en de 3 koningen. Nu wel wat haasjes en kuikentjes hier en daar maar daar hield het dan ook mee op.

Ik weet het, er was wel " The Passion". Voor het 5de jaar, geloof ik. Die MOEST je zien op tv. Een ware gebeurtenis. Ik lag ziek op bed- dat zou het dus niet worden. Alle media hype, voor en tegenstanders daargelaten. Ja er wordt wel degelijk over Goede Vrijdag gedacht en besproken - en dan?

Zoef Zoef

Tuut tuut tuut

Snel, rennen, pakken en wegwezen.

Vlug! Het is Pasen. We hebben een paar dagen vrij. Fijn he?