Grabbelton

Even dit:
Genieten doe ik van het langdurig afscheid nemen van onze zomer. Herfst heeft haar intrede op een mooie en rustige manier gedaan. Het is langzaam aan wennen aan de lagere temperaturen en nog steeds prachtige luchten vroeg op de ochtend en laat op de avond. Moeder natuur lacht mij in ieder geval toe. Dankjewel daarvoor.

Ook nog even dit:
Vriendschappen- wat ben ik rijk wat betreft lieve mensen in mijn leven. Afgelopen zaterdag mogen koken voor vrienden die ik al bijna een halve eeuw ken. We zien elkaar heel weinig, hebben sporadisch contact en toch is het 'gewoon de draad oppakken' alsof we elkaar wekelijks zien. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.


Oh ja, en dat nog even dit: Ik geniet van een redelijk gezond lijf- alleen wil ik zo graag wat pondjes eraf hebben. Hoe ik het ook maar aanpak, niks helpt. Ik kom niet aan- dat is een plus natuurlijk. De wat mindere tem
peraturen komen eraan en die broeken die ik dan draag- nou ja, die zitten iets krapper dan ik graag zou willen. Gelukkig heb ik ondersteuning van een paar dames die met hetzelfde 'probleem' kampen. Samen staan wij sterk- het afvallen is geen MOETEN maar WILLEN. Nu maar weer sporten want met het inkorten van de licht uurtjes buiten kom ik minder in beweging. Wat fijn om niet alleen in mijn 'strijd' te zijn.


En dan ook nog even dit: Wat is er toch in vredesnaam aan de hand met mensen. Ik las net het ongelooflijk storend bericht over de situatie rondom voetbal supporters. Hoe idioot kan een mens toch zijn. Bewust uitdagen van mensen om een confrontatie aan te gaan. Anderen in gevaar brengen. Kinderen bang maken. Ouders afschrikken. Wat een voorbeeld is dat- ZEG NOU ZELF! En dat in de naam van SPORT. Ophouden met mensen handen boven het hoofd houden. Geen supporters bij de wedstrijden- jammer dan! Als de vredestichters de losbandige niet in toom kunnen houden- kappen ermee. Wie betaald voor de politie? De M.E? de extra beveiliging? Wie betaald de zorg toeslagen voor de gewonden? En dan worden de voetballers nog een kapitalen betaald om te 'spelen'! Even een jaar lang GEEN VOETBAL!



En dan, op een nog verdrietiger onderwerp- nog even dit: In en in triest zijn de slachtoffers van oorlog en geweld. Ik sta versteld van het feit dat mensen elkaar zoveel leed en verdriet aan kunnen doen. Ik voel mij vaak machteloos - en te bedenken dat menig 'leider' en 'volgers' de naam van God in de mond durven nemen- Alsof God dit goed zou keuren zeg! Schei toch uit! God creëerde het leven! Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zulke afgrijselijke dingen aan kunnen doen? Nee, het is aan de mens zelf om hier verandering in te brengen... ook ik moet hieraan mee werken. Wat ik wel in mijn hart hebt is dat ik weet dat LIEFDE de grootste vijand is van oorlog en geweld. Ik vraag alleen dat ieder die het in zich heeft om elke dag iets te doen wat moeite kost om een ander te laten weten dat hij/zij geliefd is.

Dat was het even voor vandaag! Meer dan genoeg denk ik!

Sluit vriendschappen, vergeef elkaar, accepteer verschillen- wees behulpzaam ipv beoordelend.

# 2. Alleen verder

Verwarring! Waarom lukte het toch niet. Tot twee keer toe kwam hij terug. Tot twee keer toe kregen zij weer hoop. Tot twee keer toe ging het toch weer mis.

"We zetten een streep onder de afgelopen maanden en we gaan opnieuw verder, zegt hij! Kan ik dat? gaat door mijn hoofd- kan ik de vragen, angst, onzekerheid voor me  houden? Waar moet ik met mijn gevoelens en vragen heen? Ik voel me onzeker. Er over praten wil hij niet. Gewoon opnieuw verder zegt hij! Ik kan dat niet. Toch gingen we het proberen.... en nu is hij ECHT weg! We begrijpen elkaar niet meer. Er is zoveel gebeurt en gezegd. Dit komt niet meer goed.

De kinderen weten niet wat ze hiermee moeten - en ik nu ook niet meer! Ik slik nu pillen om rustig te worden. Om de dag door te komen zodat ik er kan zijn voor de kinderen. Wat er van mij verwacht wordt is veel - veel te veel. Waar haal ik de energie vandaan?Jij luistert naar me - dat doet me goed. Ik moet ergens terecht kunnen met mijn verdriet anders loop ik over en stort ik in.

Je gaf aan dat ik steun zou putten uit een psalm. Dat probeer ik ook. Pslam 91 biedt me ook rust maar toch heb ik dat pilletje erbij nodig. Ik zie de toekomst met leden ogen aan. Ik voel me leeg".

Mijn telefoon-geheugen staat vol korte berichtjes. Ik heb geprobeerd om onpartijdig dit allemaal aan te horen. Te ondersteunen - ja allebei. De juiste antwoorden te geven op vragen en een luisterend oor bij gesprekken te bieden. Samen hebben we gebeden - voor wijsheid en troost! Hoe verder? - er zijn geen plannen. Niet voor vandaag en ook niet voor morgen. Het is nu overleven - een stap en dan nog een stap. Maar wel alleen!

# 1. Alleen verder

Ik hoor het verhaal aan. Eigenlijk is het geen verhaal. Het is een horror gebeuren. Iets waar zoveel mensen mee te maken krijgen, helaas. Een droom in duigen. Verdriet, heel veel verdriet. Onbegrip, woede, angst, verwarring, verraad, maar die pijn. Die ongelooflijke, snijdende vernietigende pijn.

Waar moet ik heen, hoe moet ik voor de kinderen zorgen? Ik heb geen baan en die liggen ook niet voor het oprapen. Alleen verder, hoe doe ik dat? Waar moeten we wonen? Hoe betaal ik de hypotheek? Afgang, alles opgebouwd en nu in de afgang! Gezellige wijk, aardige buren, geborgenheid voor de kinderen- waar komen we terecht?

Bang is ze, zegt ze. Huiverig en wanhopig bang.

Spullen, daar ontbreekt het niet aan - maar die hebben geen waarde. Samen opgebouwd. Weg! Samen bestaat niet meer. Alleen zijn, dat is het nu. Alleen verder. Alles zelf doen. Geen raadplegingen meer, geen overleg of samen beslissen. Alleen doen.

Hoe verder? Zullen we niet nog een keer proberen dan? Blijf nog even. Misschien komen we er wel uit. Nee? Oh, je hebt al andere plannen. Ik niet. Ik had al een plan, samen, met jou. Hoe verder? Ik verdwaal in mijn pijn en verdriet.