Grabbelton

Even dit:
Genieten doe ik van het langdurig afscheid nemen van onze zomer. Herfst heeft haar intrede op een mooie en rustige manier gedaan. Het is langzaam aan wennen aan de lagere temperaturen en nog steeds prachtige luchten vroeg op de ochtend en laat op de avond. Moeder natuur lacht mij in ieder geval toe. Dankjewel daarvoor.

Ook nog even dit:
Vriendschappen- wat ben ik rijk wat betreft lieve mensen in mijn leven. Afgelopen zaterdag mogen koken voor vrienden die ik al bijna een halve eeuw ken. We zien elkaar heel weinig, hebben sporadisch contact en toch is het 'gewoon de draad oppakken' alsof we elkaar wekelijks zien. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.


Oh ja, en dat nog even dit: Ik geniet van een redelijk gezond lijf- alleen wil ik zo graag wat pondjes eraf hebben. Hoe ik het ook maar aanpak, niks helpt. Ik kom niet aan- dat is een plus natuurlijk. De wat mindere tem
peraturen komen eraan en die broeken die ik dan draag- nou ja, die zitten iets krapper dan ik graag zou willen. Gelukkig heb ik ondersteuning van een paar dames die met hetzelfde 'probleem' kampen. Samen staan wij sterk- het afvallen is geen MOETEN maar WILLEN. Nu maar weer sporten want met het inkorten van de licht uurtjes buiten kom ik minder in beweging. Wat fijn om niet alleen in mijn 'strijd' te zijn.


En dan ook nog even dit: Wat is er toch in vredesnaam aan de hand met mensen. Ik las net het ongelooflijk storend bericht over de situatie rondom voetbal supporters. Hoe idioot kan een mens toch zijn. Bewust uitdagen van mensen om een confrontatie aan te gaan. Anderen in gevaar brengen. Kinderen bang maken. Ouders afschrikken. Wat een voorbeeld is dat- ZEG NOU ZELF! En dat in de naam van SPORT. Ophouden met mensen handen boven het hoofd houden. Geen supporters bij de wedstrijden- jammer dan! Als de vredestichters de losbandige niet in toom kunnen houden- kappen ermee. Wie betaald voor de politie? De M.E? de extra beveiliging? Wie betaald de zorg toeslagen voor de gewonden? En dan worden de voetballers nog een kapitalen betaald om te 'spelen'! Even een jaar lang GEEN VOETBAL!



En dan, op een nog verdrietiger onderwerp- nog even dit: In en in triest zijn de slachtoffers van oorlog en geweld. Ik sta versteld van het feit dat mensen elkaar zoveel leed en verdriet aan kunnen doen. Ik voel mij vaak machteloos - en te bedenken dat menig 'leider' en 'volgers' de naam van God in de mond durven nemen- Alsof God dit goed zou keuren zeg! Schei toch uit! God creëerde het leven! Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zulke afgrijselijke dingen aan kunnen doen? Nee, het is aan de mens zelf om hier verandering in te brengen... ook ik moet hieraan mee werken. Wat ik wel in mijn hart hebt is dat ik weet dat LIEFDE de grootste vijand is van oorlog en geweld. Ik vraag alleen dat ieder die het in zich heeft om elke dag iets te doen wat moeite kost om een ander te laten weten dat hij/zij geliefd is.

Dat was het even voor vandaag! Meer dan genoeg denk ik!

Sluit vriendschappen, vergeef elkaar, accepteer verschillen- wees behulpzaam ipv beoordelend.

4de zondag in Advent - puntjes op de i zetten!

HOOP

LIEFDE

VREUGDE

VREDE

Het kerstfeest nadert nu snel. Nog maar enkele dagen en dan is er voor velen ' het moment supreme' aangebroken.

Ik kan me voorstellen dat niet iedereen het kerstfeest als een religieuze aangelegenheid beschouwt.

Voor velen is het een pauze moment, betekent het vakantie, rustig aan doen, kinderen thuis hebben, op vakantie gaan of gaat 'het feest'  zelfs ongemerkt voorbij.

Wat ik me niet voor kan stellen is dat deze 4 mooie elementen in het leven men onberoerd laat.

Wie heeft in zijn leven nooit HOOP gehad - op liefde, een baan, een huis, gezondheid noem het maar op.

LIEFDE speelt een rol in elk mensenleven. Liefde voor iemand, een hobby, werk, eten, de natuur.

VREUGDE, ja dat moment waarop er iets kriebelde in je lichaam, een glimlach van een kind, het jawoord van je geliefde, het winnen van een prijs, het ontdekken van iets nieuws

En dan VREDE - vandaag in veel landen ver te zoeken maar we willen het wel. Vrede onder elkaar, in het gezin, met ouders, broer en zus, vrienden lang links laten liggen omdat ze het niet met jou eens waren - of jij met hen, met mensen waarvan je niet eens weet waarom een relatie of vriendschap breuk is ontstaan. 

VREDE die VREUGDE kan brengen, 

VREDE waardoor we LIEFDE ervaren,  

HOOP hebben dat VREDE zal wederkeren.

Ik heb ook wel iemand die ik graag weer in mijn armen zou willen sluiten - VREDE mee wil sluiten.

Jij ook?

Het gaat niet om wie wat heeft gezegd ( of niet) gedaan heeft ( of  niet). Het gaat ook niet om zeggen - je hebt gelijk ( of niet) het gaat om VREDE, om LIEFDE, om die VREUGDE en de HOOP op samenzijn.

Wie sluit jij weer in de armen - of maak je de poging daartoe?

Vrede op aarde - Vrede op aarde, VREDE op AARDE en in de MENSEN!

Week 3 van Advent

Als ik naar buiten kijk ontbreek de kerstsfeer. De straten zijn schoon, het gras is groen en behalve een licht laagje vorst, zijn de auto's goed zichtbaar.

Mijn herinneringen als kind en jong volwassene aan de kerst ( in Nederland dan) zijn witte, sneeuw en ijs dagen. Veelal donker en grauw. Ik klaag niet hoor - constateer alleen maar wat ik nu zie en ervaar.

Elk jaargetij heeft zo zijn visuele tekens dat er iets gaande is. En laat eerlijk wezen, onze echte winter laat op zich wachten. Net als het naderende feest. De dagen kruipen of vliegen voorbij. Toch is het feest van Kerst in aantocht. De zomer kleren zijn opgeborgen en de winterkleren al tevoorschijn gehaald. Winterjas aan de kapstok, sjaals en handschoenen paraat. Voorbereid op wat komen gaat.

Zo zijn de weken van Advent ook bedoelt. Een periode van voorbereiding. En dat kan op zoveel manieren en inhoudelijk voor elk verschillend.

Ik heb de afgelopen twee weken een paar onderwerpen genomen om over na te denken, aandacht aan te besteden en voor te bidden. Natuurlijk komen er ook praktische dingen bij. Kerst versiering, juiste muziek om naar te luisteren, kerstkaarten schrijven en versturen. Waar en wat eten we en met wie?

Deze week concentreer ik me op twee aspecten. Het praktische en het onderwerp -

Vrolijk of Niet vrolijke kerst.

Want het kerstfeest is niet voor iedereen een vreugdevolle periode. Het kan juist de zwaarste periode van het jaar zijn. Familie ruzies, gemis van geliefden, moeizame herinneringen en dagelijkse zorgen kunnen juist in deze periode zwaarder wegen.

Twee jaar geleden op 19 december liep ik met mijn man en zwager weg van het sterfbed van mijn schoonvader. We liepen de trap af in het ziekenhuis en aanschouwde de kerstboom in vol ornaat, er speelde iemand op de piano in de hal en het gonsde, ja gonsde VREUGDE in elke hoek.

Mijn eerste reactie was om heel hard te schreeuwen - 

STOP, HOUD JULLIE MOND TOCH - LACH NIET ZO. ONZE PA is DOOD en LIGT DAAR OP DE KAMER DOOD TE ZIJN.

En wij zijn niet de enigen die gedenkwaardige verdrietige dingen hebben beleefd in deze periode van vreugde en blijheid.

Buiten de praktische voorbereidingen om, die ook niet onbelangrijk zijn, wil ik aandacht geven aan de mensen die deze dagen als donkere dag beschouwen. Die, voor welke reden dan ook, de vreugde niet meer voelen. Bid u ook voor ze?

Laat uw licht in hun harten schijnen Heer.

Breng genezing en vreugde in hun leven.

Mogen hun donkere gedachten en verdriet vervangen worden door LIEFDE en HOOP

Vertrouwen, wat als je dat niet kent, hebt of herkend?

Vertrouwen hebben, in mezelf, in anderen, in het leven, in de dingen die ik aanpak of onderneem. In relaties, vriendschappen en met mensen die mijn levenspad kruisen.

Ik heb er over nagedacht. Vooral na  een recente gebeurtenis die mijn vertrouwen in de mens even een deuk heeft opgelopen. Dan vraag ik mezelf af, hoe komt dat? Was ik naive, verwachtte ik teveel? Was ik blind, waarom zag ik het niet aankomen? Ik voelde iets van wantrouwen maar viel toch terug op dat gevoel van " je hebt geen reden tot, dus...."! Ja, ik geloof dat mensen te vertrouwen zijn, dat ze eerlijk willen zijn, dat iedereen een goede kant heeft.

Wees respectvol naar elkaar. " Treat others like you want to be treated". Dus probeer ik dat met en bij iedereen waar ik mee te maken krijg. Voor welke reden of in welk opzicht dan ook. Collega's, buren, vrienden, familie eigenlijk allen die mijn pad kruisen. Soms als ik over straat loop en iemand me tegemoet loopt, knik ik gedag en vaak uit ik ook een groet. Gek genoeg kijken sommige mensen daar raar van op. Nors, strak vooruit kijkend, of gewoon weg kijken. Ja, echt waar. Ik ervaar het zowat 50 -50 dat men deze groet wel of niet aanvaard en er positief op reageert. Wat is dat? Zijn ze het niet gewend? Deel een glimlach en het worden er twee, dan vier, dan acht en zo ziet de wereld er vrolijker uit. Of zie ik dat verkeerd?

Ik woon langs een dijk. We hebben super goede buren. Niet alleen direct naast ons maar ook 10 huizen verder op. Volgende maand hebben we ons jaarlijkse BBQ. Dan komen er tussen de 70-85 mensen op af. Al jaren. Geen deuren plat lopen, gewoon het jaarlijks samenzijn en tussendoor elkaar steunen waar nodig, groeten bij het langslopen en helpen in nood. In hoeveel buurten gebeurt dat nog?

Ik wil durven vertrouwen. Ik wil dat gevoel behouden, aanmoedigen, beschermen, delen, waarmaken!
In deze wereld van onzekerheid zou het nou juist het verschil kunnen maken tussen vreugde en onmacht. Tussen blije vooruitzichten of wanhoop. Heb vertrouwen in het leven - laat het je toelachen en groet het terug!