Juni- het abrupte afscheid.

Juni.

Als kind vond ik het een leuke maand. Mijn vader was op 7 juni jarig, dus feest en iets meer dan een week later mijn broer Peter- de 16de. Vaderdag ( toen we nog in Nederland woonde) en de zon ging steeds vaker schijnen.

De geboortedagen veranderen niet- de herinneringen ook niet. Wel komen er datums bij - en eentje die mij elk jaar weer zwaar valt om mee om te gaan.

11-6-2010

Ik herinner me de start van die dag - als de dag van gisteren.

Dat telefoontje om 4:45 vroeg in de ochtend

Die STEM

Het NIEUWS

De SCHOK

De TRANEN

Het GEVOEL

De VERBIJSTERING

De ONMACHT

Het VERDRIET

Het zit er weer aan te komen- de klok tikt. De uren glippen voorbij.

Nog even- dan begint die dag weer in Australië. Wij wachten iets langer....gek eigenlijk!

Ik ben bij ze in gedachten.

MITCHELL is bij ons in onze herinneringen en in onze harten waarin hij voor altijd zal blijven.

Het is niet zo dat ik alleen aan MITCHELL denk als het 11-6-2010 is.

Hij is niet ver weg uit mijn gedachten..... ik kan hem zomaar 'erbij' halen.

Nog even- dan komen de gedachten, de herinneringen van het moment dat de politie aanbelde weer bij mijn schoondochter, zoon en de twee jongens binnen. Ik weet dat ze deze dag met bergen verdriet tegemoet zien komen. Het houdt niet op!

Dan beleven zij WEER die dag- de afschuw, de ellende, het verscheurende verdriet.

Mijn hart bloed nu al.