Teleurstellingen- hoe ga ik er mee om?

Vaak heb ik geschreven over hoe een bevoorrecht mens ik ben. Gezegend in zoveel aspecten van mijn leven. En dat ben ik ook, besef ik ook en ben ik dankbaar voor.

Hoe krom het ook klinkt - struikel ik toch over het 'teleurgesteld zijn' van dingen die anders uitpakken dan verwacht/gewenst.

Ik probeer te relativeren. Er zijn zoveel nare dingen die en mens meemaakt - daar ben ik me echt wel van bewust. ervaringen genoeg zelf om daar over mee te kunnen praten. Dat alles zijn 'belang' heeft! Dat er gebeurtenissen die te betreuren zijn, verdrietig zijn, pijn veroorzaken.

Mijn nuchtere ik WEET dat wel.

Maar het gevoelsmens in mij - die zit met "Hoe ga ik met teleurstellingen om? Mag ik überhaupt teleurgesteld zijn?" Moet ik overal maar 'genoegen' mee nemen of mag ik BALEN?'

Het zijn geen levensbedreigende, wereldschokkende aanpassingen die ik moet maken. We zijn net verhuisd- ja alles ging niet echt verkeerd maar ook niet van een leien dakje.

•  De deur van de wasmachine zou 'aan de goede kant' openen. Dat werd mij beloofd. Nee dus! Ach dit went ook wel maar toch........!

• De deur van de koelkast opent ook anders dan gevraagd en beloofd. Moet ik daar om huilen? Nee, maar het is wel iets waar ik een knop ( ja die knop) weer om moet zetten. Andere hand gebruiken. Een levenslange gewoonte omzetten. Dat kan hoor. Maar toch.....!

• Ik kan niet bij het 'lintbakje' van de wasmachine - er zit een plint van 2 en 1/2 meter voor. "Ja mevrouw, die trekt u gewoon weg. Anders kan ik niet verzinnen, daar moet u het mee doen." Oh? Nou dat werd een lastige klus afgelopen woensdag. Water, plint, bakjes, Ik moet er wat anders op verzinnen... er mee 'leren omgaan'. Maar toch....!

• Tegels aan de wand in de keuken- oh jee, ik houd niet van krakelee. Maar ja, het zit er wel in. Om dit op te lossen is bijna niet te doen. Natuurlijk kan de hele tegelwand eraf gehaald worden - maar wil ik dat? Vandaag overleg gehad met de aannemer en de tegelleverancier. Ik heb de handdoek in de ring gegooid. Ik voelde alsof ik geen kant op kon. De tegels blijven en ik ga mijn best doen de 'scheuren in het glazuur' te negeren. Het gekke is - er is maar een kleur tegel die echt veel krakelee verschijnselen vertoont ( Gelukkig denk ik dan)! Was ik er attent op gemaakt, had ik van het verschijnsel 'krakelee' geweten had ik deze tegels NOOIT gekozen. Deze keuken en ik moeten toch de komende jaren er samen ervoor zorgen dat er met plezier gekookt wordt. Ik zal het doen, maar toch....!

Dit zijn even de paar dingen waar ik 'tegenaan loop'. Natuurlijk weet ik dat allerlei dingen 'anders' kunnen. Natuurlijk ben ik flexibel wat betreft keuzes en ik prijs mezelf gelukkig dat ik het niet vervelend vind om compromissen te sluiten. De eerste 3 ergernissen kan ik echt mee omgaan. De laatste doet pijn. 

Met tranen in mijn ogen heb ik gezegd - dat ik er een poosje verdrietig om zal zijn - dan ga ik me inzetten om de tegels te negeren. Het is niet anders. Toch voel ik dat ik me als een verwend kind gedraag...! 

Ik ben TELEURGESTELD - niet alleen in de tegels maar ook in mezelf.

Ik moet de AAN knop maar weer gaan zoeken!

Ver weg en toch dichtbij!

Daar is hij dan- Mijn nieuwste kleinzoon. Bax heet hij. En dan op z'n engels uitgesproken. Nu heb ik een Max en een Bax. Toch leuk. Mijn andere kleinzoon Archie die heel dichtbij woont is ook echt blij. Hij heeft twee zussen en twee nichtjes. Nu EINDELIJK een neefje om mee te spelen.
Het is een kanjer van een baby. Zijn velletje goed gevuld om het zomaar te zeggen. Blozende bolle wangen, donker haar en stevige armpjes en beentjes. Alles erop en eraan. Ik kan niet wachten om hem in mijn armen te sluiten- en dat gaat ook gauw gebeuren.

Op zulke tedere en ontroerende momenten ben ik even uit evenwicht. Dan is de afstand naar Down Under wel even HEEL ver. Dat ik niet even binnen kan wippen voor een knuffeltje ofzo. Dat is moeilijk. Toch heb ik geleerd om daarmee om te gaan. Ik waardeer zo de weken die ik WEL bij hen allen mag zijn. Straks allemaal bij-elkaar- Alle drie kinderen met aanhang. Dat is sinds 2001 niet meer gebeurt. Wij wonen misschien ver van elkaar af maar hebben een hechte band. We weten wat we aan elkaar hebben en het contact is goed. Liefde, trouw en medeleven is niet aan afstand gebonden.

Deze wetenschap heeft mij de afgelopen weken op de been gehouden. Soms wankel, soms met meer vertrouwen- maar wel in goede getrouw. Mijn geloof is de afgelopen weken zeer op proef gesteld door een aantal gebeurtenissen en gedrag tegen ons van mensen waarvan wij dachten- dit zijn vrienden. Dit zijn mensen waar je wat aan hebt, waar je vertrouwelijk mee om gaat en kan gaan. Niets bleek minder waar. Weer een levensles- weer een deuk in je vertrouwen oplopen, weer wantrouwend kijken naar ieder en alles om je heen. BAH BAH BAH!! Maar God is zo dicht bij als ik Hem naar me toe haal. Toch heb ik mezelf weer betrapt dat ik het gevoel had Hem ver weg te moeten zoeken. Terwijl Hij dichtbij was, in mijn ellende om mijn te steunen, te helpen, te troosten.

Net zoals ik met SKYPE mezelf in de kamer van mijn kinderen en kleinkinderen kan bevinden en het gevoel te krijgen/hebben om iets van dichtbij mee te mogen maken. Om een deel uit te maken van iets wonderbaarlijks - zo is God ook binnen handbereik. In mijn hart, in dezelfde ruimte waar ik me op dat moment bevind.

Mijn kinderen kunnen dan wel ver weg wonen maar leven voort in mijn hart en in mijn hoofd. Zo word ik ook gezelschap gehouden door mijn God en is mijn geloof mijn houvast in het leven.

Hehe, de zomerstop die ik niet in had gepland is opgeheven- de routines kunnen weer op gang komen.

Wat een mooie zomerweer, wat een vreugde en vrijheid geeft die zon.
Ik ben een dankbaar en gezegend mens.

Wanneer is goed - bijzonder?

tJa, daar staat het dan.

Mijn vraag! Wanneer is iets 'goed' bijzonder?

In mijn beleving had ik de allerliefste oma die iemand OOIT hebben kon. Nou, dat was wel mijn gedachten als kind uiteraard, want ik besef wel dat anderen dat van hun oma denken, en dat is terecht. Ik wilde ooit als ik groot werd ' net als oma worden'. Zo lief, ik zou het nog moeilijk krijgen maar ik ging het proberen.

Toen ik 8 jaar oud was heb ik mijn oma beloofd 'goed'  te zijn voor mijn moeder ( ook vader natuurlijk maar dat werd aangenomen dat ik dat zou doen). Wij gingen emigreren. Mijn oma zou ons ontzettend missen- en ze dacht ook, ' mijn dochter heeft dan geen achterban om op terug te vallen. Ik hoop dat ze in dat verre land gelukkig mag worden' . Dus, afscheidskus en de vraag- zal je lief zijn en goed voor je moeder zorgen? Natuurlijk oma, dat zal ik doen.

Volgens mijn geweten en geheugen heb ik die belofte waar gemaakt. En natuurlijk zijn er momenten of gebeurtenissen geweest die anders aangepakt hadden kunnen worden, maar wie heeft dat niet! Met de kennis van het moment heb ik gedaan wat ik achtte noodzakelijk of wenselijk. Ik hield van mijn ouders en dus ook van mijn moeder.

En zo sta ik in het leven. Ik doe de dingen die ik aanvoel, denk nodig te zijn of op mijn pad komen niet omdat het MOET maar omdat ik daar een gevoel bij heb. De noodzaak of bewustwording voor heb.

En dat lijdt tot mijn vraag: Wanneer wordt 'iets gewoons'  in mijn beleving- als bijzonder beschouwd?
En waarom heb ik daar dan moeite mee als het gezegd wordt? Want dat is wat er met mij gebeurt. en gebeurt nog steeds.

Voorbeeld: Ik besefte terwijl ik ziek was, anderhalf jaar geleden, dat ik niet meer voor de klas wilde staan. Daar waren meerdere redenen voor en die wogen best wel zwaar en belemmerde mijn welzijn. Maar ja, ik was ziek, ik kreeg gewoon doorbetaald. Mijn baas nam zijn verantwoordelijkheid en had ik ook een verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn, om snel beter te worden om mijn functie weer op te pakken.

In overleg met mijn echtgenoot heb ik ontslag genomen. Na 3 gesprekken met mijn werkgever, om zeker te zijn dat dit een vrijwillig besluit was, nam hij uiteindelijk mijn ontslag aan met de woorden, " Wat bijzonder dat jij dit doet. Het komt (bijna) nooit voor. Ik heb alle respect voor jou dat jij deze stap onderneemt".

Met alle respect, ik vond het niet bijzonder, ik vond het mijn verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn. Nee, daar was het potje ziekenkosten niet voor. Alleen voor mensen die terug gaan naar hun functie. Zo zie ik dat.

En zo waren er de afgelopen jaren wel wat meer keren dat mij verteld werd dat men vindt dat ik soms ' bijzondere dingen'  doe of bijzonder bezig ben.

Ik las net in de krant over de sjaals die gratis uitgegeven waren bij een voetbal wedstrijd- voor elke bezoeker dus één. Er stond geschreven dat sommige mensen dachten dat het hun voorrecht was om van de naastgelegen stoelen ook de sjaals mee te pakken. Daardoor liepen meerdere mensen dit cadeautje mis.

Nou, dat vind ik BIJZONDER!

Het is maar hoe je het bekijkt!

"Mijn leven, ik had het me zo anders voorgesteld. Niets loopt zoals ik had verwacht of gedacht, bah".

Zoals wel vaker gebeurt hoor ik een verhaal aan van iemand die even zijn/haar ei kwijt wil. Ik voel me ook zeer gevleid dat mensen zich veilig voelen om hun hart bij mij uit te storten, levensvragen willen stellen of gewoon hun verhaal kwijt willen zonder dat ik daar altijd iets aan toe hoef te voegen. Ik vind dat bijzonder, mooi of soms ook wel merkwaardig!

De uitdaging voor mij is om te weten hoe, wanneer en of ik wel of niet moet reageren. Daar bid ik voor. Voor begeleiding, wijsheid, woorden die van toepassing zijn. Inzicht en niet onbelangrijk, wat vrolijkheid. Lichte humor en zonnestralen. Warmte. Het befaamde 'licht aan het eind van de tunnel'. Nee, ik maak het niet mooier dan het is. Vanuit mijn positie als positieve realist ( zoals ik mezelf beschrijf) vind ik altijd wel iets positiefs  in de zware momenten die mensen met mij delen.

Moet het leven 'lopen zoals ik had verwacht of bedacht had?' Waar doen we het voor - het leven? Voor gelovigen en niet gelovigen is dit een veel voorkomende vraag. Ik hoorde kort geleden van een nog tamelijk jong persoon ( op mijn leeftijd is iedereen die jonger is dan ik - jong!) dat hij zeer kort na zijn diagnose in een hospice belandde. Zijn opmerking over de snelle gang van zaken bracht deze uitspraak voort, "ja, ik had nog graag wat lange reizen gemaakt". Ik dacht toen ik dat hoorde - wat voor een verschil hadden die reizen nou gemaakt aan zijn (korter dan mijn ) leven ? Wat neem je mee naar de Hemelse Poort - de kennis en beelden van die verre landen?

Om terug te komen op de eerste zin van deze Blog, ik hoorde het relaas aan. Het ging alleen maar over de dingen die 'niet gelukt' of 'teleurstellend' af waren gelopen. En ik begon hierover na te denken. Want de lijst die bij mij opkwam - over mijn kennis van zaken over deze persoon - was veel langer en heel anders. Ik kon in korte tijd wel twee keer zoveel zegeningen tellen dan teleurstellingen. Ik had inzicht in vele talenten en ervaringen die als bijzonder en zeer waardevol waren geweest en door anderen ervaren. Door het doem denken en bezwaard voelen kwamen deze mooie herinneringen en tastbaar waardevolle momenten niet eens aan bod. Bedolven onder de teleurstellingen. Zo jammer.

Ik dacht "hoe zou Jesus zijn dagen/jaren wel niet geëvalueerd hebben?" Hoe vaak moest Hij zich wel niet afgevraagd hebben of wat Hij deed wel zin had, of Hij het bij het goede eind had. Ik denk dat Jesus vaker zijn zegeningen en overwinningen herdacht dan de teleurstellingen die Hij meerdere malen mee moest maken.
De apostelen steeds weer dezelfde lessen geven, de zondaars vergeven keer op keer, de kennis hebben dat een van zijn vrienden ( Judas) hem verraden zou. Ik denk echt niet dat Hij stond te popelen om aan het kruis te sterven. Hij riep op het allerlaatst toch nog naar de Vader en vroeg toch "Waarom?" en toen het duidelijk was dat het niet anders kon 'laat Uw wil geschiedde". En nog mooier, "vergeef hen Vader".

Teleurgesteld omdat het leven anders loopt. Misschien voor diegene de boodschap 'het gaat niet om wat NIET is, maar wat WEL is'. Tevredenheid- daar hoor  ik weinig over.