Zaterdag, de dag na vrijdag!

Ik kan me afgelopen zaterdag nog zo goed herinneren dat ik het gevoel hebt dat het gisteren was.

Maar gisteren was vrijdag. En wat een dag.

Was opgehangen, huishoudelijke klusjes gedaan. Nieuwe printer geïnstalleerd.

Hulp gehad bij het maken van een levensgrote VOGELVERSCHRIKKER. 

Nee hoor, niet voor op mijn balkon maar voor een 60ste verjaardag.

Er zit een hele reeks

 verjaardagen aan te komen.

Vorig jaar was ik de eerste in onze 'vriendenploeg'. Weet je wel, zo'n groepje mensen waar je een bijzondere band mee hebt. Wij hebben een grote vriendenkring- ieder een zo in hun eigen waarde en door bepaalde situaties ontstaan. Collega's, buren die vrienden worden, sport of andere verenigingsverband - nou ja, je kent het wel.

De vriendenkring waar ik het nu over hebt zijn mensen die al meer dan 40-45 jaar de rol van vriend in het leven van mijn man spelen. Ik ben erbij gekomen zeg maar - eind 2002. Toch voelt het alsof ik er altijd bij bent geweest. Als een warm bad.

De afgelopen jaren, vooral in de gezinnen waar kinderen waren en die nu bijna volwassen zijn, is er ruimte ontstaan om andere dingen to doen samen. Het begon met WADLOPEN- ja dat moesten we gedaan hebben voordat wij het niet meer zouden kunnen

opbrengen! Het werd een weekendje weg. Dit werd en wordt elk jaar herhaald- nee, niet het WADLOPEN, daar zijn we 'overheen'. Elk jaar, en afwisselend van organisatie, (per koppel wisselt dat per jaar) gaan we weg van vrijdag tot zondagavond. Ergens in Nederland spelen we toerist. We nemen een betaalbaar hotelletje, maken waarschijnlijk teveel lawaai met z'n allen, bezoeken diverse terrasjes, gebruiken een dag om de omgeving te verkennen met de fiets ( die we ter plekke huren) en wandelen, winkelen, luieren we ook een dag. Tot slot eten we samen zondagavond en keren we weer huiswaarts. Moe, blij, goedlachs en met zin in het volgend avontuur.

De groep is niet elk jaar helemaal compleet maar dat mag de pret niet drukken- wel jammer, maar begrijpelijk. Er zijn meer afspraken, verplichtingen en liefhebberijen die soms in de weg staan. Iedereen is vrij daarin. Dat is het mooie van zo'n vriendenkring. Iedereen in hun eigenwaarde laten - vrij! Op zo'n weekend is dat ook zo! Allemaal verschillend, allemaal het zelfde.

We zijn nu allemaal al een poosje de Abraham en Sarah tijdperk voorbij. Deze bijzondere dagen werden ook met veel hilariteit en plezier gevierd. Er zijn 11 gegadigden waarvan er nu al 3 de 60 zijn gepasseerd -  8 te gaan waarvan nog 2 dit jaar. We maken er grappen over, gejuich als er ergens 60+ korting wordt aangeboden en leven mee met de werkelijkheid van langzaam aankomende gebreken die onze lichamen vertonen.

Desondanks - maken wij veel plezier samen- genieten wij van de mogelijkheden en benutten wij kansen. Wij vieren het leven. Hoe mooi is dat?

Ik heb de stroo opgeveegd, de versieringen liggen klaar voor de volgende JARIGE JOB en de brein is al bezig met het bedenken van een 'thema' die past, haalbaar is en in die mogelijk in de smaak zal vallen. Deze ideeën zullen in de planning avond besproken en over besloten worden. Wat een geweldig vooruitzicht.

Het is zaterdag, de dag na vrijdag! Wat leuk om eventjes tijd genomen te hebben om weer van VRIDAG te genieten.

Hup, de klok tikt - voordat ik het weet zal zondag zich aankondigen.

Fijn weekend verder!

Ver weg en toch dichtbij!

Daar is hij dan- Mijn nieuwste kleinzoon. Bax heet hij. En dan op z'n engels uitgesproken. Nu heb ik een Max en een Bax. Toch leuk. Mijn andere kleinzoon Archie die heel dichtbij woont is ook echt blij. Hij heeft twee zussen en twee nichtjes. Nu EINDELIJK een neefje om mee te spelen.
Het is een kanjer van een baby. Zijn velletje goed gevuld om het zomaar te zeggen. Blozende bolle wangen, donker haar en stevige armpjes en beentjes. Alles erop en eraan. Ik kan niet wachten om hem in mijn armen te sluiten- en dat gaat ook gauw gebeuren.

Op zulke tedere en ontroerende momenten ben ik even uit evenwicht. Dan is de afstand naar Down Under wel even HEEL ver. Dat ik niet even binnen kan wippen voor een knuffeltje ofzo. Dat is moeilijk. Toch heb ik geleerd om daarmee om te gaan. Ik waardeer zo de weken die ik WEL bij hen allen mag zijn. Straks allemaal bij-elkaar- Alle drie kinderen met aanhang. Dat is sinds 2001 niet meer gebeurt. Wij wonen misschien ver van elkaar af maar hebben een hechte band. We weten wat we aan elkaar hebben en het contact is goed. Liefde, trouw en medeleven is niet aan afstand gebonden.

Deze wetenschap heeft mij de afgelopen weken op de been gehouden. Soms wankel, soms met meer vertrouwen- maar wel in goede getrouw. Mijn geloof is de afgelopen weken zeer op proef gesteld door een aantal gebeurtenissen en gedrag tegen ons van mensen waarvan wij dachten- dit zijn vrienden. Dit zijn mensen waar je wat aan hebt, waar je vertrouwelijk mee om gaat en kan gaan. Niets bleek minder waar. Weer een levensles- weer een deuk in je vertrouwen oplopen, weer wantrouwend kijken naar ieder en alles om je heen. BAH BAH BAH!! Maar God is zo dicht bij als ik Hem naar me toe haal. Toch heb ik mezelf weer betrapt dat ik het gevoel had Hem ver weg te moeten zoeken. Terwijl Hij dichtbij was, in mijn ellende om mijn te steunen, te helpen, te troosten.

Net zoals ik met SKYPE mezelf in de kamer van mijn kinderen en kleinkinderen kan bevinden en het gevoel te krijgen/hebben om iets van dichtbij mee te mogen maken. Om een deel uit te maken van iets wonderbaarlijks - zo is God ook binnen handbereik. In mijn hart, in dezelfde ruimte waar ik me op dat moment bevind.

Mijn kinderen kunnen dan wel ver weg wonen maar leven voort in mijn hart en in mijn hoofd. Zo word ik ook gezelschap gehouden door mijn God en is mijn geloof mijn houvast in het leven.

Hehe, de zomerstop die ik niet in had gepland is opgeheven- de routines kunnen weer op gang komen.

Wat een mooie zomerweer, wat een vreugde en vrijheid geeft die zon.
Ik ben een dankbaar en gezegend mens.