Wat en leuke week was dat!

Afgelopen week zat vol met leuke gebeurtenissen die nu mooie herinneringen zijn geworden. Na een volle zaterdag van de afgelopen week had ik zondag echt nodig om bij te komen. En terwijl ik op de bank hing, weinig in beweging kwam maar wel voor het eten heb gezorgd, reisden twee van mijn favorite Schotse dames vanuit Edinburgh naar Schiphol. Ik baalde dat ik niet rijden kon om ze op te halen...zelfs niet van het station hier in Dordrecht, dat ik ze naar hun bestemming in Sliedrecht kon brengen. Manlief was de hele dag weg, dus daar hadden de dames ook niets aan.

Enfin, eind goed al goed. De reis ging zonder slag of stoot en hun aankomst op hun logeer adres was wat later dan ze hadden verwacht maar toch stonden er twee zeer comfortable bedden klaar. Alleen het idee dat ze in het land waren maakten mij al blij.

Maandag was een fysio dag. Mijn afspraak was deze keer met een collega van 'mijn' fysiotherapeut, gezien hij ook een vakantie verdiende. Aardige jonge vrouw. Ook vakkundig en klant gericht. Ik had daar veel aan. Mijn man kwam mee, zo hoort hij ook wat er gezegd en aangeraden wordt. Blijft hij ook op de hoogte en kan hij zijn vragen ook stellen. Veel meer doe ik niet op zo'n dag. Wat boodschappen, ik moest knikkers hebben om oefeningen te doen met mijn duim/hand, bezoekje aan onze schoonmoeder en naar huis.

Dinsdag hadden we met een zus afgesproken om die naar een zeer ziek familielid in Arnhem te brengen. Scheelt 3 treinen. Ik had al een tijdje op mijn wenslijst staan dat ik naar Dieren wilde. Daar woonde ik als kind. Daar woont nu nog mijn 'tante' Riek. Mijn vader was spoorman. Het station daar is een vertrouwd gezicht hoewel er ook daar veel verandert is in de laatste paar jaar. Het bezoek aan het familielid ging niet door. Hij is ernstig ziek en zijn Schotse schoonzus was verkouden geworden. Te riskant. Toch zijn manlief en ik wel gegaan. Ik wilde tante Riek niet teleurstellen. Over een dag of 10 wordt tante Riek 92. Ze staat nog volop in het leven. Geniet elke dag dat ze weer 'mee mag doen'. Oh wat was dat heerlijk. Zij is mijn laatste link met mijn baby jaren, met mijn ouders als jong getrouwd stel. Als vriendin van mijn moeder. Iemand die vaak aan huis kwam. Waar wij in vroege jaren van televisie naar Pipo de Clown keken. Een parel van een dag. Zij en oom Henk, inmiddels al 7 jaar niet meer bij ons, hebben zelfs een bezoek gebracht aan Nieuw Zeeland terwijl ik daar woonde.

Woensdag, meiden dag naar Rotterdam. Met de Waterbus want die hebben ze in Edinburgh niet. Koffie aan de kade, wandelend naar de Markthal. We kwamen een bijzonder innovatieve jonge man tegen. Hij heeft een klein bedrijfje opgestart. Een bakfiets met gerechten die hij als lunch aan de man op straat aanbiedt. Lokie, Streetfood in Rotterdam heet zijn bedrijf. Hij fietst rond en mensen houden hem aan. GEWELDIG. Hij kwam met ons een praatje maken toen wij hem toewuifde. Uitleg gekregen. Leuke foto gemaakt. Als je daar in de buurt bent- zoek hem op. Kijk op Facebook, daar heeft hij een pagina. Zo leuk. Wij gunnen hem alle succes.

Ach die Markthal. Leuk hoor, al die mensen, kleuren, geuren en geluiden. De zussen waren ook een beetje op onderzoek uit. Volgend jaar wordt een van de dochters 50. Zou Rotterdam een leuke plek zijn voor een vrouwen weekendje? Denk het wel toch?

Wij kwamen wat vroeg aan bij de Waterbus dus dan toch maar even een wijntje nemen als afsluiter van deze dag. Wij namen de water route weer terug naar Dordrecht waarna de zussen terug naar hun verblijf gingen. Ze hadden genoeg gedaan voor een dag. Ik werd getrakteerd op eten. Mijn zwager 'kookt' zo af en to als dank voor de maaltijden die hij bij ons nuttigt. OP naar restaurant A15 vlak in de buurt. Ik had naast de Waterbus, alleen de benenwagen gebruikt (21,400 stappen) - toch liepen wij naar ons eetadresje. Kon er nog wel even bij.

Donderdag en vrijdag waren 'thuis dagen'. Het weer sloeg om en de regen kwam met bakken uit de hemel. Wel jammer voor de visite maar die zijn wel wat gewend. Zaterdagavond was het afscheidsetentje. Of ze sushi lusten? Nou JA dus. Wij naar Sliedrecht waar een vorige bank filiaal omgetoverd is tot een op en top restaurant Oishi Fusion genaamd. Wat hebben wij genoten. Bij het afscheid nog wat cadeautjes gekregen in de vorm van Schotse shortbread en kaas. Zo lekker.

De week was rond. Genoten hebben wij allemaal. Wat is het leven toch geweldig. Ik sluit af met een uitspraak van tante Riek. Tegen haar dochter zei ze onlangs, " Ik wil helemaal niet dood. Het leven is zo mooi, ik maak zoveel mee. Als ik in de hemel ben krijg ik vast heimwee naar jullie". Volgende maand viert ze haar 92ste verjaardag en bakt ze nog een appeltaart voor de kinderen. GEWELDIG!

Ik ga weer verder met mijn leermomenten met iMovie en YouTube. Een mens is nooit te oud om te leren,. Kijk maar gerust wat ik er van bak! En ik email tante Riek zo ook even met die leuke foto...jaja!

Veranderingen #6: Een nieuwe dag

Het is zondagmiddag. Ik zit in het zonnetje op ons balkon. Van het stormachtig nat weer van de afgelopen dagen is niets meer te bekennen. De lichte bries is net genoeg. De zon nog sterk genoeg. De bladeren hangen hier nog aan de bomen en ze kleuren nog behoorlijk groen. Het is de perfecte nazomerse zondag die je maar kan bedenken.

Beneden op het wandelpad, we wonen op de derde verdieping, wandelen gezinnetjes. Kinderwagen erbij. Kleintjes op de fiets of step. Een echtpaar op leeftijd. Zij met rollator, hij waakzaam ernaast. Hond aan de lijn die in de hand ligt van een stevige jonge man. Cigaret hangt uit zijn mond. Twee bootjes varen rustig voorbij terwijl ze ingehaald worden door een Snelle Jelle. De golven zorgen voor een schommelde voortgang. Lastig zal het wel zijn. Zo herken je ook iemands rij gedrag denk ik erbij. Ongeduldig.

Vandaag voor de eerste keer in een poos voel ik rust in mijn lijf. Ik kan echt gewoon stilzitten en genieten. De afgelopen paar weken was ik gespannen maar ook druk vanwege afspraken, verplichtingen en gewoon de alledaagse beslommeringen. Het leek alsof alles tegelijk gebeuren moest.

De komende week staat er maar 1 nieuwe afspraak. Die is pas donderdag. Dan ga ik ma helpen. Daar ben ik de afgelopen maanden zeer weinig geweest. Tijd om dat recht te zetten. Ik heb mezelf beloofd geen ander afspraken te maken. Tijd om alles wat er gebeurt is te laten bezinken. Niet alleen vanwege het definitieve afscheid van tante maar ook gebeurtenissen in het gewone dagelijks leven moeten een plekje krijgen. De draad weer oppakken. 

Klinkt misschien gek maar ik ben de afgelopen tijd niet eens aan het schoonmaken van m'n koelkast gekomen, zeg maar. Kleine dingen die het eerst los worden gelaten als er druk op de ketel komt te staan. Over een paar weken hoop ik de rit naar Leeuwarden weer te maken. Naar broer en oom en uiteraard mijn nichten. Mijn oom zijn 90ste verjaardag is op komst. Dit zal niet met toeters en bellen gevierd worden maar zal ook niet te stilletjes voorbij gaan. Het leven mag gevierd worden.

Maar voor nu, even gas terug. Even eigen dingen oppakken en de ritme van het leven weer ervaren. De veranderingen stapelen zich op. Dan heb ik even tijd en ruimte nodig om weer tot mezelf te komen. 

Vandaag, de eerste dag van de rest van mijn leven. Ik omarm het, grijp het en geniet ervan. Morgen, ja morgen kan alles gewoon veranderen! Maar vandaag, die heb ik alvast.


Hier de links naar alle voorafgaande posts in de reeks: Veranderingen

Verandering #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #5 . Het afscheid

Zaterdag, de dag na vrijdag!

Ik kan me afgelopen zaterdag nog zo goed herinneren dat ik het gevoel hebt dat het gisteren was.

Maar gisteren was vrijdag. En wat een dag.

Was opgehangen, huishoudelijke klusjes gedaan. Nieuwe printer geïnstalleerd.

Hulp gehad bij het maken van een levensgrote VOGELVERSCHRIKKER. 

Nee hoor, niet voor op mijn balkon maar voor een 60ste verjaardag.

Er zit een hele reeks

 verjaardagen aan te komen.

Vorig jaar was ik de eerste in onze 'vriendenploeg'. Weet je wel, zo'n groepje mensen waar je een bijzondere band mee hebt. Wij hebben een grote vriendenkring- ieder een zo in hun eigen waarde en door bepaalde situaties ontstaan. Collega's, buren die vrienden worden, sport of andere verenigingsverband - nou ja, je kent het wel.

De vriendenkring waar ik het nu over hebt zijn mensen die al meer dan 40-45 jaar de rol van vriend in het leven van mijn man spelen. Ik ben erbij gekomen zeg maar - eind 2002. Toch voelt het alsof ik er altijd bij bent geweest. Als een warm bad.

De afgelopen jaren, vooral in de gezinnen waar kinderen waren en die nu bijna volwassen zijn, is er ruimte ontstaan om andere dingen to doen samen. Het begon met WADLOPEN- ja dat moesten we gedaan hebben voordat wij het niet meer zouden kunnen

opbrengen! Het werd een weekendje weg. Dit werd en wordt elk jaar herhaald- nee, niet het WADLOPEN, daar zijn we 'overheen'. Elk jaar, en afwisselend van organisatie, (per koppel wisselt dat per jaar) gaan we weg van vrijdag tot zondagavond. Ergens in Nederland spelen we toerist. We nemen een betaalbaar hotelletje, maken waarschijnlijk teveel lawaai met z'n allen, bezoeken diverse terrasjes, gebruiken een dag om de omgeving te verkennen met de fiets ( die we ter plekke huren) en wandelen, winkelen, luieren we ook een dag. Tot slot eten we samen zondagavond en keren we weer huiswaarts. Moe, blij, goedlachs en met zin in het volgend avontuur.

De groep is niet elk jaar helemaal compleet maar dat mag de pret niet drukken- wel jammer, maar begrijpelijk. Er zijn meer afspraken, verplichtingen en liefhebberijen die soms in de weg staan. Iedereen is vrij daarin. Dat is het mooie van zo'n vriendenkring. Iedereen in hun eigenwaarde laten - vrij! Op zo'n weekend is dat ook zo! Allemaal verschillend, allemaal het zelfde.

We zijn nu allemaal al een poosje de Abraham en Sarah tijdperk voorbij. Deze bijzondere dagen werden ook met veel hilariteit en plezier gevierd. Er zijn 11 gegadigden waarvan er nu al 3 de 60 zijn gepasseerd -  8 te gaan waarvan nog 2 dit jaar. We maken er grappen over, gejuich als er ergens 60+ korting wordt aangeboden en leven mee met de werkelijkheid van langzaam aankomende gebreken die onze lichamen vertonen.

Desondanks - maken wij veel plezier samen- genieten wij van de mogelijkheden en benutten wij kansen. Wij vieren het leven. Hoe mooi is dat?

Ik heb de stroo opgeveegd, de versieringen liggen klaar voor de volgende JARIGE JOB en de brein is al bezig met het bedenken van een 'thema' die past, haalbaar is en in die mogelijk in de smaak zal vallen. Deze ideeën zullen in de planning avond besproken en over besloten worden. Wat een geweldig vooruitzicht.

Het is zaterdag, de dag na vrijdag! Wat leuk om eventjes tijd genomen te hebben om weer van VRIDAG te genieten.

Hup, de klok tikt - voordat ik het weet zal zondag zich aankondigen.

Fijn weekend verder!