Tweestrijd en keuzes maken!

Zoals dagelijks in het leven, moet men keuzes maken. Of het over werk, gezinsleven, activiteiten, dagindeling, maaltijd of zelfs kleding. Dit jaar een een aaneenschakeling aan keuzes geweest tot nu toe.

Zoals vermeld in mijn laatste blog die ik hier heb geplaatst, kreeg ik bezoek van mijn kleinzoon uit Australië. Ik heb, vanwege de drukte gekozen om alleen op mijn 'OmaFarAway' blog te schrijven en videos te plaatsen op mijn nieuw avontuur- YouTube. Daardoor had ik geen of zeer weinig ruimte om hier verder wat te plaatsen. Onze dagen waren rijkelijk gevuld met activiteiten, samen zijn en ook wat ruimte te hebben om alles in rust op te nemen in ons geheugen om het even te laten bezinken.

Na zijn vertrek waren de 3 weken zo maar om en arriveerde mijn vriendin uit Nieuw Zeeland. Wij hebben genoten van het weerzien en na 8 dagen vertrokken zij en ik naar Wales. Ook daarvan staan videos op YouTube. We dachten dat dat wel handig zou zijn, omdat we misschien later wat vergeetachtig zouden kunnen worden. Een geheugensteuntje kan men altijd gebruiken nietwaar? 😁

Een paar dagen na terugkeer werd ik opgeroepen voor een hand operatie. Dat was 18 juli. Ik tob hier nog mee. Komt vast goed. Na 7 weken met een actieve hand en eentje die er een beetje bij hangt- ben ik wel toe aan wat vorderingen. Ook dat heeft betrekking gehad op mijn activiteiten en prioriteiten stellen.

Toen in eerst begon met mijn blog ( 2012) schreef ik alleen in het Engels. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn de Nederlandse taal niet machtig. Verder zijn mijn Nederlandse vrienden niet allemaal vertrouwd met de Engelse taal dat ik er een Nederlandse versie bij hebt gedaan. Veel om bij te houden dus. Het is mijn streven om 1 keer per week iets te schrijven over iets wat mijn leven heeft bij-invloed, getekend, geamuseerd,  verrijkt of indruk heeft gemaakt. En dat ging best goed. Ik hield ook mijn onderwerpen apart. Een keuken blog, een oma blog, een geloof blog en uiteraard mijn Engelstalige blog. En nu dus de YouTube erbij. Veel dus.

Dus moet ik keuzes maken. De eerste stap was het stoppen met mijn geloof blog. Niet dat ik met mijn geloof ben gestopt. Integendeel. Juist door de verandering ben ik mij bewust geworden van het gevaar dat dit onderwerp op de achtergrond zou kunnen raken. Nee, de reden was dat ik niet meer naar het lees/praat/bid groepje ging. Daar kwamen vaak de gedachten vandaan voor mijn discussies.

Door het bezoek van mijn gasten- viel de keuken blog ook weg. Ik was weinig thuis. Koken werd even iets automatisch, minder spannend en snelle maaltijden. Nu ik ook maar 1 hand hebt die dienst doet- komen er ook alleen maar 'snelle makkelijke' dingen uit de keuken. Wel smaakvol. Dat wel. Maar het stoort mij dat ik niet kan doen waar ik goed in ben en graag doe. Komt wel weer- hopelijk voor de kerst. Beetje cynisch maar dat krijg je als iets tegen zit. 😏

Het is tijd om weer actief te zijn met de dingen waar ik van houd. Koken, bakken, schrijven, foto's en filmpjes maken. Zelf denk ik ook dat ik die afleiding nodig hebt om te ontspannen en niet te focussen op mijn hand in de zin van, SCHIET OP HAND! Maar met wat meer geduld en positieve energie.

Dus, trouwe lezers. Hier ben ik weer en hopelijk word het weer een leuke periode van gedachten delen. Ik blijf actief op YouTube omdat ik meer wil leren om de korte reisjes die wij maken, toerist in eigen lad enzo, te kunnen delen. Dus wil je dat volgen- be my guest en word abonnee. Kost niks, alleen even 'inschrijven'.

Groetjes en tot de volgende keer.

Ik ben zo flexible als wat!

Flexibiliteit. Als ik dat woord hoor denk ik aan een soort slangenmens die zich in allerlei bochten wringt. Voor mij hoort dat beeld bij dat woord.

En als ik aan 'moeder zijn' denk, ik ben moeder, dan komt dat 'slangenmens' best wel vaak voor in mijn verbeelding. Want als moeder/ouder is het constant flexibel zijn om alles in het gezin draaien en soepel te houden. En daarbij, jezelf niet gek te maken.

Vandaag voor het eerst sinds jaren heb ik mijn eigen muesli gemaakt. Vorige week heb ik brood gebakken. Klinkt niet erg merkwaardig en ik weet dat dit in 1000den huishoudens dagelijks gebeurt. Zelf heb ik het in lange tijd niet gedaan. En waarom niet, dat weet ik ook niet.

Als jonge moeder wilden ik dat mijn kinderen gezond en gevarieerd aten. Dat is gelukt ( toevallig van mijn schoondochter gehoord dat ze het zo fijn vind dat mijn zoon - haar echtgenoot alles lust). Mijn 3 kinderen zijn bekwaam in de keuken, de twee jongens zowel als mijn dochter.

Ik bakte brood, maakten muesli, wekte groente, fruit, augurken en uitjes. Maakten jam en pickle, en ook veel sauzen. Daarbij runde ik het huishouden werkten ik en woonden een opleiding bij. Alles kon. In het weekend tuinieren, gras maaien en bakken. Daarnaast had ik nog een sociaal leven en mijn ouders kwamen regelmatig over de vloer zowel als ik bij hun. Kinderen mochten vriendjes mee naar huis brengen en extra monden aan tafel was een veel en vaak voorkomend gebeuren.

Tegenwoordig heb ik het al gehad als ik alle ramen hebt gezeemd en de was op hebt gehangen. Dan nog avond eten koken en ik voel me een hele held. Tussendoor koffie drinken en naar de lokale supermarkt lopen. De was vouwen die dag kan nog net en als het strijkstapeltje te hoog is, dan morgen maar. Wat ik wel de hele dag vol kan houden en dan nog met tegenzin loslaat- is de keuken in en leuke dingen creëren. Ik hou van koken en bakken en probeer zowel mijn eigen recepten te verzinnen maar ook nieuwe recepten uit te proberen. Dan is niets te veel.

Ik lees wel eens die verhalen van ouders die in een wat latere stadium hun kinderen krijgen- en krijg het er zelf Spaans benauwd van. Niet dat ik er een oordeel over hebt- integendeel. Alleen zou ik niet weten waar ik die daarbij behorende energie vandaan zou moeten halen. Alles wat ik nu doe, kan ik in een eigen tempo en volgorde doen. Ik heb geen stok achter de deur wat betreft schema's van ophalen, wegbrengen, mee rijden, op tijd zijn - behalve voor de afspraken die ik zelf maak. Heerlijk.

Ik ben geen 'slangenmens' meer in veel aspecten van het woord. Mijn lichaam heeft zich in genoeg bochten gewrongen, mijn noodzaak om snel en veel te doen is verminderd en ik geniet van wat op mijn pad komt. Soms te veel en dan kom ik in een gevoel van druk die niet meer bij mij past. Ik heb tijd nodig om bij te komen

Waar ik nog wel flexible in ben, dat is in planning dingen doen. Onverwachts bezoek, snel wat bakken. Uitnodiging voor uitje terwijl ik al 'binnenshuis' plannen had- lekker weg! Vanavond met 4 aan tafel- ook goed. Makkelijke maaltijd, heerlijk. Wat meer ingewikkeld- super uitdagend.

Ik was een jonge moeder (19 jaar oud) en ben nu blij dat ik ook een jonge oma ben. En wat ga ik daar 'flexible' mee om.

Uit de oude doos

De vorige BLOG ging over bezittingen, over 'hebbes dingen'  over of wij ons geld wel of niet uitgeven aan de nodige dingen. Aan het eind had ik geschreven dat ik mijn kasten ging opruimen.

Soms kom je iets tegen waar je een glimlach op je gelaat van krijgt en een warm gevoel op je hart.

Vandaag had ik zo'n moment! Een gedicht geschreven door mijn oma in 1960 aan de vriendin van mijn moeder. Oma was ZO blij met de geboorte van dit zo gewenst kind dat ze het liet blijken door deze woorden zo zorgvuldig gekozen en recht uit het hart op papier te zetten. Ik kreeg deze kaart, met het bibber handschrift van mijn oma, om te bewaren- te koesteren, van die vriendin van mijn moeder, die nu inmiddels ruim in haar 80-er jaren zit.

De tijd van het wachten is voorbij,

't Leven roept nu, mooi en blij.

Een grote schat is U door God gegeven

Waarvoor u zamen nu moogt leven:

En al Uw liefde en zorgt zult geven.

De gelukzon is gaan schijnen

En deed alle zorg verdwijnen

Moge 't geluk nu groeien iedere dag

Door een blije kinderlach.

Oma

Ik zou het aan beide kanten willen inlijsten- en dan nog is het kiezen of delen - welke kant naar voren!

Wanneer is goed - bijzonder?

tJa, daar staat het dan.

Mijn vraag! Wanneer is iets 'goed' bijzonder?

In mijn beleving had ik de allerliefste oma die iemand OOIT hebben kon. Nou, dat was wel mijn gedachten als kind uiteraard, want ik besef wel dat anderen dat van hun oma denken, en dat is terecht. Ik wilde ooit als ik groot werd ' net als oma worden'. Zo lief, ik zou het nog moeilijk krijgen maar ik ging het proberen.

Toen ik 8 jaar oud was heb ik mijn oma beloofd 'goed'  te zijn voor mijn moeder ( ook vader natuurlijk maar dat werd aangenomen dat ik dat zou doen). Wij gingen emigreren. Mijn oma zou ons ontzettend missen- en ze dacht ook, ' mijn dochter heeft dan geen achterban om op terug te vallen. Ik hoop dat ze in dat verre land gelukkig mag worden' . Dus, afscheidskus en de vraag- zal je lief zijn en goed voor je moeder zorgen? Natuurlijk oma, dat zal ik doen.

Volgens mijn geweten en geheugen heb ik die belofte waar gemaakt. En natuurlijk zijn er momenten of gebeurtenissen geweest die anders aangepakt hadden kunnen worden, maar wie heeft dat niet! Met de kennis van het moment heb ik gedaan wat ik achtte noodzakelijk of wenselijk. Ik hield van mijn ouders en dus ook van mijn moeder.

En zo sta ik in het leven. Ik doe de dingen die ik aanvoel, denk nodig te zijn of op mijn pad komen niet omdat het MOET maar omdat ik daar een gevoel bij heb. De noodzaak of bewustwording voor heb.

En dat lijdt tot mijn vraag: Wanneer wordt 'iets gewoons'  in mijn beleving- als bijzonder beschouwd?
En waarom heb ik daar dan moeite mee als het gezegd wordt? Want dat is wat er met mij gebeurt. en gebeurt nog steeds.

Voorbeeld: Ik besefte terwijl ik ziek was, anderhalf jaar geleden, dat ik niet meer voor de klas wilde staan. Daar waren meerdere redenen voor en die wogen best wel zwaar en belemmerde mijn welzijn. Maar ja, ik was ziek, ik kreeg gewoon doorbetaald. Mijn baas nam zijn verantwoordelijkheid en had ik ook een verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn, om snel beter te worden om mijn functie weer op te pakken.

In overleg met mijn echtgenoot heb ik ontslag genomen. Na 3 gesprekken met mijn werkgever, om zeker te zijn dat dit een vrijwillig besluit was, nam hij uiteindelijk mijn ontslag aan met de woorden, " Wat bijzonder dat jij dit doet. Het komt (bijna) nooit voor. Ik heb alle respect voor jou dat jij deze stap onderneemt".

Met alle respect, ik vond het niet bijzonder, ik vond het mijn verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn. Nee, daar was het potje ziekenkosten niet voor. Alleen voor mensen die terug gaan naar hun functie. Zo zie ik dat.

En zo waren er de afgelopen jaren wel wat meer keren dat mij verteld werd dat men vindt dat ik soms ' bijzondere dingen'  doe of bijzonder bezig ben.

Ik las net in de krant over de sjaals die gratis uitgegeven waren bij een voetbal wedstrijd- voor elke bezoeker dus één. Er stond geschreven dat sommige mensen dachten dat het hun voorrecht was om van de naastgelegen stoelen ook de sjaals mee te pakken. Daardoor liepen meerdere mensen dit cadeautje mis.

Nou, dat vind ik BIJZONDER!