Aan en -uitknoppen

Jaren geleden had ik het bevoorrecht om naar een personal coach te mogen gaan. Dit aanbevolen ( en betaald) door mijn toenmalige werkgever.

Tot de dag van vandaag ben ik daar dankbaar voor en heb ik het voordeel er NOG steeds van.

Na 30 jaar Down Under had ik even ondersteuning nodig om aan mijn nieuwe leven te wennen. Ik had er moeite mee dat ik me zo ontzettend thuis voelde. Nee, dat is niet helemaal waar. Ik had het ontzettend naar mijn zin - en anderen hadden daar moeite mee.

Er was de gedachten dat ik me alleen happy mocht voelen als ik in de nabijheid van mijn kinderen zou wonen. Mijn analyse was - men denkt over mij dat ik een slecht mens ben, een slechte moeder. Dit ontwrichtte mij. Hoewel het dus niet mijn probleem was  - werd het mijn probleem. Trok ik dit naar me toe en had er enorm last van. Ik kwam in een neerdalende spiraal terecht. Een tegenstrijdig gevoel - en iets wat botste met mijn persoonlijke instelling van wat 'goed' was en 'slecht' zou zijn.

Deze situatie begon een grote rol te spelen met mijn 'her' inburgeren in mijn geboorteland. Mijn identiteit en persoonlijk gevoel was beschadigd en aangetast door iets waar ik me geen raad mee wist.

Na een aantal ingrijpende gesprekken en diep 'soul searching' kwamen er incidenten tevoorschijn die als Aan en -uitknoppen werkte. Ik reageerde uit het verleden. Aangeleerd gedrag. Als het aangeleerd was - zou ik het ook af kunnen leren.

Terwijl ik in Nieuw Zeeland studeerde had ik hierover gelezen, geleerd, gesproken. Dit gold niet voor mij - nee hoor! Opeens gelde alles wat ik eigenlijk al wist - op mij. Dat een vorige (merkwaardige) ervaring en gevolg daarvan als knoppen in je geheugen bleven. Dus een vergelijkbare ervaring riep vergelijkbare reacties op.

Ik ga even niet in op de AAN en UIT stand, maar geloof me, iedereen bezit deze twee knoppen. Het gebruik ervan verschilt van persoon tot persoon. Ik liet me elke keer uitschakelen- door mij.

Ik schoot constant in de verdediging en mijn knop schoot steeds naar UIT!

Dit werkte mijn inburgeren tegen. Mijn engelse taal kwam steeds vaker voor in mijn gesprekken en ik moest constant zoeken naar Nederlandse uitspraken en vertalingen. Blijkbaar was mijn AAN/UIT gedrag al eerder aangetast. Ik raakte de weg kwijt.

De gesprekken en oefeningen die de revu passeerden helpen mij nu nog. Mijn bezoeken aan mijn coach duurden net iets meer dan anderhalf jaar met de frequentie steeds verder uitgerekt. Totdat ik sterk genoeg was om op mijn eigen benen te staan. (Een paar jaar later heb ik wel eventjes een herhalingscursus gehad. Mijn coach was weer super geweldig om mij op een manier die het beste bij mij paste weer te ondersteunen en begeleiden.)

Nou ja, eigen benen. Door alle gebeurtenissen te bespreken, mijn levensmotto weer helder in beeld te krijgen en weten waar ik voor ga en sta, werd ook mijn geloofsovertuiging weer hersteld. Mijn bid gedrag aangescherpt en mijn gesprekken met God intenser en veel vaker voorkomend. Ook op het gebied van geloof was ik dusdanig afgeweken dat ik me slecht, alleen en verlaten voelde.

Als moeder ver van mijn kinderen, als kind ver van God mijn Vader.

Ezelsbruggetjes werden geslagen- ik stond met een voet in Nederland en de ander in Nieuw Zeeland. En zo zal het altijd zijn -met een verschil. Ik verdedig mijn situatie niet meer- het is zoals het is. Niemand hoeft mij te begrijpen.

Ik heb onlangs genoten van een bezoek aan mijn ander leven - aan mijn kinderen, kleinkinderen, mijn voormalige echtgenoot en vader van mijn kinderen, en al mijn vrienden die mij trouw zijn gebleven.

Twee levens - een mens. Dubbel gezegend.