Met een knipoog naar het leven na mijn 60ste verjaardag.

Ik heb mijn 62ste verjaardag afgelopen mei voorbij zien schuiven. Het werd niet express vermeden - ik was ziek. Daardoor kon ik het niet opbrengen om visite te ontvangen of vrolijk te voelen, en dat had niets met de aantal jaren te maken. Ik zag het gewoon niet zitten.

Nee, ik had niet iets levensbedreigend en ook niet iets wat bleef hangen. Ik zat tegen bronchitis aan en het wilde maar niet beter worden, al weken lang. Wel heb ik velen felicitaties mogen ontvangen en ja, een lieve vriendin kwam wel op de koffie samen met haar man - zodat mijn geboortedag toch wat kleurrijker werd dan hangend op de bank.

Soms kan je wat hebben met een getal. Ik had eigenlijk niets met 60 en vond het niet vervelend. Mijn moeder werd moeder met haar 43ste dus ik kan nou niet zeggen dat ik haar oud vond op haar 60ste. Toen mijn 55ste verjaardag zich aankondigde kan ik mij wel herinneren dat ik daar moeite mee had.

Dat (60) was niet meer te verdubbelen. Ik was ' over the hill' en ging vanaf toen, bergafwaarts. Ja klinkt een beetje dramatisch maar dat was wel mijn ervaring en gevoel van toen. Als kind en tot nu toe houd ik vol dat ik 107 ga worden. Ik heb er uiteraard niets over te zeggen - maar dat getal leeft al die jaren al in mijn hoofd. Dus 2x 55 zal het niet worden.

Dit allemaal met een grote dosis humor hoor. Ik zit echt niet te treuren en rouwen om mijn gebruikte jaren. Het is meer zo dat ik vooruitkijk naar wat komen gaat ( in zoverre dat het kan uiteraard).

"Ouderdom komt met gebreken" gaat een gezegde. Ook, "wijsheid komt met de jaren". Nog een die op allerlei manier vertaald kan worden is " oud en wijs genoeg". Nou dat betwijfel ik nog - want ik leer er elke dag meer erbij, maar soms is genoeg misschien ook genoeg.

Die eerste, daar heb ik meer wat mee.

Die gebreken. Als je ook dichtbij of over de 60 bent, merk jij dat dan ook, of ligt het aan mij?

Spontaan opstaan uit je stoel - eventjes die leuning toch maar vast pakken.

Gesprekken in een gezelschap - hoe vaak moet je 'wat zei jij?" vragen?

Afstand waarop je de auto plaatst naar je eind bestemming. Even nadenken hoe ver je lopen moet - ook terug he?

Spring je 'smorgens nog huppelend uit je bed of moet je nog eventjes bijkomen?

Hulp vragen als je een deksel niet meer los kan draaien

Met al dat soort dingetjes kan ik wel leven hoor - en ja, als ik lang leven wil, moet dat ook.
Waar ik wel last van heb en weet dat ik er mee verder moet. Dat doe ik al jaren....

...en dat is Tinnitus. Ik leef er al jaren mee. Het is ongemerkt 'erin gekropen' en langzamerhand heeft het zich steeds meer 'hoorbaar' gemaakt. Erg storend en ook belemmerend om van een aantal goede dingen te nog mogen genieten.

Ik hoor je al denken, nou als dat het ergste is - en ja, het valt in het niet bij wat sommige mensen mee moeten maken. Daar ben ik me ECHT WEL van bewust. Maar voor mij is het toch een degelijk verminderen van levensplezier. Ik hoor vele vogels niet meer, ik hoor de fietsbel van iemand die achter mij fietst niet. Ik kan moeilijk gesprekken volgen in gezelschap. Naar de film gaan is nog te doen maar wel met oordoppen in. Concerten bezoeken gaat al lang niet meer. Lage geluiden hoor ik wel en het is niet allemaal somber maar dit is toch iets waar ik zo af en toe tegenaan loop. Een van de dingen die ik als vervelend ervaar, is dat ik die kleine kinderstemmetjes minder goed kan verstaan. Mijn kleinkinderen bv. Als die ukkepukjes mij aanspreken via Skype of zo - is het lastig om ze goed te verstaan en hoop ik vaak dat ik op de juiste momenten ja, ooh,  wat goed en nee zeg!

De wat minder soepeler spieren kan ik mee leven. Mijn geheugen is nog goed ( ja lach maar) Ik kan na lang zoeken meestal mijn sleutels en telefoon weer terugvinden hoor. Maar dat geluid, 24/7. Nooit stil in je hoofd. Dat is lastig en vermoeiend. Tenminste, zo ervaar ik dat. Je weet dat het NOOIT ophoud.

Wat ik eigenlijk kwijt wilde, is dat het leven geweldig mooi is, ondanks de gebreken die erin sluipen.... die neem ik voor lief en probeer ik zo veel en vaak mogelijk gewoon te negeren. Ik maak van mijn dag wat er te maken valt. Tegenslag- ach wat is dat eigenlijk - iets loopt anders dan verwacht, toch? Dan maar schikken en anders doen!

Ik kan nog lopen, rijden, praten, zien, lekker eten, slapen ( wel minder tegenwoordig- hoort ook bij ouder worden zegt 'men'), ik bak, kook, fiets, lach, en geniet van wat elke dag mij te bieden heeft.

Met de gebreken die ik in mijn lijf dagelijks ondervind ( ook die ik niet beschreven hebt) geef ik mijn leven toch een dikke 9. Waarom geen 10 - nou perfectie bestaat hier op aarde niet denk ik. Dan zou alles echt altijd en overal 100% moeten zijn. En dat, in alle eerlijkheid,  is niet zo.