Veranderingen #3: De herfst is op komst

Wat een dag. Terwijl ik terugrij naar huis ziet de wereld er zo anders uit. De grauwe wolken komen tezamen. De wind buigt de bomen totdat ze krom staan. De bladeren doen hun uiterste om aan de takken te blijven maar velen verliezen de strijd. Het is nog drukker op de weg dan vanochtend. Minder vrachtwagens. Meer caravans en personen auto' s met fietsen achterop of op het dak. Het is pas tegen 15:00. Mijn bezoek aan mijn tante, oom en broer zit erop. Het was heel anders dan de jaren hiervoor. Ik was nu verdrietig gestemd bij het achterlaten van mensen die mij dierbaar zijn.

Aangekomen bij mijn broer ( 2 jaar jonger dan ikzelf) zag ik dat zijn gezondheid nog verder achteruit was gegaan. Wat mij wel geruststelde is dat hij nu hier een plekje heeft, al 18 maanden. Niet meer in een flatgebouw in een woonwijk 11 hoog waar hulp telkens naartoe moest komen. Nu een wat 'veiliger' omgeving. Dichterbij hulp zou die nodig zijn. Kleiner, makkelijker te onderhouden en 'onder de mensen'. Als kers op de taart, ongeveer honderd meter vandaan waar onze vader is geboren. Dichterbij 'thuis' kan het niet.

Ik maakte een praatje, liep naar de supermarkt voor wat boodschappen en dronk een bakje koffie. Door de vermoeidheid in zijn lijf, bleef ik niet te lang. Vanwege het besef dat tante snel achteruitgaat, dacht ik, ik kom toch gauw weer. Dan kom ik weer op bezoek. Met tranen in mijn ogen verliet ik zijn kamer. De moed zakte mij in de schoenen. Hij was er slechter aan toe dan ooit. Bah!

Wat mij zo bekoorde op de heen weg, viel zo tegen terwijl ik huiswaarts reed. Nu was de aankomend herfst toch meer zichtbaar. De bladeren waren op vele plekken al verkleurd, de zon met wat zielige stralen, die toch probeerde door te breken, was zwak en het ontbrak aan echte warmte. Zelfs achter het voorruit. Ik wilde eigenlijk alleen maar thuis zijn.... toch reed ik langzamer dan op de heen weg. Een soort lopen met lood in de schoenen, schoorvoetend vooruit. Zo stuurde ik de auto wat trager over de wegen richting huiswaarts.

Bij een wegrestaurant haalden ik een grote cappuccino. Hoewel de wind fris was, bleef ik buitenstaan om mijn drankje te nuttigen. Op een of andere manier beviel mij die koude lucht wel. Paste bij mijn gevoel. Op! Er stond niets anders op dan door te rijden.

Mijn hoofd liep over met mooie herinneringen. Onder het rijden begon er toch een soort vrede in mijn lichaam plaats te nemen. Het beeld van die broose, stille en zeg maar gebroken vrouw zorgde ervoor dat ik mijn eigen verlies omruilde voor de rust en vrede voor tante met een snel en pijnvrije afloop van het leven. Daar zou ik alleen maar voor bidden. Afscheid nemen is nooit een pretje of plezierig, vooral als men beseft, het is voor altijd. 

Een afscheid van tante betekent ook dat ik weer een stukje van mijn vader kwijt zou raken. Van het gezin van 6 zou er dan maar 1 over blijven. De jongste broer. Hij woont niet in Nederland. Voor hem, wanneer mijn tante komt te overlijden, zal zijn verdriet zwaar te dragen zijn. Voor hem geen persoonlijk afscheid. Wat dat betreft was ik in een bevoorrecht positie. Alle veranderingen in een mensenleven hebben tijd nodig om door te dringen, plekje te krijgen en bij nader analyse met ander ogen naar te kijken.

Ik moest nu toch doorrijden. Mijn buurvrouw van 87 verwachtte mij. De avond voor mijn vertrek had ze gevraagd of ik haar helpen kon. Ze had boodschappen nodig en sinds een paar weken was ze autoloos geworden. Haar partner, 94 jaar, was weer thuis uit ziekenhuis. Boodschappen doen werd een missie. Ik zou haar daarbij helpen. Hoe bizar afwisselend kan een dag lopen.


Heb je Deel #1 en #2 gemist, klik dan hier onder voor de link

#1 Op bezoek bij mijn tante

#2 Ik zwaai nog een keer

Met een knipoog naar het leven na mijn 60ste verjaardag.

Ik heb mijn 62ste verjaardag afgelopen mei voorbij zien schuiven. Het werd niet express vermeden - ik was ziek. Daardoor kon ik het niet opbrengen om visite te ontvangen of vrolijk te voelen, en dat had niets met de aantal jaren te maken. Ik zag het gewoon niet zitten.

Nee, ik had niet iets levensbedreigend en ook niet iets wat bleef hangen. Ik zat tegen bronchitis aan en het wilde maar niet beter worden, al weken lang. Wel heb ik velen felicitaties mogen ontvangen en ja, een lieve vriendin kwam wel op de koffie samen met haar man - zodat mijn geboortedag toch wat kleurrijker werd dan hangend op de bank.

Soms kan je wat hebben met een getal. Ik had eigenlijk niets met 60 en vond het niet vervelend. Mijn moeder werd moeder met haar 43ste dus ik kan nou niet zeggen dat ik haar oud vond op haar 60ste. Toen mijn 55ste verjaardag zich aankondigde kan ik mij wel herinneren dat ik daar moeite mee had.

Dat (60) was niet meer te verdubbelen. Ik was ' over the hill' en ging vanaf toen, bergafwaarts. Ja klinkt een beetje dramatisch maar dat was wel mijn ervaring en gevoel van toen. Als kind en tot nu toe houd ik vol dat ik 107 ga worden. Ik heb er uiteraard niets over te zeggen - maar dat getal leeft al die jaren al in mijn hoofd. Dus 2x 55 zal het niet worden.

Dit allemaal met een grote dosis humor hoor. Ik zit echt niet te treuren en rouwen om mijn gebruikte jaren. Het is meer zo dat ik vooruitkijk naar wat komen gaat ( in zoverre dat het kan uiteraard).

"Ouderdom komt met gebreken" gaat een gezegde. Ook, "wijsheid komt met de jaren". Nog een die op allerlei manier vertaald kan worden is " oud en wijs genoeg". Nou dat betwijfel ik nog - want ik leer er elke dag meer erbij, maar soms is genoeg misschien ook genoeg.

Die eerste, daar heb ik meer wat mee.

Die gebreken. Als je ook dichtbij of over de 60 bent, merk jij dat dan ook, of ligt het aan mij?

Spontaan opstaan uit je stoel - eventjes die leuning toch maar vast pakken.

Gesprekken in een gezelschap - hoe vaak moet je 'wat zei jij?" vragen?

Afstand waarop je de auto plaatst naar je eind bestemming. Even nadenken hoe ver je lopen moet - ook terug he?

Spring je 'smorgens nog huppelend uit je bed of moet je nog eventjes bijkomen?

Hulp vragen als je een deksel niet meer los kan draaien

Met al dat soort dingetjes kan ik wel leven hoor - en ja, als ik lang leven wil, moet dat ook.
Waar ik wel last van heb en weet dat ik er mee verder moet. Dat doe ik al jaren....

...en dat is Tinnitus. Ik leef er al jaren mee. Het is ongemerkt 'erin gekropen' en langzamerhand heeft het zich steeds meer 'hoorbaar' gemaakt. Erg storend en ook belemmerend om van een aantal goede dingen te nog mogen genieten.

Ik hoor je al denken, nou als dat het ergste is - en ja, het valt in het niet bij wat sommige mensen mee moeten maken. Daar ben ik me ECHT WEL van bewust. Maar voor mij is het toch een degelijk verminderen van levensplezier. Ik hoor vele vogels niet meer, ik hoor de fietsbel van iemand die achter mij fietst niet. Ik kan moeilijk gesprekken volgen in gezelschap. Naar de film gaan is nog te doen maar wel met oordoppen in. Concerten bezoeken gaat al lang niet meer. Lage geluiden hoor ik wel en het is niet allemaal somber maar dit is toch iets waar ik zo af en toe tegenaan loop. Een van de dingen die ik als vervelend ervaar, is dat ik die kleine kinderstemmetjes minder goed kan verstaan. Mijn kleinkinderen bv. Als die ukkepukjes mij aanspreken via Skype of zo - is het lastig om ze goed te verstaan en hoop ik vaak dat ik op de juiste momenten ja, ooh,  wat goed en nee zeg!

De wat minder soepeler spieren kan ik mee leven. Mijn geheugen is nog goed ( ja lach maar) Ik kan na lang zoeken meestal mijn sleutels en telefoon weer terugvinden hoor. Maar dat geluid, 24/7. Nooit stil in je hoofd. Dat is lastig en vermoeiend. Tenminste, zo ervaar ik dat. Je weet dat het NOOIT ophoud.

Wat ik eigenlijk kwijt wilde, is dat het leven geweldig mooi is, ondanks de gebreken die erin sluipen.... die neem ik voor lief en probeer ik zo veel en vaak mogelijk gewoon te negeren. Ik maak van mijn dag wat er te maken valt. Tegenslag- ach wat is dat eigenlijk - iets loopt anders dan verwacht, toch? Dan maar schikken en anders doen!

Ik kan nog lopen, rijden, praten, zien, lekker eten, slapen ( wel minder tegenwoordig- hoort ook bij ouder worden zegt 'men'), ik bak, kook, fiets, lach, en geniet van wat elke dag mij te bieden heeft.

Met de gebreken die ik in mijn lijf dagelijks ondervind ( ook die ik niet beschreven hebt) geef ik mijn leven toch een dikke 9. Waarom geen 10 - nou perfectie bestaat hier op aarde niet denk ik. Dan zou alles echt altijd en overal 100% moeten zijn. En dat, in alle eerlijkheid,  is niet zo.