Wat een dag. Terwijl ik terugrij naar huis ziet de wereld er zo anders uit. De grauwe wolken komen tezamen. De wind buigt de bomen totdat ze krom staan. De bladeren doen hun uiterste om aan de takken te blijven maar velen verliezen de strijd. Het is nog drukker op de weg dan vanochtend. Minder vrachtwagens. Meer caravans en personen auto' s met fietsen achterop of op het dak. Het is pas tegen 15:00. Mijn bezoek aan mijn tante, oom en broer zit erop. Het was heel anders dan de jaren hiervoor. Ik was nu verdrietig gestemd bij het achterlaten van mensen die mij dierbaar zijn.
Aangekomen bij mijn broer ( 2 jaar jonger dan ikzelf) zag ik dat zijn gezondheid nog verder achteruit was gegaan. Wat mij wel geruststelde is dat hij nu hier een plekje heeft, al 18 maanden. Niet meer in een flatgebouw in een woonwijk 11 hoog waar hulp telkens naartoe moest komen. Nu een wat 'veiliger' omgeving. Dichterbij hulp zou die nodig zijn. Kleiner, makkelijker te onderhouden en 'onder de mensen'. Als kers op de taart, ongeveer honderd meter vandaan waar onze vader is geboren. Dichterbij 'thuis' kan het niet.
Ik maakte een praatje, liep naar de supermarkt voor wat boodschappen en dronk een bakje koffie. Door de vermoeidheid in zijn lijf, bleef ik niet te lang. Vanwege het besef dat tante snel achteruitgaat, dacht ik, ik kom toch gauw weer. Dan kom ik weer op bezoek. Met tranen in mijn ogen verliet ik zijn kamer. De moed zakte mij in de schoenen. Hij was er slechter aan toe dan ooit. Bah!
Wat mij zo bekoorde op de heen weg, viel zo tegen terwijl ik huiswaarts reed. Nu was de aankomend herfst toch meer zichtbaar. De bladeren waren op vele plekken al verkleurd, de zon met wat zielige stralen, die toch probeerde door te breken, was zwak en het ontbrak aan echte warmte. Zelfs achter het voorruit. Ik wilde eigenlijk alleen maar thuis zijn.... toch reed ik langzamer dan op de heen weg. Een soort lopen met lood in de schoenen, schoorvoetend vooruit. Zo stuurde ik de auto wat trager over de wegen richting huiswaarts.
Bij een wegrestaurant haalden ik een grote cappuccino. Hoewel de wind fris was, bleef ik buitenstaan om mijn drankje te nuttigen. Op een of andere manier beviel mij die koude lucht wel. Paste bij mijn gevoel. Op! Er stond niets anders op dan door te rijden.
Mijn hoofd liep over met mooie herinneringen. Onder het rijden begon er toch een soort vrede in mijn lichaam plaats te nemen. Het beeld van die broose, stille en zeg maar gebroken vrouw zorgde ervoor dat ik mijn eigen verlies omruilde voor de rust en vrede voor tante met een snel en pijnvrije afloop van het leven. Daar zou ik alleen maar voor bidden. Afscheid nemen is nooit een pretje of plezierig, vooral als men beseft, het is voor altijd.
Een afscheid van tante betekent ook dat ik weer een stukje van mijn vader kwijt zou raken. Van het gezin van 6 zou er dan maar 1 over blijven. De jongste broer. Hij woont niet in Nederland. Voor hem, wanneer mijn tante komt te overlijden, zal zijn verdriet zwaar te dragen zijn. Voor hem geen persoonlijk afscheid. Wat dat betreft was ik in een bevoorrecht positie. Alle veranderingen in een mensenleven hebben tijd nodig om door te dringen, plekje te krijgen en bij nader analyse met ander ogen naar te kijken.
Ik moest nu toch doorrijden. Mijn buurvrouw van 87 verwachtte mij. De avond voor mijn vertrek had ze gevraagd of ik haar helpen kon. Ze had boodschappen nodig en sinds een paar weken was ze autoloos geworden. Haar partner, 94 jaar, was weer thuis uit ziekenhuis. Boodschappen doen werd een missie. Ik zou haar daarbij helpen. Hoe bizar afwisselend kan een dag lopen.
Heb je Deel #1 en #2 gemist, klik dan hier onder voor de link
#1 Op bezoek bij mijn tante
#2 Ik zwaai nog een keer
Heb je Deel #1 en #2 gemist, klik dan hier onder voor de link
#1 Op bezoek bij mijn tante
#2 Ik zwaai nog een keer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten