Veranderingen #4: Het telefoontje

Precies 2 weken nadat ik mijn bezoek hebt gebracht aan tante kreeg ik 'het' telefoontje. Elke dag had ik contact gehad met mijn nicht. Tenminste, bijna. Tot ik merkte dat er twee ochtenden zonder iets te horen voorbij waren gegaan. Ik dacht het er mijne van maar stond ook niet te lang stil bij die gedachten. Er was veel te doen. Wij, mijn man en ik, maken deel uit van een groep, die bezig waren voor Monumenten dag. Hij was druk met allerlei voorbereidingen en ik met koken voor 16 personen na afloop.

Gezien de weersomstandigheden, waren we huiverig voor de dag zelf. Hadden we niet hoeven zijn. De omstandigheden waren super. Zonnetje er zwakjes bij, een 'bijna bui' die niets voorstelde. Alles liep mooi bij aanvang. Tot dat telefoontje.


Ongeveer een uur na het overlijden belde mijn nicht om te vertellen dat haar moeder, mijn tante, rustig in was geslapen. Dat de laatste 24 uur zij en haar zus bij hun moeder waren geweest. Dat ze zelfs de nacht in haar kamertje door hadden gebracht. In het bijzijn van haar man, meiden en schoonzoons is ze in alle rust overleden. Opluchting, verdriet, leegte, een zucht van verlichting en dan die tranen. Ik zat op een bankje aan een rivier. De zon was net op een mooie plekje beland en het water glinsterde. Een zacht briesje aaide mij over mijn hoofd. Ze is niet meer, ze is niet meer, klonk het in mijn hoofd. Ze is er echt niet meer. Het is voorbij. Nooit meer, " dag skat."

De afspraken die ik maakte met mijn nicht ging over wie ik informeren zou. En of ik de volgende dag komen kon om persoonlijk afscheid te kunnen nemen. Mijn tante zou in haar kamer 'liggen' tot de afscheidsdienst. We bespraken de details en ik maakte de nodige telefoontjes.

In mijn omgeving was men erg lief, zorgzaam en medelevend. Ik moet bekennen niet veel bijgedragen te hebben die dag - behalve aan het eind de maaltijd geserveerd te hebben en toch deel hebt genomen aan het gesprek, het lachen en de praatjes. Toch werd het mij teveel en wilden ik wat eerder naar huis. Dat werd me niet kwalijk genomen.

Na een onrustige nacht waar veel herinneringen door mijn hoofd speelde maakten ik mij gereed voor de rit naar Leeuwarden. Ik kan de route wel dromen. De afgelopen 17 jaar heb ik die zo vaak gereden dat ik het geen lange rit meer vind. De omgeving bekoorde mij niet - toch weet ik het altijd te waarderen. De kilometers verdwenen onder mijn wielen.... het weer was zonnig en rustig. Er was geen haast - en ook geen oponthoud. Mijn koffiestop werd een koffie to go! Ik had geen rust. Moest doorrijden.

Zo strijdlustig, vermoeid en dapper als ik haar laatst had gezien, zo vredig en volmaakt lag ze erbij. Op haar eigen bed. Netjes gekleed zoals we dat van haar gewend zijn. Keurig. Het voelde vredig en goed in die kamer. Mijn nichten en ik maakten een praatje. Zij gingen daarna naar hun vader om adressen en de kaart te bespreken. Ik zou er na mijn privé tijd ook heengaan. Misschien kon ik wat helpen....

Ik heb jaren in Nieuw Zeeland gewoond. Mijn ouders zijn daar overleden. Mijn oom, de broer van mijn vader woont daar nog. Hij kon prachtig zingen. Bij het 50 jarig trouwfeest heeft hij Ave Marie gezongen in de kerk. Bij het overlijden van mijn vader Panis Angelicus. Verdriet op afstand is vreselijk zwaar. Dat weet ik uit ervaring. Ik wist ook dat mijn oom verschrikkelijk veel verdriet had bij het overlijden van zijn zus. Om hem dichterbij te brengen zocht ik die liederen op op YouTube en speelde ze af. Ook het 'Lord's Prayer'. Alle drie van Andrea Bocelli. De kamer vulde met muziek. Tante hield van muziek. Het bracht troost...ook voor mij. Tegelijkertijd kwamen de tranen. Van verlies, van herinneringen, van gedachten aan mijn ouders, mijn oom en mijn leven Down Under. Ik moest denken aan alle veranderingen die ik de afgelopen jaren mee hebt gemaakt.

Voordat ik de kamer verliet blies ik de kaars uit. Het is goed zo.

Dag skat!

Heb je de eerste 3 delen gemist dan zijn hier de links:

Verandering #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst