Veranderingen #5 Het afscheid

tJa, dat is het dan. Een leven voorbij. Na 85 jaar mag mijn tante haar ogen sluiten en het eeuwig leven aanvaarden. Van huis uit is ons gezin aan vader en moeders kant, katholiek. Velen houden andere gedachten erop na, net zoals er velen zijn die zich nog trouw katholiek noemen. En dat kan, mag en is ook een voorrecht die ieder elk heeft. Ik, net als mijn tante, zijn aan ons geloof gehecht. Wij geloven in het leven na de dood. In God en de hemel. Wij geloven in gerechtigheid en vrede. Toen mijn tante haar ogen sloot en haar hart stopte, nam een nieuwe vorm van leven aan voor haar. Bij haar God. Ik heb helemaal geen twijfel dat het zo is. Dat had tante ook niet.

Na die zondag bij haar bed gezeten te hebben ben ik een poos bij oom geweest. Daar zaten mijn twee nichten de adressenlijsten na te gaan en de tekst voor de kaart. Belangrijke taken voor diegene die achterblijven. Het maakt ook deel uit van het verwerkingsproces. Omdat ik nogal wat familie contacten hebt, was het mogelijk om ook hier wat hulp te verlenen. En terwijl de meiden bezig waren had ik tijd om met oom te praten. We kletsten er wat op los. We aten een broodje, we dronken thee. Ondanks de situatie, de reden voor het samenzijn, hadden we het op een of andere manier toch gezellig. Ik nam afscheid. Begaf me naar de 3de verdieping en bezocht mijn broer. Ik had een weg te gaan dus ben ook daar op tijd vertrokken. Weer afscheid.

De volgende reis naar Leeuwarden was voor het laatste afscheid die ik aan tante maken kon. Haar afscheid. Het was aan mij de eer om te mogen spreken bij het afscheid. Ik voelde mij zeer bevoorrecht gevraagd te worden. Door mijn ervaring met ‘verdriet op afstand’ ( woonachtig in Nieuw Zeeland en diverse familieden die kwamen te overlijden in Nederland) besloot ik maar kleintjes over mijn herinneringen en verdriet te hebben maar meer over allen die veel te ver weg woonden om zelf deze plechtigheid bij te kunnen wonen. In het bijzonder, mijn oom en broer van tante. Hij, de enige ‘kind’ uit het gezin nog in ons midden. Groot is zijn verdriet. Wat hielden die 2 van elkaar. Ook de familie uit Zweden en Duitsland wilde ik dichterbij halen. En zo geschiedde.

De mis in het kapel waar ik twee weken daarvoor had gezeten aan de zijde van tante was overvol met belangstellende. Mijn tante hield van muziek en was jaren lang koorlid geweest. Prachtig was de mis opgesteld. Daarna naar het crematorium waar, nadat de twee zussen gesproken hadden over hun moeder, was ik aan de beurt. Dag lieve skat, dag tante van mij. Afscheid. Tot later.....!

De koffie kamer volgde en toen was het tijd om ook van mijn oom, twee nichten en andere familie afscheid te nemen. Het benadrukte mij weer om alle dagen te omarmen, om alle momenten van vreugde en ook verdriet te nemen zoals ze zijn. Beleef de dag, het moment. Want alles wat voorbij komt- het is de ene en ook tevens de laatste keer.

Mijn herinneringen, mijn warm gevoel van liefde voor mijn tante leven voort in mij hart. Ik weet dat dit het belangrijkste is wat ik meedraag. Niemand kan dit van mij afpakken, veranderen of beïnvloeden. Met het schrijven van mijn verhaal leg ik vast hoe de afgelopen dagen mij zijn vergaan. Met tranen in mijn ogen voelt dit als het echte en laatste afscheid……. dag skat! Ik hou van je. In mijn hart leef je voort. Je naam zal over mijn lippen komen. Vergeten zal ik je niet.




Heb je de eerste 4 gemist, klik dan op de onderstaande links.

Verandering #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje