Ode aan - Johanna Zwaga

Het is 1 mei. 

Op deze dag in 1923 in Amstelveen werd mijn moeder geboren. Misschien zelfs op het uur dat ik dit schrijf. Want de exacte tijd weet ik niet meer. Het is mij wel verteld maar is niet blijven hangen- helaas. Dochter van Jan en Elizabeth Zwaga. De 'Benjamin' van de familie. Mijn moeder sloot de rij.

In die tijd waren gezinnen best wel groot. Ook in dit huishouden liepen veel kindervoetjes rond. En wat ook van alle tijden is - waren er kindjes die volwassenheid niet haalde. Mijn opa en oma hadden hun deel van verlies en verdriet wel gehad.

De verhalen die mijn moeder met mij deelde over haar jeugdjaren waren van een liefdevolle en ook drukke tijd. Toen mijn moeder 11 jaar was werd ze tante. Daar was ze trots op. Als jonge meid en zusje ging zij vaak naar haar oudste zus om te helpen met de kinderen die in korte tijd in dat huishouden werden geboren. "Ik heb destijds heel veel luiers gevouwen," zei ze daarover. Maar wel met een glimlach. Volgens mij zag ze die stapels weer voor zich liggen.

Mijn opa Zwaga hield van het water. Hij was zomers te vinden op het water. Een liefde die hij met mijn moeder deelde.

Mam heeft voor kleuterleidster gestudeerd- ze heeft het beroep niet uitgeoefend maar had wel genoten van de inhoud van de opleiding. Ik heb haar schriftje nog met vouw opdrachten erin. Prachtig. Met trots en weemoed blader ik er wel eens in. Mooi om in mijn handen te houden.

Mam kon ook verschrikkelijk goed naaien. Daar heeft ze ook de nodige centen mee verdient. Ook wij als kinderen hadden daar voordeel aan. Trots was ze toen zij, mijn zus en ik een 'zomer outfit' hadden uit het zelfde materiaal. Doet me nu denken aan 'The Sound of Music'.


Uit de keuken kwamen heerlijke Hollandse maaltijden. Wat elke kind had waren voorkeuren. Ook de 'vind ik niet lekker' momenten was mam wel rechtlijnig. Een lepel doppertjes, 3 spruitjes, paar stukjes wortel. Proeven zou je het want je wist maar nooit- misschien was het toch lekker.

Net als haar moeder kreeg mam haar 'Benjamin' op 'latere' leeftijd. Ze was toen 43 jaar en haar kinderwens ging voor de laatste keer  in vervulling. Wat was ze trots en blij. Hoewel er meer zorg bij kwam kijken dan ze had kunnen vermoeden- eind goed al goed. Ook mijn broer(tje) heeft haar gezegend met 3 kleinkinderen waar zij dol op was.

Ik kan zo wel een legioen pagina's vullen - ik krijg geen nieuwe verhaaltjes erbij. Op 1 januari 2011 is ze overleden. Maar in  mijn gedachten, in wij, haar kinderen en in haar kleinkinderen leeft zij voort.

Vandaag de geboorte dag van mijn moeder- ze is voorop in mijn gedachten vandaag. Meer dan ooit.

In 2013 schreef ik een stukje in het engels - In memory of my mum - zodat ook mijn kinderen en kleinkinderen weer konden lezen over wie mijn moeder was voor mij als haar dochter.  Dagelijks komt ze in mijn gedachten voor- en vooral op deze speciale dagen zijn de dagelijks herinneringen die mij bezig houden. En het zou best wel zo zijn dat ik in 2017 WEER over mijn moeder wat schrijf. Dan voelt ze toch dichter bij.