Oh wat was Nederland eventjes Samen Wit. Natuurlijk zullen er wel mensen geweest zijn die sneeuw en ijs niet leuk vinden. Toch, denk ik dan, zal de sfeer iedereen wel eventjes geraakt hebben. Blije gezichten. Dat doet wat met een mens. Als ik wandel hoef ik niet iedereen vocaal te begroeten maar een glimlach zegt ook al veel. Nou ja, meestal. Ik zie wel eens wat brompotten voorbij schuiven hoor, dat ik dan denk, 'Ach wat sneu. Die is niet blij vandaag. Jammer' Hoewel dat mijn pret niet drukt, is er wel een seconde van 'jakkes jammer nou!'
Het liedje van Willy en Willeke Alberti heet, "Een glimlach van een kind". Die zin alleen al maakt blij toch? En al dat ijs, sneeuw en het zonnetje erbij zorgende voor een glimlach op veel gezichten. Voelde u de sfeer veranderen? De sfeer van moedeloosheid en vermoeidheid? De negatieve spiraal waarin wij als land in waren verzonken? Ik wel. De vogels zongen nog mooier. De bomen leken nog hoger en het glimmende water opervlakte lonkte naar de schaatsende menigte. Winter op z'n mooist. We waren eventjes SAMEN.
De dooi zette in. Tegelijkertijd was er weer, of nog, een gevecht bezig. Die van de avondklok. Iedereen mag er wat van vinden. U, en ik ook. Of het wel of niet werkt zullen we nooit weten. Wat we wel weten is dat er genoeg mensen zijn die alles aan zouden vechten, of het nou nut heeft of nutteloos is. Gewoon, om het gevecht. Een tussen pauze van samen zijn. De split in de samenleving dreigde weer op gang te komen.
Moeder Natuur keek er naar en schudde haar hoofd. Wij werden, net als de onverwachte winterse buien, in een vroege lente bedolven. Kan niet waar zijn, dachten we allemaal. Voor de mensen met winterse klachten zoals depressie in de donkere maanden was dit een verlossing van hun kwaad.
Samen de parken in, strand op, picknick kleedjes, fietspaden. Vrolijk. De krokussen hadden de sneeuwlaag overleeft. Geel en paars. Overal kleur. De sneeuwklokjes knikte vrolijk in de bries. De zon, ja die kwam ook kijken. En hoe. Bij ons appartementen complex kwamen de bewoners massaal op gang. Balkons werden opgeruimd, ramen gezeemd, stoelen uit de berging gehaald. Er klonk gelach. Er werd wijn geschonken, gegeten buiten. Er werd gezwaaid naar de buren die al maanden binnen zaten. Samen. Genieten.
De komende weken, minimaal 2 heb ik gezien op Buienradar, lijkt het sombere weer zelf even op vakantie. We mogen even benen strekken en ons voorzien van een licht tintje om de winterse wangen weg te werken. Ook komt er morgen weer een Premier TV Conference. Wat gaat hij zeggen? Wat is nog niet gelekt? Zijn er grote of kleine stapjes gepland? Reikhalzend kijken 'we' samen hier naar uit. Hopelijk zijn we het er mee eens, met de beslissingen en gaan we niet weer als experts reageren, van hoe het beter kan. Het is al moeilijk genoeg.
Even lijkt de winter ons verlaten te hebben. Schijn bedriegt. Er kan nog van alles gebeuren de komende maanden maar dit pakt niemand ons meer af. Even samen op de schaats en samen op het picknick kleed. Dit hebben we alvast binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten