Wat een schoonheid, wat een natuur.
Wat heeft hier duizenden jaren geleden toch een geweld gewoed.
Twee jaar geleden waren we ook hier.
De beelden zitten nog op ons netvlies gebrand.
Het is nog NET zo mooi, indrukwekkend, adembenemend als toen.
Misschien nog mooier als dat mogelijk zou zijn.
Ik ben tot tranen toe ontroerd na elke bocht, bij elk uitzichtpunt.
Gisteren kon ik het gevoel pas onder woorden brengen, dan wel de in de vorm van een lied.
Terug in ons appartement ben ik dat lied gaan beluisteren...meerdere keren en met mijn ogen dicht.
De tranen vloeiden zachtjes over mijn wangen - het was alsof God mij aaide en trooste tegelijkertijd.
Dat er zoiets moois zo dichtbij is, dat wij zo bevoorrecht zijn om hier een paar dagen mogen komen genieten, kijken, opzuigen van dit alles zo mooi.
Daar ben ik stil van. Daar word ik door geraakt.
Na de hectiek van de afgelopen weken bij ons thuis... Werk en gewoon wat het leven met zich meebracht ervaar ik dit als een God's geschenk en ben ik een dankbaar mens.
El Teide staat trots te pronken als veroorzaker van dit woeste vulcanische eiland.