1 juli 2000 - 1 juli 2013

Afgelopen weekend was ik met een stel vrienden in Valkenburg. Jaarlijks trekken wij er met z'n 8-en of 10-en eropuit om Nederland te verkennen. Bijna altijd de laatste weekend in juni en dit jaar ook weer.

Elk jaar weer ben ik in mijn hoofd bezig met - toen was het.....!

Op 1 juli 2000 kwam ik aan op Schiphol en wist " ik ben thuis'. Na 30 jaar in het buitenland gewoond te hebben, mn Down Under, was ik ervan overtuigt dat ik nu thuis was gekomen. Mijn plannen waren oorspronkelijk om 1 jaar hier te zijn. Om bij te komen, om herkenbare landschappen te her ontdekken, om vrienden en familie weer in de armen te kunnen sluiten. In het vliegtuig voordat ik opsteeg kwam het gevoel al- je gaat naar huis!

Ik weet het, je kan je overal thuis voelen, het is een relatief begrip. Voor mij was het zo! Als een warm bad was mijn ervaring bij mijn terug keer. Herkenbare gewoontes, de winkels, fietsen, de trein pakken, gevels en marktpleinen, FEBO!! Ja, gek genoeg was het als een thuiskomen na een lange vakantie.







Ik werd liefdevol opgewacht en opgevangen door twee lieve mensen. Een stukje uit mijn verleden, Ben en Cisca. Ze stonden vroeg in de ochtend op Schiphol en daarna meteen door naar hun thuis, waar ik een weekje bij mocht komen en even stil kon staan bij wat was en nu ging worden.

Met een tussenstop om de tocht te onderbreken in een tuincentrum waarna ik binnen de kortste keren met mijn blote voeten in de tuin stond ...plantjes zetten. GEWELDIG!

Ik werd zo liefdevol en zorgzaam opgevangen dat ik daar tot vandaag en de dag nog steeds dankbaar voor ben en met een goed gevoel aan terug denk.

Ik bracht daarna de eerste weken van mijn terugkeer in Fryslân door. Simmer 2000 was in volle gang. Met mijn friese roots was ik daar helemaal op mijn plek. Door familiebanden belande ik in het midden van het land waar ik nu nog woon. Fryslân blijft mijn 'warm gevoel'  plekje en ik bezoek het graag.

Als ik terugkijk op mijn her- intreden als 'Nederlander weer thuis' dan heb ik de afgelopen jaren (13) een leven aan gebeurtenissen en belevenissen meegemaakt. In mijn vorige leven of bestaan, zoals ik dan soms benoem, heb ik nog steeds sterke contacten met familie en vrienden. We skypen, mailen en bellen. Ik ga nog op bezoek bij vrienden als ik daar ben om mijn familie te bezoeken.

En nu, hier, 13 jaar na dato, heb ik weer een prachtige groep mensen om mij heen. Ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn, en dat ben ik ook. Ik kijk terug op een tijd vol rijkdom van allerlei soorten, lief en leed met een wetenschap dat ik sterker ben dan ik dacht, dat ik meer kan dan ik voor mogelijk hield en dat ik rijker ben dan de rijkste sjiek ter wereld.

Ik ben een dankbaar en gezegend mens!

Ach die visdagen.....dat we er nog lang van mogen genieten.

Het is weer woensdag. Elke woensdag komt mijn schoonvader om de middag maaltijd met ons te delen. Wij zorgen ervoor dat er een lekkere hap klaar staat. Traditioneel gezien is het visdag. En dat lukt aardig moet ik zeggen. Ik maak er wel wat van.


Gebakken Mosselen    
                              Kip die vis heet!

Vorige week was het noodweer. Het stortregende en de wind was guur en hard. Dinsdagavond had ik al een telefoontje gehad van mijn zwager. Ging de vis maaltijd wel door ( mijn man was een paar dagen weg) want pa zat een beetje in een dipje.


Mijn schoonvader is 84. Ja, dat betekend dat veel van zijn bekenden en ook familieleden ook in de leeftijdscategorie zitten. En geleidelijk aan wordt het groepje kleiner. In één week had pa twee metgezellen, van op zijn favourite plek aan het water, verloren.   Pa zit graag aan de rivier en ziet de boten voorbij varen. Prachtig vind hij dat. En zo reden er diverse auto's vaak op een zonnige middag richting de rivier. Daar zaten de mannen dan soms in stilte soms te kletsen 'over alles en nog wat' zei pa dan. Ook is hij nu de langste ( oudste) bewoner van het complex waar hij al sinds 1975 woont. Vorige week kreeg hij te horen dat zijn goede buurman en zijn vrouw niet terug zouden keren. Hij - te ziek, zij - vergeetachtig!

Vandaag, na het eten zei pa, "ik denk dat ik maar eens op huis aan ga. De rivier dat wordt niks". Dat doet pijn. Hij zal wel op een andere zonnige dag van gedachten veranderen maar nu had hij er even geen zin in.

Pa zegt dat hij niet bang is voor de dood. Hij is er nog niet aan toe zegt hij erna, maar bang is hij niet. Ik probeer me daar wat van bij voor te stellen. Al je vrienden verlaten dit leven in ruil voor het eeuwig leven - en je doet zelf niets anders dan afscheid nemen. Het boeit mij op een of andere manier. Macabre lijkt het wel. Maar dat bedoel ik niet zo.

Zo hoort het wel. Oud worden en dan sterven. Het is niet altijd zo- dat weet ik maar al te goed. Ik ga pa voorlopig wat scherper in de gaten houden. Vaker bellen en even langs. Zijn groepje met vrienden wordt als maar kleiner....

Oud worden. Mooi als iedereen ook oud met je wordt. Ik heb altijd gezegd ( als klein kind al) ik word 107. Nou, ik ga zorgen dat ik jongere vrienden om me heen verzamel - ja, alleen is ook maar alleen. Of niet soms?