Het voorjaar laat op zich wachten....

... en mijn energie niveau is net zo onvoorspelbaar. Ik krabbelde op, net als een paar weken geleden dat wij in Nederland allemaal dachten " hee, het voorjaar komt eraan". Niet dus. Ook mijn herwonnen levenslust daalde. Met pieken en dalen. Enfin, ik heb me, net als bij het weer, erbij neergelegd dat het zo is en niet anders.




Vandaag schijnt mijn zonnetje weer. Na twee dagen low is er weer een high. Geweldig. Ik heb ook bergen werk verzet. Het voelt als nieuw, alles om me heen. Misschien ook te danken aan het groot feest van afgelopen weekend. Pasen. Vernieuwing. Ik heb Pasen heel hoog staan op mijn lijst met belangrijke gebeurtenissen. Altijd al zo geweest. Vind de kerst gezellig en warm, vol belofte. Maar Pasen- dat is niet te vergelijken.




In Nieuw Zeeland stond Paasweek in teken van allerlei kerk vieringen. Nu, bestaat het uit een rustige en respectvolle Goede Vrijdag, een voorbereidende zaterdag en een viering met vrienden op Paaszondag in Zeeland. We genieten met zijn 6-en van een rijkelijk gedekte tafel, vriendschap en samenhorigheid. Elk jaar weer. Mooi is dat.

Om even in beweging te zijn, reden wij met z'n 5-en naar de kust. De jongste telg wilde ' thuis'  op de camping blijven. Even uitwaaien en het ontbijt laten zakken. Er waren meer die zo dachten. Hoewel koud en winderig liepen er velen op strand. Een parkeerplek vinden was een missie maar we hadden er maar een nodig en die hebben we gevonden.

Boven op de duin, waar we een mooi overzicht hadden van alle bezigheden- werden we gestoord
(letterlijk) door een groepje van 3 kinderen. Nou vind ik het een genot om te zien dat kinderen buiten lekker kunnen ravotten, vergis je niet. Maar nu werd ik geïrriteerd door hun gedrag, of eigenlijk door het uitblijven van het gezag en leiderschap van hun ouders.

Op over een hekwerk klommen ze, de duinen in en naar beneden glijden. Door het duingras wat gepland was om het duinzand tegen te houden. Kinderachtig van mij om hier aan te storen? Nou ik stoorde me aan het feit dat de ouders stonden te lachen en toejuichen. De kinderen van geen kwaad bewust. Bovenaan de duinen stond een bord met uitleg over het duingebied. Wat voor werk er verricht moest worden om ' onze' duinen te redden. Het zou een mooi leermoment kunnen zijn.

Ja, ik was even mijn goed gevoel voor Pasen kwijt. Wij maakte opmerkingen over dit gebeuren met elkaar en een van de kinderen had blijkbaar iets gehoord- keek schuw onze kant op en klom ietwat verlegen toch maar over het hekwerk. We hebben het hierbij gelaten..... we hadden de ouders erover aan kunnen spreken maar lieten het toch los. Mopperend liepen we naar de auto. Vervelend zoiets.

Mijn pleidooi! Ouders, u bent verantwoordelijk voor het gedrag en opvoeding van uw kinderen. Zij weten niet beter dan dat wat u voordoet. Wees een goed voorbeeld. Help hen ook als verantwoordelijke volwassen in het leven staan. Ja, misschien is het de ' juf'  in mij maar ik blijf zulk gedrag afkeuren en leg de verantwoordelijkheid bij de ouders neer.