donderdag 29 augustus 2013

Een nieuwe fase kondigt zich aan

Wij, mijn man en ik, zitten in een (leeftijds)fase van ons leven die ons aan het denken heeft gezet.

Met het verband om de knie- dat ben ik!
Dat waren nou gelukkige tijden!
Opa en oma komen op bezoek
Als kind kon ik met bewondering kijken naar mijn oma- de moeder van mijn moeder. Haar knotje achter op haar hoofd, zilver grijs. Haar rond brilletje op haar neus, vaak ietwat naar voren alsof het eraf zou glijden. De rimpels in haar gezicht die zo heerlijk zacht aanvoelde als je haar een kusje gaf- handen op haar wangen. Haar schort, wit of met bloementjes en soms ook met een leuk gerimpeld kantje eraan die ze standaard aan had de hele dag. Klein van stuk was ze- ja zelfs als kind dacht ik ' wat is oma toch klein'.

Ze was 47 jaar oud toen ze mijn moeder kreeg. Haar laatste baby. Mijn moeder was 30 toen ze mij kreeg. Moet je nagaan- 77 en oma worden. Zo was het toen, in die tijd. Wat leek ( en lijkt) het leven toen zo ongecompliceerd vergeleken bij de mogelijkheden, keuzes en verwachtingen van vandaag.

Ik was 44 denk ik, toen mijn zoon verkering kreeg met een schat van een meid die al veel verdriet mee had gemaakt in haar leven. Ze had twee jongetjes. Heerlijke bengels. Ik was plotsklaps oma. Vond het geweldig om uit hun engelse mondjes 'auma' te horen zeggen. Een van die twee is 3 jaar geleden overleden- er zijn meer kleinkinderen bij gekomen over de jaren. Ik ben 60 en heb nu 9 kleinkinderen (1 in mijn hart en 8 om te knuffelen).

Geen knotje achter op mijn hoofd, wel grijsachtig! Geen schort met kantjes of bloemetjes maar wel met strepen die ik alleen draag als ik kook. Ik heb SKYPE, smsjes en digitale foto's die heen en weer vliegen door de ruimte ipv de blauwe luchtpost velletjes die wij gebruikte om haar wekelijks op de hoogte te stellen van ons leven ' Down Under'.

Dus, levensfase. Wij zijn nog geen 77. Maar we beginnen wel al na te denken over onze nieuwe fase. Willen wij in een groot huis blijven? Willen wij meer ruimte om andere dingen te doen ipv concentreren op werk en onderhoud? Willen wij 'makkelijker'  gaan wonen waar wij de deur achter ons dicht kunnen trekken en niet een week nodig hebben om alles weer netjes te maken na terugkeer van een weekje met weg de caravan? Willen wij meer tijd voor onze vrienden, hobby's en vrijwilligers activiteiten hebben? Willen wij gelijkvloers wonen zodat ik het hele huis in een keer schoon kan maken, netjes houden en van alle ruimte tegelijk kan genieten?

Picknick in het bos
Mijn oma concentreerde zich op huis, koken en opa verzorgen in een kleine 'bejaarde woning'. We waren altijd welkom en het was altijd feest. Mijn kleinkinderen wonen allemaal Down Under. Zij komen niet hier maar ik ga ongeveer om de 2 jaar daarheen. Het leven vandaag ziet er zo anders uit. De rol van man vrouw, de manier waarop wij leven, auto's, internet, werken. Langere levensverwachtingen. Mijn oma is 83 geworden!! Voor toen (de '60-er jaren) was dat STOK oud! Een vakantie was vaak één dag ergens naartoe, picknick in het bos - of een fiets dag in de natuur. IJsjes eten bij Jamin. Nu pretparken, uitgebreid eten op terras en betaald parkeren bij het strand. Treinreizen door het hele land of een camping voor 3 weken in zuid Frankrijk!

Wij hoeven geen villa, we heb geen zin in een grote tuin die we niet zelf kunnen onderhouden, we hebben geen behoefte aan een zomerhuisje op de camping of een grote toering caravan of camper. Ja, we houden van redelijk comfort en mooie plekjes bezoeken- het hoeft niet allemaal GROOT. Wij genieten van alles wat op ons pad komt. Samen!

Wij hebben knopen doorgehakt. Wij gaan verhuizen! Makkelijker wonen- meer tijd voor onszelf en de dingen waar wij veel waarde aan hechten. Ja, ook nog werken want daar hebben we nog wel zin in en energie voor- maar ook dat, met mate! Wat een grote stap- wat een avontuur. Ik bid nu voor begeleiding, wijsheid met verdere beslissingen nemen en uiteraard- een goede verloop van zaken rondom de ver- en aankoop van onze huidige en toekomstige woonplek.

Spannende tijden!

1 opmerking:

  1. Mooi en herkenbaar stukje Anita. Wij verhuizen (nog) niet maar de stok is besteld. De beperkingen gaan tellen al ben ik ruim tien jaar jonger dan jij. Mijn tien kleinkinderen wonen niet Down Under maar ook niet naast de deur.
    Maar het is goed zo en er is elke dag genoeg om dankbaar voor te zijn!
    Succes in je nieuwe levensfase.
    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen