Nieuwe uitdagingen

We zijn verhuisd. Overmorgen is de overdracht. Er staan nog wat spulletjes die donderdag weggehaald zullen worden. Dan is het over – ons leven in een dijkhuis in het dorp waar ik nu 12 jaar gewoond hebt.

Twaalf jaar – klinkt niet echt lang he? Nee, is het ook niet. Ze zijn voorbij gevlogen. Niet onopgemerkt hoor. Zeker vol belevenissen – waar ik blij mee ben, verdriet van had, lessen van hebt geleerd, vrienden en herinneringen aan over hebt gehouden. Zoete en minder zoet momenten heb beleefd.

Een nieuw begin – alweer! Of is het gewoon een verlenging van – hoe moet ik dat zien? Een nieuw begin betekend voor mij, alles opnieuw. Schone lei. Dat zou kunnen betekenen nieuwe vrienden, ander werk, andere bezigheden. Nieuwe haarkleur misschien. Andere weg inslaan.

Of is het een verlenging van het oude? Nieuwe kansen dat wel, maar meer van het oude met een frisse blik. Het oude ( testament) vervangen met een vernieuwde versie. Zo van – "je deed het wel goed maar ik bedoelde het toch net anders" - het kan nog beter.

Liggen hier nieuwe uitdagingen? Andere mensen die ik hoor te leren kennen die ik anders niet tegen was gekomen? Heb ik hun nodig of zij mij?

Wij zijn zo blij met ons nieuw 'stekkie'. Echt de droom van manlief en zeker

met volmondig steun en toezegging van mij. Gezegend zijn we , hoe het allemaal gelopen is. Niet alleen voor ons maar ook de hele keten van betrokken mensen – want als wij verkopen, koopt iemand die dan ook weer verkoopt enz enz. Het verliep zo voorspoedig dat het zo heeft moeten zijn. Mijn gebed, en geloof me, er werd VEEL en VAAK gebeden, werd gehoord in alle toonaarden. 

Het liep allemaal zo goed dat we zelfs de overdracht datum twee weken eerder ingezet hebben. Wie 'crisis' zegt, moet niet bij ons zijn. En ook niet bij al die mensen die een nieuw leven starten op een nieuw adres, voor welke reden dan ook en blij zijn als ze een sleutel in ontvangst nemen. 

Of bij de aannemers en winkeliers die baat hebben bij deze stap naar een ander adres.

Leven, iets wat we doen, elke dag weer. Wakker worden, opstaan en de dag ingaan - vol verwachtingen, oplossingen, mogelijkheden en uitdagingen. Waar, dat is niet altijd zeker - maar dat de dag veranderd in nacht en nacht in dag - dat is een zekerheid.

Dus, vanaf vrijdag – een vaste andere plek, zelfde leven maar dan toch anders. Spannend.

Drukte

Het is een druk leventje die ik momenteel leid.

We hebben, na bidden, enige overweging en beraad - een appartement gekocht.

Toen hebben wij, wat uiteraard van belang was, ons huis te koop gezet.

Meer bidden - en bijna onmiddellijk antwoord.

Huis verkocht.

Het appartement is totaal aan 'aankleden' toe.

Alles moet gebeuren.

Enigste wat bleef: is het bad!

We schuren, verven, sauzen en plamuren dag en nacht

Dus nu even weinig tot geen tijd om te bloggen.

Maar dan...................!

Gelijkvloers, geen tuin, geen kippen, geen grasmatje

Dus MEER tijd voor BLOGGEN - SCHRIJVEN en

FOTOALBUMS Maken

en met zo'n uitzicht!

Zal er dan nog wel gewerkt worden vraag ik me af.....?

Een nieuwe fase kondigt zich aan

Wij, mijn man en ik, zitten in een (leeftijds)fase van ons leven die ons aan het denken heeft gezet.

Met het verband om de knie- dat ben ik!
Dat waren nou gelukkige tijden!
Opa en oma komen op bezoek

Als kind kon ik met bewondering kijken naar mijn oma- de moeder van mijn moeder. Haar knotje achter op haar hoofd, zilver grijs. Haar rond brilletje op haar neus, vaak ietwat naar voren alsof het eraf zou glijden. De rimpels in haar gezicht die zo heerlijk zacht aanvoelde als je haar een kusje gaf- handen op haar wangen. Haar schort, wit of met bloementjes en soms ook met een leuk gerimpeld kantje eraan die ze standaard aan had de hele dag. Klein van stuk was ze- ja zelfs als kind dacht ik ' wat is oma toch klein'.

Ze was 47 jaar oud toen ze mijn moeder kreeg. Haar laatste baby. Mijn moeder was 30 toen ze mij kreeg. Moet je nagaan- 77 en oma worden. Zo was het toen, in die tijd. Wat leek ( en lijkt) het leven toen zo ongecompliceerd vergeleken bij de mogelijkheden, keuzes en verwachtingen van vandaag.

Ik was 44 denk ik, toen mijn zoon verkering kreeg met een schat van een meid die al veel verdriet mee had gemaakt in haar leven. Ze had twee jongetjes. Heerlijke bengels. Ik was plotsklaps oma. Vond het geweldig om uit hun engelse mondjes 'auma' te horen zeggen. Een van die twee is 3 jaar geleden overleden- er zijn meer kleinkinderen bij gekomen over de jaren. Ik ben 60 en heb nu 9 kleinkinderen (1 in mijn hart en 8 om te knuffelen).

Geen knotje achter op mijn hoofd, wel grijsachtig! Geen schort met kantjes of bloemetjes maar wel met strepen die ik alleen draag als ik kook. Ik heb SKYPE, smsjes en digitale foto's die heen en weer vliegen door de ruimte ipv de blauwe luchtpost velletjes die wij gebruikte om haar wekelijks op de hoogte te stellen van ons leven ' Down Under'.

Dus, levensfase. Wij zijn nog geen 77. Maar we beginnen wel al na te denken over onze nieuwe fase. Willen wij in een groot huis blijven? Willen wij meer ruimte om andere dingen te doen ipv concentreren op werk en onderhoud? Willen wij 'makkelijker'  gaan wonen waar wij de deur achter ons dicht kunnen trekken en niet een week nodig hebben om alles weer netjes te maken na terugkeer van een weekje met weg de caravan? Willen wij meer tijd voor onze vrienden, hobby's en vrijwilligers activiteiten hebben? Willen wij gelijkvloers wonen zodat ik het hele huis in een keer schoon kan maken, netjes houden en van alle ruimte tegelijk kan genieten?

Picknick in het bos

Mijn oma concentreerde zich op huis, koken en opa verzorgen in een kleine 'bejaarde woning'. We waren altijd welkom en het was altijd feest. Mijn kleinkinderen wonen allemaal Down Under. Zij komen niet hier maar ik ga ongeveer om de 2 jaar daarheen. Het leven vandaag ziet er zo anders uit. De rol van man vrouw, de manier waarop wij leven, auto's, internet, werken. Langere levensverwachtingen. Mijn oma is 83 geworden!! Voor toen (de '60-er jaren) was dat STOK oud! Een vakantie was vaak één dag ergens naartoe, picknick in het bos - of een fiets dag in de natuur. IJsjes eten bij Jamin. Nu pretparken, uitgebreid eten op terras en betaald parkeren bij het strand. Treinreizen door het hele land of een camping voor 3 weken in zuid Frankrijk!

Wij hoeven geen villa, we heb geen zin in een grote tuin die we niet zelf kunnen onderhouden, we hebben geen behoefte aan een zomerhuisje op de camping of een grote toering caravan of camper. Ja, we houden van redelijk comfort en mooie plekjes bezoeken- het hoeft niet allemaal GROOT. Wij genieten van alles wat op ons pad komt. Samen!

Wij hebben knopen doorgehakt. Wij gaan verhuizen! Makkelijker wonen- meer tijd voor onszelf en de dingen waar wij veel waarde aan hechten. Ja, ook nog werken want daar hebben we nog wel zin in en energie voor- maar ook dat, met mate! Wat een grote stap- wat een avontuur. Ik bid nu voor begeleiding, wijsheid met verdere beslissingen nemen en uiteraard- een goede verloop van zaken rondom de ver- en aankoop van onze huidige en toekomstige woonplek.

Spannende tijden!